وقتی همسر دلگیر می شود

برای داشتن سعادت و آرامش مطلوب در زندگی زناشویی، ارتباط سالم و سازنده میان زن و مرد، نیاز اصلی است و حرف اول را می‌زند.
در این عرصه موانعی بر سر راه قرار می‌گیرد، که البته رفع آنها تنها به خود همسران بستگی دارد و کاملاً دو طرفه است. در این مرحله به بیان و بررسی برخی از آنها می‌پردازیم.
● سختگیری
سختگیری در خانواده مصادیق مختلفی دارد. از جمله آنها می‌توان به بهانه‌گیری در امور خانه اشاره کرد. تجربه ثابت کرده است که این عمل جز ناراحتی خود و دلسردی همسر نتیجه‌ای در بر نخواهد داشت. صفت سختگیری جزئی از منفی‌نگری است که از نظر دین و اخلاق مذموم شمرده شده است. زیرا زمینه را برای رشد سایر اختلافات و ناسازگاری‌ها فراهم می‌کند. در گفتار و کردار آدمی همواره عیوب و نقایصی وجود دارد. هر اندازه انسان منفی نگر‌تر باشد، از زمینه موجود برای بهانه‌گیری، بیشتر بهره می‌جوید.
● سخنان فتنه‌انگیز
یکی از مهم‌ترین عوامل اختلاف بین زن و شوهر این است که یکی یا هر دو خوبی‌های مرد و زن دیگری را به رخ هم بکشد. این گونه مقایسه‌های نا بجا فتنه انگیزی بزرگی در زندگی ایجاد خواهد کرد و جز تلخی و سردی کانون خانواده نتیجه‌ای به دنبال نخواهد داشت.
● تعصب و بی‌اعتمادی
گاهی در اثر عوامل مختلفی از قبیل علاقه افراطی و یا بدبینی ممکن است زن یا مرد نسبت به هم حساسیت بی‌مورد پیدا کنند. به‌طوری که در حفظ و پاکدامنی هم دچار وسواس و سختگیری بیجا می شوند. این گونه رفتارها و کنترل‌های افراطی زمینه روانی را برای سقوط انسان به سمت فساد و بی‌قیدی فراهم می‌کند. زیرا روح انسان در برابر فشار، عکس العمل نشان می‌دهد و شانه خالی می‌کند. پیامبر اکرم(ص) در این رابطه می‌فرمایند: تعلیم دهید و آسان گیرید. سخت نگیرید و نوید دهید و دیگران را طرد نکنید.
● ترشرویی
درست است کسی که ناراحتی و خستگی روحی دارد، ناخود آگاه آثار آن در چهره‌اش نمودار می‌شود. ولی اسلام به پنهان داشتن درد درون دستور می‌دهد. انتقال ناراحتی مسائل بیرون از منزل به همسر و یا بالعکس در ارتباط همسران مانع بزرگی در حفظ آرامش و سکون خانواده خواهد بود. امام علی(ع) در این رابطه می‌فرماید: «خوشرویی مؤمن در چهره او و اندوهش در دل اوست.»

منبع : روزنامه تهران امروز