بزرگ‌نمایی،آفت ورزش و افتخار فدراسیون

هر روز در اقصا نقاط دنیا مسابقات ورزشی با سطوح مختلف برگزار می‌شود و ایران در ۴۹ رشته ورزشی دارای فدراسیون‌، در صدها شاخه گوناگون با ورزشکاران سایر کشورهای جهان رو‌به‌رو می شود. علی‌رغم اهمیت و تاثیر حضور در میادین بین‌المللی به منظور کسب تجربه و همچنین به دست آوردن عناوین و مدال‌های رنگارنگ، سطح و درجه رقابت‌ها در اولویت سرمایه‌گذاری برای اعزام ورزشکار به مسابقه را دارد. در حالی که سازمان عریض و طویل ورزش، کمیته ملی المپیک و البته شورای برون مرزی با بیش از ۳۰ عضو وظیفه بررسی شرایط مسابقه، سطح و کیفیت رقابت‌ها، شرایط اعزام ورزشکار و .. را بر عهده دارند، به کرات ناهماهنگی‌های زیادی دراین زمینه دیده شده است. علی‌رغم تعدد اعزام ورزشکار ایرانی به تورنمنت‌های خارج از کشور ولی باز هم مسایلی به وجود می‌آید که همچون دو لبه تیغ هر دو سر آن مسوولان ورزش کشور را زیر سوال می‌برد.
۱) فرض کنید زمانی که یک تیم شامل ۱۰ و ۱۲ ورزشکار با هزینه میلیونی آماده حضور در یک مرحله مسابقه خارج از کشور شود و پس از تایید سازمان تربیت‌بدنی، کمیته ملی المپیک و شورای برون مرزی رای به اعزام تیم دهند مرحله دوم هزینه‌ها برای سفر، اسکان و .. ورزشکاران آغازمی‌شود. در حالی که پرونده اعزام تیم X به مسابقات y پس از پروسه چند هفته‌ای در دستگاه‌های ورزشی مورد بررسی قرار می‌گیرد، بارها شاهد اعزام‌های غیر هماهنگ بودیم.
۲) درحالی که مسوولان فدراسیون یا مربیان تیم، حضور در تورنمنت‌ها و مسابقات خارجی را برای آمادگی ملی‌پوشان خود عاملی مثبت می‌انگارند و در برخی موارد همچون فدراسیون دوومیدانی به دلیل نداشتن فضا و امکانات لازم برای تمرین دوو میدانی‌کاران مسابقات خارج را جایگزین اردو کرده‌اند، می‌توانید تصور کنید بعضی از اعزام‌ها صرفاً به دلیل کسب تجربه و به دور از انتظار کسب عنوان و مدال است، اما گاهی اوقات عاقبت این اعزام‌ها سنگی در بیابان انداختن است زیرا علی‌رغم هدف طی چند سال گذشته چنین مواردی در عرصه ورزش کشور بسیار زیاد مشاهده شد. به‌طور مثال کسب عناوین کذایی مسابقات پاورلیفتینگ در مسابقات برون مرزی، اعزام تیم با هزینه چند ده میلیونی، به مسابقات یک قل‌دوقل پیاده‌روی، طناب‌کشی و .. ممانعت از اعزام تیم ملی آمادگی جسمانی به مسابقات جهان مسکو و در مقابل اعزام یک ورزشکار از فدراسیون ژیمناستیک با هزینه شخصی به مسابقات و ...، آخرین افتخار کذایی که توسط مسوولان سازمان تربیت‌بدنی، کمیته ملی المپیک و فدراسیون مربوطه بزرگنمایی شد و در قالب گزارش غیر واقعی نمایی مسوولان تیم برای شرکت در مسابقات دارای سطح یا حتا فاقد هیچگونه درجه و کیفیت جهان که تنها آمادگی ملی‌پوشان یک رشته ورزشی است، به‌دست آوردن یک عنوان اتفاقی در یک مسابقه نامعتبر به عنوان افتخار‌آفرینی برای نظام جمهوری اسلامی ایران مطرح می‌شود. این درحالی است که جایگاه ورزش ۵۰ ساله کشورمان که با نظر و حمایت مقام معظم رهبری و ریاست‌جمهوری در سطح جهان مطرح است، فراتر از افتخار ورزیدن به عنوان چندمی که یک مسابقه نامعتبر خارجی و بدون حضور ورزشکاران مطرح جهان می‌باشد و سندی بر این مدعا، حضور اخیر تنیس‌بازان کشورمان در مسابقات بین‌المللی کنیاست. کسانی که با این رشته ورزشی آشنایی دارند از درجه‌بندی سطوح مسابقات از ۱ تا ۵ آگاهند و مراجعه به سایت فدراسیون بین‌المللی تنیس به سادگی نشان می‌دهد این مسابقات که فدراسیون تنیس‌کشورمان با بزرگ نمایی آن را در سطح مسابقات جهانی نشان داده است، دارای گرید ۴ است. و شرکت کنندگان در آن به جز یک نفر که دارای رتبه ۹۹ جهانی است رتبه‌های بالای ۱۰۰۰ و یا ۲۰۰۰ جهان را دارند. یعنی از تنیس‌بازان کشورمان که دارای رتبه‌های حدود ۶۰۰ جهانی هستند نیز سطح پایین‌تری دارند. البته این موضوع تلاش تنیس‌بازان جوان کشور را زیر سوال نمی‌برد، اما جای تاسف دارد، وقتی بدانیم اعزام تنیس‌بازان ما نیز که خبر پیروزی‌های آنها در سایت فدراسیون تنیس با افتخار منتشر می‌شود با هزینه شخصی پدر یکی از این تنیسورها انجام شده است. این جریان به خودی خود دارای مشکل نیست و شرکت در مسابقاتی که هر روزه به تعداد زیادی در کشورهای مختلف جهان برگزار می‌شود از جنبه تدارکاتی و بالا بردن رنکینگ بازیکنان بسیار مفید هم هست، اما عملکرد فدراسیون تنیس و این‌که این اعزام و پیروزی را به گونه‌ای دیگر به نمایش می‌گذارد، تاسف برانگیز است. این عملکرد نه تنها به نفع ورزش نیست بلکه به ضرر آن هم هست. بی‌اطلاعی مسوولان ما به حدی است که یکی از مقام‌های ارشد کشور در پی قهرمانی تیم واترپلو ایران در یک تورنمنت آسیایی پیام تبریک با عنوان کسب مقام قهرمانی آسیا را ارسال می‌کند. گویی اطلاع‌رسانی غلط مسوولان ورزش حد و مرزی ندارد.

منبع : روزنامه تحلیل روز