مقررات خانهٔ سایدر - THE CIDER HOUSE RULES

سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ریچارد ن. گلدستاین
کارگردان : لاسه هالستروم
فیلمنامه‌نویس : جان اروینگ، بر مبنای کتابی نوشتهٔ خودش
فیلمبردار : آلیور استپلتن
آهنگساز(موسیقی متن) : ریچل پورتمن
هنرپیشگان : توبی مگوایر، چارلیز ترون، دلروی لیندو، پل راد، جین الکساندر، اریکا بادو، کیت نلیگان و کتی بیکر
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۱ دقیقه


در جریان جنگ جهانی دوم، ̎هومر ولز̎ (مگوایر)، یتیمی است که بخش اعظم دوران کودکی‌اش را در یتیم‌خانهٔ سینت‌کلاود در مناطق روستائی ̎مین̎ و تحت نظارت شدید ولی رئوفانهٔ ̎دکتر ویلبر لارچ̎ (کین) گذرانده است. ̎لارچ̎ معلومات پزشکی خود را به ̎هومر̎ انتقال داده و بنابراین، مرد جوان به او در مداوای بچه‌های بی‌سرپرست و بچه‌های شیرخوارهٔ مادران بی‌شوهر، کمک می‌کند؛ ولی وقتی نوبت به سقط جنین‌های غیرقانونی می‌رسد، ̎هومر̎ از این کمک سر باز می‌زند. او اصول اخلاقی و مخالفت‌های خودش را با سقط جنین دارد، در حالی‌که ̎لارچ̎ به حقوق فردی آدم‌ها اعتقاد دارد و وظیفهٔ خود می‌داند بعضی زنان را از مسئولیت‌هائی این‌چنین خطرناک، دور نگاه دارد. ̎والی وردینگتن̎ (راد)، خلبان نیروی دریائی، محبوبه‌اش، ̎کندی̎ (ترون) را به سینت‌کلاود می‌آورد تا سقط جنین کند و هنگام ترک آن‌جا، ̎هومر̎ تصمیم می‌گیرد با آنان برود و دنیا را ببیند. آنان به باغ سیب مادر ̎والی̎ (نلیگان̎ می‌روند و کمی بعدتر ̎هومر̎ و ̎کندی̎ دل‌باختهٔ هم می‌شوند. اما وقتی ̎رُز رُز̎ (بادو)، یکی از کارگران باغ حامله می‌شود، رابطهٔ رویائی آن‌دو نیز نمی‌تواند ادامه پیدا کند. از طرفی خبر مرگ ̎دکتر لارچ̎ باعث می‌شود ̎هومر̎ در پای‌بندی‌های اخلاقی و نقشه‌هائی که برای آینده‌اش در سر داشته، تجدیدنظر کند...
● اصلی‌ترین ویژگی مقررات خانهٔ سایدر بیش از آن‌که سبک کارگردانی هالستروم باشد، شیوهٔ روایت اروینگ، نویسنده، مطرح این سال‌هاست که فیلم‌نامهٔ این فیلم را از روی یکی از رمان‌هایش که در سال ۱۹۸۵ منتشر شده بود، نوشته است. برای همین فیلم به سیاق آثار نویسنده پُر است از کنایه‌های ̎رو̎ و گاه ̎درونی̎ به شیوهٔ زندگی اواسط سده، به نوع زندگی جاری بر برخی ایالت‌ها و به اخلاقیاتی که در ظاهر پذیرفته شده اما در باطن به بدترین شکل ممکن نقص می‌شود. رابطهٔ نامتعارف ̎رُز رُز ̎ با پدرش یا رابطهٔ خود ̎هومر̎ با ̎کندی̎ در بطن نشان از همین موضوع دارد. این نگاه تمسخرآمیز به قید و بندها و قوانین جاری بر آن نوع زندگی، حتی در شخصیت دکتر با بازی کین و در نوع عقایدش نیز دیده می‌شود. جدا از داستان اروینگ، هالستروم هم در اجرا سعی فراوانی کرده تا همه چیز را به سبک همیشگی آثارش نزدیک کند. برای همین است که رابطه‌ها احساسی نمی‌آفرینند و سادگی بیش از حد آدم‌ها نمی‌گذارد که مخاطب با آنها هم‌ذات‌پنداری کند. مگوایر و ترون با نقش‌هایشان تناسب کامل دارند اما ستارهٔ فیلم، کین در معدود صحنه‌های حضورش است.