چند تا نفس عمیق

با عجله از خانه بیرون می آیم، تمام طول كوچه رو تا رسیدن به خیابان می دوم و سوار اولین ماشینی كه جلوی پام ترمز می كنه می شم. در حالی كه در ماشین رو باز می كردم، متوجه روكش فرسوده خودرو شدم. تقریباً از سوار شدن منصرف شده بودم كه یادم افتاد عجله دارم.
با اكراه سوار شدم برای اینكه لباسم كه بر حسب اتفاق سفید هم بود سیاه نشه به شكلی كه كمترین تماس رو با تشك صندلی داشته باشم، نشستم، البته بسیار ناراحت.
به زحمت و چند بار باز و بسته كردن در ماشین و در نهایت با كمك راننده موفق به بستن در ماشین شدم.
انگار همه چیز دست به دست هم داده بود تا من به سر قرارم نرسم. بعد از خوردن كلی دود و تحمل گرما و ترافیك سرسام آور با تأخیر به مقصد رسیدم، ولی چشمتون روز بد نبینه موقع پیاده شدن حس كردم لباسم به جایی گرفته وقتی كاملاً پیاده شدم متوجه شدم لباسم پاره شده... .
سؤال این است كه چرا وقتی ما در یكی از آلوده ترین پایتخت های دنیا زندگی می كنیم، خودروهایی با عمر بالای ۲۰ سال اجازه تردد در سطح شهر را دارند.جالب است بدانیم براساس تحقیقات انجام شده و نظر مسئولان مربوطه حمل ونقل درون شهری تهران بزرگ تنها نیازمند ۷۵ هزار دستگاه تاكسی است و هم اكنون ۱۰۰هزار خودرو مشغول جابه جایی مسافر هستند، ولی همچنان بحث حمل ونقل عمومی از مسائل لاینحل پایتخت محسوب می شود.
عدم سازماندهی مناسب سیستم حمل ونقل شهری و نبود ناظری واحد موجب شده است كه از یك سو رانندگان با وجود ۵۵۴ ایستگاه تاكسی ۶۰ درصد وقت خود را به دنبال مسافر و پرسه زدن در خیابان های تهران تلف كرده و در پی این سردرگمی و نبود جایگاه های مناسب برای توقف از سوی ماموران راهنمایی و رانندگی جریمه شوند و از سوی دیگر شهروندان تهرانی در گرما و سرما در كنار خیابان ساعت ها به انتظار یافتن تاكسی معطل می مانند كه در اكثر اوقات ترجیح می دهند از خودروهای شخصی و بدون آرم مشخصه تاكسی برای رسیدن به مقصد استفاده كنند . همچون تردد زوج و فرد خودروها، ایجاد مسیرهای ویژه حمل ونقل عمومی و یا محدوده اضطرار در زمان بحران آلودگی و یا طرح تقسیم ساعت های كاری تنها حكم راه حل های موقت را داشته و نتوانستند نه گرهی از ترافیك خیابان های شهر بگشایند و نه از آلودگی شهر تهران كم كنند.
در تعیین نرخ كرایه تاكسی در اكثر كشورها حرف آخر را تاكسیمتر می زند و این در حالی است كه در كشور تاكسیمتر به وسیله ای تزئینی در داخل تاكسی تبدیل شده و سازمان تاكسیرانی و مسئولان مربوطه در مجاب كردن تاكسی داران در استفاده از تاكسیمتر ناموفق عمل كرده اند.
لازم به ذكر است كه تعدادی از تاكسی های موجود در سطح شهر فاقد تاكسیمتر هستند. آیا به زعم بسیاری از كارشناسان استفاده از تاكسیمتر در شهر تهران غیراصولی است؟ آیا تاكسیمتر تنها برای بعضی از شهرها طراحی شده است؟

مهدی وزیری

منبع : روزنامه همشهری