فیلم نوآر Film Noir

▪ کارگردان: د. جاد جونز، ریستو توپالوسکی.
▪ فیلمنامه: د. جاد جونز.
▪ موسیقی: مارک کلر.
▪ مدیر فیلمبرداری: رادان پوپوویچ.
▪ تدوین: ناموب الفانتین، آندری ماریچیچ.
▪ طراح صحنه: ریموند پن.
▪ بازیگران(فقط صدا): مارک کلر[سام]، بتینا دوین[آنجلا]، کریستینا نگرت[سامانتا]، ویکتوریا اوتول[سوزان]، جف آتیک[استرن].
▪ ٩٧ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ آمریکا، صربستان.
▪ ژانر: انیمیشن.
مردی در روی تپه های هالیوود به هوش می آید. در کنار او جسد مامور پلیسی قرار دارد که بر اثر گلوله ای که به پیشانی اش خورده، کشته شده است.
مرد می گریزد. در راه اما تلفن همراه او به صدا در می آید و شخصی از آن سوی خط از او به خاطر انجام کاری تشکر کرده و او را سام خطاب می کند: یک کارآگاه خصوصی مشهور! اما با رفتن به دفتر سام مشخص می شود که او کارآگاه خصوصی نیست، بلکه تبهکاری بدنام است. در مراجعت به آپارتمانی که باید منزل او باشد، با زن زیبایی در همسایگی برخورد می کند. زن با او معاشقه می کند، اما بعد با تلفن به فردی از حضور وی در آپارتمان خبر می دهد.
پیامد این کار حمله گروهی مسلح برای کشتن سام است. سام می گریزد و با تعقیب سرنخ های موجود پی می برد که همه این قتل ها برای به دست آوردن فیلمی مستهجن است که در آن دختری به قتل می رسد و قاتل کسی نیز جز مردی سرشناس که قصد دارد به هر قیمت که شده، فیلم را به دست آورده و نابود کند.
سام که جان خود را در خطر می بیند، فیلم را به دست می آورد، اما هنوز از هویت واقعی خود اطلاعی ندارد....
● چرا باید دید؟
از پیشینه دی. جاد جونز و ریستو توپالوسکی هیچ نمی دانیم و گویا فیلم نوآر اولین تجربه هر دو نفر در نویسندگی، تهیه و کارگردانی است. اما فیلم یک ادای دین به ژانری است که نامش را از آن گرفته و می کوشد تا در قالبی متفاوت-انیمیشن- سهمی در احیای آن داشته باشد.
فیلم از کلیشه های این نوع خالی نیست، اما ایده جابجایی شخصیت سام روبن کارآگاه با تبهکاری خشن را تا پایان فیلم با مهارت می گستراند و با رمز و رازی که در اطراف آن خلق می کند، همگام با شخصیت اصلی قصه در خوادث درگیر می شود.
فیلم کلاً سیاه و سفید با رگه هایی از رنگ برای متمایز کردن برخی عناصر است که بر تاثیرگذاری آن افزوده و نمادی از جسارت سازندگانش به شمار می رود که چنین مخاطره ای را برای تولید آن پذیرفته اند. فیلم نوآر یک تجربه در سبک، و مضمون است که تماشاگر آشنا به این گونه را می تواند به یاد خواب ابدی بیندازد که سر از دنیای کارتونی فریتز گربه در آورده است[به دلیل صحنه های سکسی اش].
کار فیلمساز با ایده فراموشی نیز با وجود تکراری بودن از بداعت خالی نیست و با انتخاب مک گافینی مانند فیلم هرزه نگار نظرگاه خود نسبت بله هالیوود را نیز به نمایش می گذارد. عجالتاً می شود آن را به عنوان سفری به دره مرگ تماش کرد. دوستداران تریلرهای جنایی نیز می توانند آن را به عنوان قصه خوش ساخت و مهیج تماشا کنند.
البته با چشم پوشی از انیمیشن بودن شخصیت های آن!

امیر عزتی

منبع : موج نو