خشونت متمدنانه توجیه پذیر!

۱۱ سپتامبر یکی از مقاطع تاریخی است که بی شک تاثیر بسیار زیادی را بر زندگی جمعی انسانهای عصر ارتباطات و اطلاعات گذاشته است. این تاثیر از جنبه های گوناگونی قابل بررسی و تامل است اما موضوعی که کمتر به آن توجه شده است پیامدهای ناشی از انحراف اطلاعات در پس این رویداد است. داده هایی چون بزرگنمایی پدیده گروه های تروریستی و به تبع آن انحراف افکار عمومی جهانیان از کشتارهای رسمی و وسیع دولت های اشغالگر به بهانه برقراری صلح. نوام چامسکی روشنفکر و نویسنده امریکایی در مصاحبه ای مفصل با نویه زوریشر این پدیده را بربریت مدرن نام نهاده است که تحت لوای تمدن ، انسانهای بیگناه در جنوب اقتصادی را به کام مرگ می فرستد. آنچه پیش رو دارید گزیده ای از این مصاحبه است : واقعیت این است که میزان نابودی و ترور و کشتار و خشونتی که بوسیله قدرت های بزرگ و مقتدر بعد از ۱۱ سپتامبر اعمال شده ، در مقابل عملیات گروههایی که تروریست و یا ناسیونالیست خوانده می شوند ، بسیار فراتر از آن چیزی است که بشود تصور کرد. برای مثال عراق را در نظر بگیریم.پس از اشغال عراق ، بهترین تخمینی که از این کشتار در حال حاضر در دست است ، میزان ۱۰۰ هزار نفر کشته است در حالیکه یک گروه مثلا تروریستی محال است بتواند ۱۰۰ هزار نفر انسان را بکشد.
اینطور در نظر بگیرید، که پردامنه ترین و وسیع ترین کشتاری که به یک گروه تروریست نسبت می دهند ، جریان ۱۱ سپتامبر است. در این واقعه ۳ هزار نفر کشته شدند ، عملیاتی که بطور وحشتناکی فجیع بود. اما در برابر بقیه فجایع و شرارت هایی که توسط دنیای متمدن انجام گرفته ، اصلا به حساب نمی آید. در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ ایالات متحده امریکا بطور وسیعی اقدام به کشتار مردم شیلی نمود: بمباران کاخ ریاست جمهوری ، کودتای نظامی ، قتل رئیس جمهور، نابودی و اضمحلال دمکراسی پیشرو یعنی قدیمی ترین دمکراسی در امریکای لاتین. آمار رسمی کشتار در واقعه ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ بیشتر از ۳ هزار نفر بود در حالی که در این کودتا هزاران مورد از تجاوز و آزار وجود داشته است ، ضمن آن که بسیاری از افراد هم ناپدید شده اند ، انسان هایی که کسی نمی داند چه اتفاقی برای آنها افتاده است. جنگهای دیگری مانند ویتنام و نیکاراگوئه هم موجود است که یک تجاوز آشکار و مستقیم بود چیزی که نمی توان آنرا حتی ترور نامید ، ۴ میلیون کشته و کسانی که همچنان از اثرات دهشتبار مواد شیمیایی مرگ آور بکار برده شده در جنگ ویتنام - جنگی که جان اف کندی آن را آغاز کرد رنج می کشند و می میرند. البته در این موارد تنها ایالات متحده امریکا نیست که چنین عمل می کند ، نگاهی به بقیه کشورهای قدرتمند جهان بیندازید ، کشورهایی که تازه به اندازه امریکا قدرتمند هم نیستند ، اما میزان خشونت بکار گرفته شده از سوی آنان بسیار مهیب است.
فرانسه در آفریقا، انگلیس در کنیا خیلی بیشتر از هر عملیات تروریستی دیگر ، آدم می کشند ، اما کسی درباره آنها فیلم نمی سازد. خوب ، حالا به فلوجه نگاه کنیم ، امریکا زنان و کودکان فلوجه ای را بمباران کرده و به قتل رسانید. یکماه دائما آنجا بمباران می شد. امریکا حتی خارج از شهر را هم بمباران کرد تا در صورتی که مردمی موفق به خروج از شهر شده باشند ، کشته شوند. چند هزار نفری به هر ترتیب موفق به فرار شدند ، اما مردها را در فلوجه نگاه داشتند و هیچکس نمی داند بعد از آن چه بر آنان آمده است ، بنابراین معلوم است که ما نباید کشتار فلوجه را وارد آمار و تخمین ها نمائیم ، کشتاری وسیع که ما مسوول آن هستیم.اما آنچه که در مورد فلوجه غم انگیز است ، این است که این جنایات از چشم مردم مخفی نماند. شما اخبار آن را در صفحه اول نیویورک تایمز می توانستید ببینید ، تصویر بزرگی از یک تجاوز و حمله تحت عنوان «تسخیر بیمارستان عمومی فلوجه».
در تصویر دیگری در آنجا مردمی را نشان می دهد که بر زمین دراز کشیده اند و سربازان امریکایی با اسلحه بالای سر آنها ایستاده اند و بعد این روزنامه شرح و چگونگی به اسارت کشیدن مریض ها و پزشکان را توضیح می دهد و این که چگونه به زور مریض ها از تخت های خود به زیر کشیده شده اند و همراه پزشکان بیمارستان مجبورشان کردند که بر زمین دراز بکشند و به دستان همگی دستبند زده و سربازان را نشان می دهد که در حال گارد و پاسداری ازآنان هستند ، عکس ها دقیقا این صحنه ها را توصیف می کنند.رئیس جمهور امریکا طبق قوانین این کشور با این جنایاتی که انجام داده است ، محکوم به مرگ است. منظورم این است که این نقض خطرناک کنوانسیون ژنو است ، کنوانسیونی که بسیار واضح و آشکار بر این تصریح دارد که بیمارستان ها و مراکز پزشکی ، کارکنان پزشکی و بیماران می بایستی در هر جنگی و بوسیله طرفین جنگ تحت هر شرایطی محافظت شوند. در نورنبرگ سربازان و حتی فرماندهان خیلی پائین رتبه را محاکمه نکردند ، آنها کسانی را محاکمه و به دار آویختند که در فرماندهی عالی قرار داشتند ، مانند وزیر امور خارجه آلمان که بدلیل شرکت در بالاترین جنایات جنگی و اعمال شرارت بار شیطانی که به تبع آن انجام داده شد ، به دار آویخته شد. آیا ممکن است فرمانده عملیات در عراق هم روزی محاکمه شود؟