کشتی چراغ دریائی - The Lightship

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : موریتس بورن و بیل بننسن.
کارگردان : یرژی اسکولیموفسکی
فیلمنامه‌نویس : ویلیام می و دیوید تیلر، برمبنای رمانی نوشته زیگفریت لنتس.
فیلمبردار : چارلی استاین‌برگر.
آهنگساز(موسیقی متن) : استنلی مایرز.
هنرپیشگان : رابرت دووال، کلاوس ماریا براندائر، تام بوئر، رابرت کاستانتسو، تیم فیلیپس، باجا جولا، ویلیام فورسایت، آرلیس هوارد و مایکل لیندون.
نوع فیلم : رنگی، ۸۸ دقیقه.


میانه دهه 1950. «ناخدا میلر» (براندائر)، فرمانده کشتی چراغ دریائیِ «هاتراس» در آن سوی سواحل نورفولک ویرجینیا، پسر نوجوانش، «الکس» (لیندون) را نزد خود به عرشه می‌برد تا برای دیگران کمتر دردسر درست کند. اما «الکس» که تحمل محدودیت ندارد، زمانی که پدرش سه نفر آواره را روی قایقی در هم شکسته نجات می‌دهد، فرصت را برای فرار آماده می‌بیند. خیلی زود معلوم می‌شود که آن سه نفر - «ادی واکسلر» (هوارد)، «یوجین واکسلر» (فورسایت) و سرکرده‌شان که خود را «کالوین کاسپاری» (دووال) می‌نامد - دزدان دریائی هستند. آنان، «میلر» را برای تعمیر قایق‌شان، وادار به همکاری می‌کنند، و تمام سلاح‌های کشتی را برای خود برمی‌دارند. اما «الکس» نیز مخفیانه سلاحی را برمی‌دارد. «تورن» (فیلیپس)، معاون «میلر» که مخالف هر نوع همکاری است، با هم دستی خدمه، برای به‌دست گرفتن فرماندهی کشتی توطئه می‌کند. طی این مدت، «میلر» نیز درباره گذشته‌اش و خدمت طی جنگ جهانی دوم برای «الکس» حرف می‌زند تا توجیه کند چرا سرباز ترسوئی نبوده است. به‌زودی قایق دزدان هم آماده می‌شود. سرانجام، «میلر» و «کاسپاری» رودرروی هم قرار می‌گیرند. «میلر» زخمی می‌شود، اما «الکس» دو دزد دیگر را از پای در می‌آورد و «هاتراس» در موقعیت خود برای راهنمائی دیگر کشتی‌ها باقی می‌ماند.
* کشتی چراغ دریائی بر مبنای یکی از آثار لنتس، نویسنده نامدار آلمانی ساخته شده است و، به‌طور عمده، اسکولیموفسکی به آن وفادار بوده است. فیلم بیش از آنکه روایتی روان‌شناختی باشد، اختلافی است و از رودرروئی خیر («میلر») و شر («کاسپاری») می‌گوید. بازی‌های دووال و براندائر که هر یک سبک (تآتری) ویژه خود را دارند، در تقابل با یکدیگر دیدنی است. اما این اثر، مثل همیشه، خوب ساخته شده اسکولیموفسکی حتماً برای زن - آزاد - خواهان آزارنده خواهد بود: در این درام به تمامی مردانه، زنان فقط غایب نیستند؛ اصلاً از آنان ذکری نیز به میان نمی‌آید.