مهرورزی با دشمنان اخم به دوستان!‌؟

در اوج اظهار نگرانی‌ها نسبت به شرایط اقتصادی کشور در سال ۸۷، محمود احمدی نژاد گفته است: <موضع برخی افراد علیه طرح اقتصادی دولت، حرف دشمن است.>‌
قضاوت در مورد اینکه سخن رئیس جمهور تا چه حد قابل تطبیق بر واقعیات جامعه است و نیز بررسی میزان تطابق این ادعا با سابقه اکثر منتقدان دولت، چندان سخت نیست اما به نظر می‌رسد این سخن از جهات گوناگون دارای اشکال می‌باشد. نخستین ایراد بر ادعای اخیر احمدی نژاد، استدلا لی است که او برای غیرمنطقی نشان دادن منتقدان دولت خودبه کار گرفته است. او منتقدان برنامه‌های اقتصادی دولت را به همراهی با دشمنان ملت ایران متهم کرده است زیرا به ادعای او <قبل از افشای جزئیات برنامه‌های دولت، حمله به آن را شروع کرده‌اند.> البته احمدی نژاد مشخص نکرده است چه کسانی حمله به برنامه‌های دولت را شروع کرده‌اند و مبنای حمله یا انتقاد آنها چه بوده است، اما اگر سخن اخیر رئیس جمهور را دقیق بدانیم، باید بپذیریم که در شرایط حساس کشور، برنامه‌ای طراحی و آماده اجرا شده است که کسی جز یاران نزدیک رئیس جمهور از آن با خبر نیست. این در حالی است که دو متولی اصلی اقتصاد دولتی نیز نشان داده‌اند که با اهداف اقتصادی دولت نهم یا روش‌های مورد نظر برای رسیدن به آن اهداف هماهنگی ندارند.
اعلام برکناری یا کناره گیری وزیر دارایی و مخالفت صریح رئیس کل بانک مرکزی با برخیبرنامه ریزی‌های اقتصادی از جمله اظهارات او در مورد نرخ سود بانکی، درواقع ثابت می‌کند نه تنها رسانه‌ها، احزاب، ‌ ‌بسیاری از کارشناسان مستقل و نمایندگان مجلس از برنامه‌های جهشی دولت برای سال ۸۷بی‌خبر هستند، بلکه برای اجرای این برنامه‌ها –یا حداقل بخشی از آنها– در داخل دولت هم هماهنگی وجود ندارد. ضمن آنکه به نظر می‌رسدبا توجه به برخی حوادث و تجربیات سه سال اخیر، حتی اگر منتقدان قبل از اعلا م برنامه‌های اقتصادی دولت، حمله به آن را شروع کرده باشند حق به جانب آنهاست. تبلیغات نسنجیده دولت برای اعطای وام که نتیجه آن در افزایش غیر متعارف قیمت مسکن متجلی شد، سیاست‌های منجر به افزایش نقدینگی که قبلا نمایندگان مجلس و مرکز پژوهش‌ها نسبت به آن هشدار داده بودند، تغییرات مکرر برخی تعرفه ها، واردات تعدادی از محصولات که اعتراض هماهنگ نمایندگان اصولگرا و اصلا ح طلب را به دنبال داشت، برخی اظهار نظرها که رئیس قوه قضائیه آن را موجب فرار سرمایه‌ها دانست و موارد متعدد دیگر ی از برنامه ریزی‌ها و سیاست گذاری‌های اقتصادی دولت –که حتی اعتراض اصولگرایان حامی‌دولت را برانگیخت– نمونه هایی است که نشان می‌دهد منتقدان، پیشاپیش حق دارند نسبت به بعضی برنامه‌های ظاهرا ابتکاری دولت نهم در عرصه اقتصاد نگران باشند.
از سوی دیگر، جدایی سه مسئول مستقیم اقتصادی در دولت و اعتراضات جانشین یکی از آن سه نفر – رئیس کل جدید بانک مرکزی – نشان می‌دهد نه تنها دولت برای اثبات موفقیت خود در عرصه اقتصادی، در میان کارشناسان مستقل و اعضای سایر قوای کشور با مشکل مواجه است بلکه مردان اقتصادی دولت نیز در نیمه راه مجبور به قطع همکاری یا علنی کردن انتقادات خود از دولت می‌شوند. در این شرایط به نظر می‌رسد <دشمن> خواندن منتقدان اقتصادی دولت و یا متهم کردن آنها به همراهی با دشمنان ملت ایران، تنها می‌تواند مورد قبول کسانی باشد که قبلا طرفداران سهم ۵۰ درصدی ایران در دریای خزر را <دشمن ملت ایران> نامیدند. منتقدان یا معترضان داخلی به سیاست‌های دولت نهم در حالی <دشمن> خوانده می‌شوند که در همین یکی دو سال ، دولتمردان نهم تلا ش کرده‌اند که به گزارش‌ها واظهار نظرهای خارجی در مورد تحولا ت داخلی با نگاهی خوش بینانه بنگرند و برای اظهار نظر در مورد آنها از عبارات لطیف استفاده کنند. مثبت خواندن بیانیه پایانی شورای همکاری خلیج فارس که بخشی از آن حقوق ایران را خدشه دار می‌ساخت، موفقیت آمیز دانستن اجلا س اخیر سران عرب در دمشق علیرغم موضعگیری ضد ایرانی بیانیه پایانی و برخی نطق‌های آن، نگاه مثبت به گزارش نهادهای اطلا عاتی آمریکا و تعریف و تمجیدهای مکرر از گزارش‌های دو پهلوی محمد البرادعی و... نشانه هایی از حاکمیت دیدگاه مهرورزانه دولت در مواجهه با اظهار نظرهای شفاهی و کتبی خارجی‌ها نسبت به ایران است. ظاهرا مسئولا ن دولت نهم، در برخورد با کلا م و قلم خارجی ها، به توصیه امام علی(ع) توجه می‌کنند که <هرگز به کلا می‌ که در آن احتمال خیر وجود دارد گمان بد مبرید> اما آنگاه که نوبت به داخلی‌ها می‌رسد کلا م حکیمانه پیشوای اول شیعیان را به فراموشی می‌سپارند و به جای تشکر از کسانی که با <اعلا م عیوب> دوستی خود را با دولتمردان ثابت می‌کنند، آنها را <دشمن> می‌نامند. این روشی است که متاسفانه در سه سال اخیر بارها تجربه شده ودر برخورد با بسیاری از اصولگرایان، اصلا ح طلبان و کارشناسان مستقل مورد بهره برداری قرار گرفته است. ‌ ‌
دولتمردان نهم اگر تصور می‌کنند آن مهربانی در مواجهه با خارجی‌ها واین اخم در برخورد با دوستان، کمکی به پیشبرد امور می‌کند، باز هم به همان روش ادامه دهند. در غیراین صورت نخستین نوآوری آنها در سال ۸۷، عوض کردن دو عینک خوش بینی مفرط نسبت به برخی تحولا ت خارجی و بدبینی افراطی نسبت به منتقدان داخلی باشد.

منبع : روزنامه آفتاب یزد