وقتی نصرالله گریه می‌کند!

«هر بار كه خبر درگیری جریان‌های سیاسی شما را می‌شنوم، به شدت متأسف شده به گریه می‌افتیم».
«شما قدر نعماتی را كه دارید، نمی‌دانید»؛ این جملات، بخشی از سخنان حجت‌الاسلام سیدحسن نصرالله، دبیر كل حزب‌الله لبنان است كه چندی پیش در دیدار یكی از مسئولان ارشد ایران مطرح كرد.
احتمالا برخی خوانندگان محترم نیز با سخنانی از این قبیل، كه حاكی از نگرانی علاقه‌مندان جمهوری اسلامی ایران از وضعیت روابط نیروهای انقلاب در سراسر دنیاست، روبه‌رو شده‌اند.
در این باره، نكاتی به نظر می‌رسد كه اجمالا مطرح می‌شود:
۱ـ پیگیری و دنبال كردن تحولات سیاسی داخلی ایران، به گونه‌ای كه در جریان جزییات نزاع‌ها و برخوردهای گروه‌ها و جناح‌های سیاسی هم قرار داشته باشند، نشان از میزان علاقه و دلبستگی حامیان جمهوری اسلامی به حكومت ایران در جهان دارد. در مقابل این حسن نظر، ما چه كرده‌ایم؟
۲ـ واقعیت آن است كه پیروزی حزب‌الله لبنان بر اسرائیل در جنگ ۳۳ روزه، از نقاط عطف تاریخ سیاسی منطقه است؛ امری كه آیت‌الله خامنه‌ای، آن را مهم‌ترین رخداد منطقه پس از پیروزی انقلاب اسلامی خواندند. این در حالی است كه به واقع، می‌توان حزب‌الله لبنان را از مهم‌ترین مصداق صدور انقلاب اسلامی ایران در جهان دانست و علاوه بر این موضوع، هم‌اكنون رویدادهای گوناگون،‌ از عراق گرفته تا بخش‌های دیگر منطقه، اوضاع و شرایط مناسبی را برای جمهوری اسلامی و مردم ایران فراهم كرده است.
اما آنچه هم‌اكنون می‌تواند به عنوان نقطه تهدید كشور مورد توجه قرار گیرد، آسیب‌های درونی است كه منشأ آن، چیزی جز باندبازی و گروه‌گرایی نیست.
۳ـ اگر این‌گونه منازعات برای ناظران دلسوز خارجی تا این اندازه ناراحت‌كننده و ناگوار است، پس وفاداران و معتقدان به نظام در داخل كه از گرایش‌های سیاسی و جناحی فارغ هستند، چه اوضاع و احوالی دارند؟ چگونه باید این درگیری‌های بی‌پایان را نظاره‌گر باشند و تحمل كنند؟ آیا اساسا توجهی به این نكته شده است كه در صورت دلزدگی هواداران و سینه‌چاكان انقلاب از دعواهای مخرب جناحی، تاوان دلسرد شدن و ناامیدی آنان از رسیدن به آرمان‌های انقلاب را كدام جریان خواهد پرداخت؟ در این میان، تفاوتی بین دوستداران داخلی و خارجی وجود ندارد (موارد بسیاری از این ناامیدی را می‌توان برای مصداق ارایه كرد).
نیم‌نگاهی به وضعیت كنونی جامعه در آستانه دو انتخابات شورای شهر و مجلس خبرگان بیشتر می‌تواند موضوع را ملموس كند. اكنون چه از جریان به اصطلاح راست یا اصولگرا و چه در جناح چپ یا اصلاح‌طلب، بحث و لفاظی شدیدی درباره نحوه ارایه لیست حضور در انتخابات جریان دارد، به گونه‌ای كه بعید به نظر می‌رسد توافق یكپارچه‌ای در هر یك از این دو جناح به دست آید و البته این اوضاع پدیده جدیدی است، چراكه در طول سال‌های پس از انقلاب، كمتر شاهد این‌گونه تشتت و تفرق در بین احزاب هر دو جناح بوده‌ایم و معمولا در یكی از طرفین، انتخابات وحدت نسبتا كاملی برقرار بوده است.
اصولگرایان كه بی‌شك موفقیتشان در چند انتخابات اخیر، به ویژه شورای شهر دوم و مجلس هفتم، ناشی از اتفاق و اتحادشان در روزهای انتخابات بوده، امروز چندان از هم فاصله گرفته و در برابر هم صف‌آرایی كرده‌اند كه ارایه فهرستی مشترك از سوی آنان، بیشتر به رویا شبیه است.
قصد نداریم در این یادداشت، بیش از این به بررسی اوضاع جریان‌های سیاسی در آستانه انتخابات بپردازیم، هرچند رخدادها در چند ماه اخیر، صفحه جدیدی از منازعات سیاسی جناح‌ها را به تصویر كشیده كه پیش از این، كمتر سابقه داشته است و جای بحث و بررسی بسیار دارد.
۴ـ امروز دوستان ایران در خارج از مرزها می‌پرسند، اگر هدف خدمت است، چرا تلاش نمی‌كنید مسئولیت كنونی خود را بهتر انجام دهید و مدام به فكر تغییر مسئولیت خود هستید؟ رهبری در آغاز سال فرمودند: «هركسی یك گام به جلو بردارد». با این حال، گویا برخی در حال دویدن هستند، اما به كدام سو؟ مطمئنا حركت آنان رو به جلو و پیشرفت نیست. بزرگان جناح‌های ما توجه كرده‌اند كه در كشورهای غربی، هیچ‌گاه منازعات جناح‌ها، به تخریب اصول اساسی حكومت و ضربه زدن به منافع اصلی جامعه منجر نمی‌شود؟ (مثلا در جریان حملات ۱۱ سپتامبر رخدادها، بهترین زمینه را برای دمكرات‌ها فراهم كرده بود تا به دولت جمهوریخواه آمریكا حمله كرده و پایگاه اجتماعی آن را به شدت تخریب كنند، لكن به دلیل منافع كلان كشور از این شیوه خودداری كردند).
به نظر می‌رسد خط قرمزهای دوستان عوض شده است و از اصول و مبانی انقلاب و اعتقاد به امام و رهبری به حضور فلان شخص در لیست و نبودن بهمان شخص در یك مسئولیت خاص رسیده است.
برادران انقلابی را چه شده است؟!
شاید نگرانی و اشك ریختن سیدحسن، این باشد كه نكند برادران حزب‌اللهی او هم، آن هنگام كه پایه‌های قدرت و حكومتشان به حول و قوه الهی استوارتر شد، به این‌گونه آفاتی دچار شوند!
و شاید تأسف او از عملكرد اشخاص و جریان‌هایی باشد كه رهبری در خفا و آشكار مجبور می‌شوند در مورد بسیاری امور ساده و بدیهی به آنان امر و نهی كنند و بعد هم، «آنچه البته به جایی نرسد، فریاد است»!
□□□
بیراهه نیست اگر ادعا كنیم تا آن زمان كه در جناح‌های داخل كشورمان نزاع‌های شدید سیاسی، تخریب‌های سازمان یافته و بعضا برخوردهای فیزیكی وجود دارد و در آستانه هر انتخابات جناح‌ها (و به تازگی كه درگیری‌های داخل جناحی، بیش از نزاع‌های بین‌جناحی شده است) بر سر گوشت قربانی انقلاب، به جان هم می‌افتند، درخواست برقراری وحدت و اتفاق نظر در جریان‌‌های گوناگون اسلامی در دیگر دول، خاصه در میان شیعیان عراق، كه در طرفین آن جوانان احساسی كم‌تجربه (نه به مانند سیاسیون روزگار دیده ما) قرار دارند، اقدامی چندان منطقی و پذیرفتنی نیست كه «كل اگر طبیب بودی سر خود دوا بكردی»!
□□□
نگارنده به هیچ وجه اعتقادی به جامعه تك‌صدایی، وجود یك حزب فراگیر و یا جریان كشورشمول ندارد، لكن اختلاف‌نظر و عقیده، كه همواره مورد تأكید و تأیید رهبر انقلاب بوده و امری سازنده و تحول‌ آفرین است، متفاوت از تخریب، توهین، سنگ‌اندازی و بسیاری زشتی‌ها و پلشتی‌های دیگر است كه متأسفانه، به صورت روزمره در جریان‌های سیاسی و صاحبان قدرت دیده می‌شود. در این‌باره سخن بسیار است و مجال اندك.
□□□
خوب و پسندیده است بزرگان گروه‌های سیاسی، آن هنگام كه چشم خود را بر همه واقعیت‌‌ها می‌بندند و به سوی منافعشان می‌تازند، اندكی بیندیشند كه «شما قدر نعمت‌هایی را كه دارید، به درستی نمی‌دانید» یعنی چه؟ كه خدا با هیچ قومی عهد و پیمان نبسته است.