زن... عنصر گناه؟!

رانده شدن حضرت آدم و حوا از بهشت سرآغازی برای بدنامی زنان بود. تمامی داستانها حکایت از این داشتند که شیطان حوا را اغفال کرد و او نیز آدم را. دلیل این اتهام هرگز برایم روشن نشد. در طی این سالها، تمامی ادیان (به استثنای اسلام؛ که البته در اسلام هم شبهه‌هایی وجود دارد که قابل بررسی و پاسخ هستند) و ملل مختلف از زن به عنوان موجودی وسوسه‌گر یاد کرده‌اند. برای نمونه ایتالیایی‌ها معتقدند جایی که زن حکومت کند شیطان حکمفرماست.
فرانسوی‌ها زن را اولین همکار شیطان می‌دانند. آلمانی‌ها معتقدند کاری که شیطان از عهده انجامش برنیاید، زن انحام می‌دهد؛ و از مسیحیان نقل شده است: «خدایا! مرا به هر طاعونی گرفتار کن، جز طاعون قلب، و به هر شرارتی دچار ساز، جز شرارت زن.»
زن در آفرینش یکی از مظاهر و جلوه‌های جمال و زیبایی حق است. زن رکن اساسی خانواده و مایه قوام و دوام آن و عامل تربیت فرزندان بشر است. نمی‌توان این حقیقت را پنهان کرد که بسیاری از مردان با تمام بهره‌هایی که از وجود زن می‌برند، او را تحقیر کرده و مایه بدبختی و گرفتاری خود می‌دانند؛ و زن را ناقص در عقل و کمالات معنوی می‌دانند.
اما زنان امروزه با رشد و پیشرفت خود در عرصه‌های مختلف ثابت کرده‌اند که این افکار پایه و اساس ندارند.
البته در جوامع غربی و فرهنگ مادی، زن مبدل به ابزار تولید و مصرف گشته و وسیله سوءاستفاده سودجویان و شهوت‌رانان قرار گرفته است. فرهنگ استعماری و پیشرفت تکنولوژی زن را از مقام والای خویش پایین کشیده و او را اسیر و برده خویش ساخته است؛ کار را به جایی رسانده‌اند که زن به این اسارت تن داده و بدتر از آن این است که اسارت را به جای آزادی پذیرفته است. زنها به شخصیت کاذب خود قانع شده‌اند و ضدارزشها را برای خود ارزش تلقی می‌کنند.
در خصوص اینکه زن را عنصر گناه می‌دانند می‌توان یک مثال عینی زد.
آمار و ارقام ارائه شده توسط سازمان بهزیستی کشور در خصوص وضعیت یکی از آسیب‌های اجتماعی، یعنی روسپیگری در ایران، قابل تأمل است. در این بین حدود نیمی از این افراد که آمارشان کم نیست، به علت فقر اقتصادی دست به این عمل می‌زنند و حدود ۱۱ درصد این کار را با اطلاع شوهرانشان انجام می‌دهند؛ تحقیقات نشان می‌دهد این عمل به علت فقر اخلاقی و اقتصادی خانواده است. حال اگر از این منظر به قضیه نگاه شود که چه کسی تقصیر بیشتری دارد، زن یا مرد؟ نمی توان یکی را به طور خاص متهم کرد. هم مرد است که به دنبال زن می‌رود (که البته در این صورت انحراف جنسی محسوب می‌شود) و زن هم در عین حال زمینه را فراهم می‌کند. پس هر دو به یک میزان مقصرند. خیلی وقتها سوءظن، تهمت زدن و برچسب زدن به زنان آنها را به انحراف خواهد کشاند؛ و این اطمینان تنها توسط ما و مهمتر از همه خانواده بدست می‌آید.
اکنون به داستان اولمان یعنی آدم و حوا برگردیم؛ این سوال پیش می‌آید که مگر هر انسانی صاحب عقل و اندیشه و اختیار نیست؟ مگر هر کسی مسئول اعمال خویشتن نیست؟ بنابر این هر تصمیمی با اختیار انسان انجام می‌گیرد. پس بهتر نیست به جای متهم کردن یکدیگر سعی در بازنگری رفتار و تصمیمات خویش نماییم؟!

منبع : دخت ایران