خوابیده‌ها - SLEEPERS

سال تولید : ۱۹۹۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : باری لوینسن و استیو گولین
کارگردان : لوینسن
فیلمنامه‌نویس : لوینسن، برمبنای کتابی نوشتهٔ لورنزو و کارکاترا
فیلمبردار : میکائیل بالهاوس
آهنگساز(موسیقی متن) : جان ویلیامز
هنرپیشگان : رابرت دنیرو، داستین هافمن، براد پیت، براد رنفرو، جفری ویگدور، جاناتان تاکر و ران الدارد
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۷ دقیقه


̎لورنزو̎ (پرینو)، ̎مایکل̎ (رنفرو)، ̎جان̎ (ویگدور) و ̎تامی̎ (تاکر) چهار دوست نوجوان ساکن محلهٔ آشپزخانهٔ جهنم که به‌طور اتفاقی باعث مرگ یک نفر شده‌اند، به دارالتأدیب فرستاده می‌شوند. در آنجا آنان توسط نگهبانان، از جمله ̎شان نوکز̎ (بیکن) مورد ضرب و شتم و آزار و اذیت قرار می‌گیرند، اما رازشان را تا دورهٔ بزرگسالی برای کسی فاش نمی‌کنند. زمان حال. ̎مایکل̎ (پیت) در دادستانی ناحیه به موقعیت شغلی خوبی رسیده و ̎جان̎ (الدارد) و ̎تامی̎ (کروداپ) یک دار و دستهٔ ایرلندی به نام ̎وستیز̎ را پایه‌گذاری کرده‌اند. یک‌روز که ̎نوکز̎ با ̎جان̎ و ̎تامی̎ روبه‌رو می‌شود، آنان با خونسردی او را می‌کشند و در محاکمه‌ای حاضر می‌شوند که یک وکیل معتاد (هافمن) از آنان دفاع می‌کند. ̎مایکل̎ و ̎لورنزو̎ (پاتریک) که اکنون یک خبرنگار نیویورکی است، با همراهی دوست دوران کودکی‌شان، ̎کارول̎ (درایور) و یک کشیش محلی به نام ̎بابی̎ (دنیرو) تلاش می‌کنند دوستشان را آزاد کنند و تصمیم می‌گیرند از نگهبانان خاطی آن زمان، اگر کسی باقی‌مانده او را هم به‌سزای اعمالش برسانند...
● خوابیده‌ها هم به‌دلیل طول و تفصیل بیهوده‌اش و هم بی‌هدفی آشکار کارگردان در پی گرفتن حماسهٔ توخالی جوانان هم‌دوره، از بدترین فیلم‌های او است. جمع رفقا مضمون نخستین فیلم او، رستوران (۱۹۸۲) بود و زوج غریب هافمن/تام کروز خط داستانی باریک و نحیف فیلم رین‌من (۱۹۸۸) را سرپا نگه‌می‌داشت. اما در اینجا این مضمون نمی‌تواند مانع این شود که در پایان تماشاگر بپرسد ̎که چی؟̎. لوینسن در قلمروی مارتین اسکورسیزی راحت به‌نظر نمی‌رسد. واقع‌گرائی او حتی نسبت به فیلم‌های خیابانی و داستان‌های ̎زندان̎ سینمای دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ هم از مد افتاده است (با شخصیت‌هائی مثل دنیرو، کشیش دل‌سوز و باوفا، که یادآور نقش‌هائی مثل پت اوبراین در فرشتگان با چهره‌های آلودهٔ مایکل کورتیز، ۱۹۳۸ هستند) شاخ و برگ‌های اضافی داستان (یا در واقع دو داستان به هم چسبانده شدهٔ فیلم) و تعدد شخصیت‌ها، مانع از تمرکز روی هر مضمونی می‌شوند. رفاقت بیش از آنکه فضیلت قائم به ذاتی جلوه کند، مثل بار مسئولیت بیهوده‌ای است که به دوش آدم‌ها افتاده باشد و اکتفای لوینسن به ستایش کورکورانه از آن، باعث می‌شود اغلب از جنبه‌های مختلف محیط و روابط اجتماعی غافل بماند و به‌همین دلیل به‌رغم زمان و مکان مشخص حوادث، فضای فیلم انتزاعی و ناملموس به‌نظر می‌رسد. هافمن، بیکن و پیت هم لابه‌لای روایت روی تصویر و جزئیات پراکندهٔ طرح پیچیدهٔ صحنه‌سازی در دادگاه آن‌قدر روی پرده نیستند که قابلیت‌های‌شان به‌چشم بیاید.