قلم، زهرا، روح‌الله!

امروز شاهد دو مناسبت مهم و مبارک و تأثیرگذار بر تاریخ اسلام و مسلمانان هستیم.
مناسبت نخست، سالروز میلاد پر میمنت و بهجت اثر حضرت صدیقه طاهره، زهرای مرضیه (س) است؛ بانوی بلند مرتبه‌ای که پیامبر خدا (ص) که محبوب و مسجود ملایک مقرب الهی است، درباره ایشان می‌فرمود: «من هرگاه به بوی بهشت مشتاق می‌شوم، فاطمه را می‌بویم و هرگاه برای عزیمت به مسجد، روبه‌روی خانه سرور زنان عالم فاطمه(س) می‌رسید، می‌ایستاد و به دختر ارجمندش سلامی تکریم‌آمیز می‌فرستاد. هرگاه فاطمه بر او وارد می‌شد، پیش پای او تمام قامت برمی‌خاست و بنا بر نص روایات به استقبال او می‌آمد و بر دست او بوسه می‌زد.
در زندگی کوتاه فاطمه، که طول آن کم و عرض آن بی‌انتها بود، عنصری که به ویژه با توجه به عصری که‌ این بانوی بزرگ در زیر سایه پدر معصومش در آن می‌زیسته، سزاوار توجه و تأمل است، حضوری همراه با درایت و شجاعت او در عرصه دفاع از حق و ولایت است که مصداق پررنگی از از عرفان مبارزه است که همه اولیای الهی در هنگام ضرورت حضور در میدان دفاع از حق و منکوب کردن باطل، پایبندی خود را به آن و گریز خود را از عرفان عضلت و انزوا جلوه‌گر ساخته‌اند. در عصری که دختران را زنده به گور می‌کردند و برای زن هیچ اعتباری قایل نبودند، دختر پیامبر آخرین، که قرآن کریم در برابر طعنه تلخ و گزنده دشمنان رسالت نبوی، مبنی بر ابتر بودن محمد(ص) از او به «کوثر» تعبیر می‌کند و در دوره سیاهی که حق فروشان فاجر، حق را با باطل معامله کردند، مردانه به پا خاست و نطق‌های آتشینش، ارکان ستم را متزلزل کرد.
از این دریچه، مناسبت دوم نیز معنی دیگری می‌یابد. خمینی که میلادش تقارنی پر معنی با تولد جده‌اش زهرای اطهر یافته، نیز در سیاه‌ترین روزهای تاریخ معاصر مسلمانان جهان سیطره ولایت الهی را در قالب «نظریه ولایت فقیه» نه تنها تفسیر کرد، بلکه با شجاعتی بی‌مانند به ستیزی همه جانبه با استکبار جهانی برخاست و تا تحقّق آرزو و آرمان همه اولیا و انبیا و ائمه معصومین ـ سلام الله علیهم اجمعین ـ و عالمان و مجاهدان تاریخ در به عرصه عمل و حاکمیت رساندن اسلام ناب محمّدی (ص) از پای ننشست. او هم در روزگاری که بسیاری از حتّی علما و بزرگان جهان اسلام در افتادن با ابرقدرت‌های شرق و غرب و رژیم دست‌نشانده آنان را به شوخی می‌گرفتند و گستاخی گذر خیال این قیام و ستیز را هم از ذهن خود نداشتند و در روزگار سکوت و ستم و سیاهی با تأسی به اسلام و قرآن در دیجورترین شب‌های ملت رنج کشیده ‌ایران و در برودت ستم، مشعل روشنگر دین و دانایی در دست حق را فریاد و باطل را منکوب کرد. شاید همراهی«روز قلم» با این دو مناسبت عظیم، حاوی این پیام برای اهل حقیقت باشد که اگر پیروان دینی هستیم که پرچمداران آن محمد (ص) و علی (ع) و فاطمه (س) و خمینی(ره) هستند، باید اهل قلم بی هیچ تردیدی و ترسی از تصادم عقل مصلحت اندیش با دل دلیر و دریائی حق ّ را بگویند و حق را بنویسند و باطل را بشناسند و بشناسانند حتی اگر به بهای سنگینی باشد. قلمی که خداوند به آن سوگند یاد کرده، مطهرتر از آن است که با آن معامله‌های نادرست و ناپارسایانه رقم خورد.
بگذارید پایان این یادداشت، جمله کوتاه و بلندی باشد از سلاله زهرای اطهر، خمینی کبیر، که سلامی است بر مولود مطهره ‌این روزهای نورانی: «سلام خدا بر خانه محقّر فاطمه که محل نزول ملایک و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است».

دكتر علیرضا مخبر دزفولی