خانهٔ خنجرهای پران - HOUSE OF FLYING DAGGERS

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : چین و هنگ‌کنگ
محصول : ژانگ ییمو و ویلیام کُنگ
کارگردان : ییمو
فیلمنامه‌نویس : لی فنگ، وانگ بین و ییمو
فیلمبردار : ژائو شیائودینگ و اومبایاشی شیگرو
هنرپیشگان : تاکشی کانشیرو، لو اندی، ژانگ زی‌یی، سونگ داندان، ژائو هونگنئی و ژانگ شو
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۹ دقیقه


چین، سال ۸۹۵ میلادی. سلسلهٔ تانگ که زمانی پررونق بوده حالا به واسطهٔ شورش‌ها در حال فروپاشی است. دو فرمانده نظامی، ̎لیو̎ (اندی̎ و ̎جین̎ (کانشیرو) مأموریت یافته‌اند تا رهبر گروه ̎خنجرهای پرنده̎ را دستگیر کنند که سرسخت‌ترین گروه ضد دولتی به شمار می‌آید. در پی گزارش یک خبرچین، ̎جین̎ با هویتی پنهان به گیشاخانه‌ای می‌رود که یکی از مظنونان در آن‌جا کار می‌کند. او خود را مردی خوش‌گذران جا می‌زند و از گردانندهٔ آن خانه، ̎مادام یی̎ (داندان) می‌خواهد تا جدیدترین ̎کارمند̎ش ـ رقاصه‌ای نابینا به نام ̎مئی̎ (زی‌یی) را نزدش بیاورد. ̎مئی̎ با حرکت‌های موزون خود که نوای موسیقی یک ارکستر زنانه انجام می‌دهد، ̎جین̎ را سرگرم می‌کند. اما در حالی که ̎جین̎ قصد اذیت و آزار ̎مئی̎ را دارد، ناگهان ̎لیو̎ از راه می‌رسد و او را از چنگ رفیقش آزاد می‌کند. پس از دور کردن ̎جین̎، ̎لیو̎ جایش را می‌گیرد و بر جایگاه میهمان می‌نشیند و ̎مئی̎ را به چالش می‌طلبد تا در ̎بازی پژواک‌̎اش شرکت کند. این بازی عبارت است از پرتاب دانه‌های لوبیا بر روی طبل‌هائی که گرداگرد صحنه را گرفته و بعد، شناسائی این طبل‌ها توسط ̎مئی̎، که با آستین لباسش در هنگام اجرای رقص بر آنان می‌کوبد. در حالی که ̎مئی̎ را می‌گیرند و شکنجه می‌دهند تا اطلاعاتی را فاش کند، ̎لیو̎ و ̎جین̎ نقشه می‌چینند تا به گونه‌ای ̎مئی̎ را بی‌آن‌که متوجه باشد جلو بیندازند تا آنها را به مخفی‌گاه گروه هدایت کند. ̎جین̎ که خود را ̎مئی̎ جا زده، او را از زندان آزاد می‌کند و اعتمادش را به‌دست می‌آورد و در سفری در امتداد جنگل و دشت‌ها پیش می‌روند و ̎لیو̎ و افرادش نیز مخفیانه دنبالشان می‌کنند. اما طی همین سفر است که ̎جین̎ و ̎مئی̎ به یک‌دیگر علاقه‌مند می‌شوند.
● فیلم ادامهٔ منطقی قهرمان (۲۰۰۲) در کارنامهٔ ییمو است، اما این دو فیلم به هیچ‌وجه ادامهٔ منطقی فیلم‌های قبلی کارنامهٔ متنوع این فیلم‌ساز مشهور نسل پنجم سینمای چین نیستند. خانهٔ خنجرهای پران به گفتهٔ خود فیلم‌ساز شکل کامل شده و مطلوب سبک و سیاق فیلم قبلی است. اگر ویژگی‌های سینمائی و جلو‌ه‌های بصری و تکنیکی را ملاک قرار دهیم، باید با ییمو موافق باشیم. خانه‌ٔ خنجرهای پران یکی از نفس‌گیرترین تجربه‌های بصری سینما و نمونه‌ای دست‌نیافتنی از کار با رنگ و نور و چشم‌اندازهای خیره‌کننده است. ژانر فیلم‌های رزمی در این چند سال به واسطهٔ اقبال بین‌المللی گسترش پیدا کرد و ییمو با دو فیلم قهرمان و خانه... در این سبک به اوج رسید. خانه... هم مانند قهرمان داستانی پیچیده دارد، اما بیشتر وقت و انرژی و توان فیلم‌ساز و گروهش در این فیلم صرف هرچه زیباتر شدن قاب‌ها و فضاها شده است. سفر جنگجوی مبارزه در دل جنگل و کوه و فضاهای خارجی ایجاد کرده تا ییمو هر لحظه که خواست، با رنگ و نور و موسیقی تماشاگرش را مبهوت کند. فصل مسابقه در گیشاخانه در ابتدای فیلم و هم‌چنین نبرد نهائی که چهار فصل طول می‌کشد و پس‌زمینهٔ درگیری دو جنگجو از چشم‌انداز سبز بهاری تا سفیدی یکدست برفی تغییر می‌کند، شگفت‌انگیز است؛ از آن نمونه‌هائی که حرف زدن دربارهٔ زیبائی‌های بصری‌اش تقریباً ذره‌ای از تأثیر و زیبائی‌اش را منتقل نخواهد کرد. ییمو قطعاً فیلم را فقط و فقط برای ̎تماشا̎ ساخته است.