چگونگی پایه ریزی گروه هفت

مقدمات شكل گیری گروه هفت از ابتدای دهه ۱۹۵۰ آغاز شد. اولین جلسه نمایندگان كشورهای صنعتی اروپای غربی و ایالات متحده در نوامبر ۱۹۷۵ در كاخ رامبویه واقع در پاریس تشكیل شد. تشكیل این جلسه متضمن مقدماتی بود. آلمان و فرانسه به رهبری آدنائر وگیموله به اختلافات خود خاتمه دادند و در بیانیه مشتركی در ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۸ ژنرال دوگل رئیس جمهور فرانسه و آدنائر صدراعظم آلمان به تشكیل اتحادیه كشورهای صنعتی اروپا تاكید كردند و پس از مدتی آمریكا و ژاپن نیز وارد این جرگه شدند و بدین ترتیب در كنفرانس رامبویه پاریس در ۱۹۷۵هفت قدرت صنعتی مانند ایالات متحده، ژاپن، كانادا، آلمان غربی، ایتالیا، فرانسه و انگلستان وجود هفت قدرت صنعتی را پایه ریزی كردند.
این هفت قدرت به كمك ایالات متحده با هدف تضعیف شوروی و اقمارش از نظر سیاسی، نظامی و اقتصادی به وجود آمد تا حدی كه موفق شدند در ۱۹۹۱ شاهد فروپاشی نظام كمونیسم در شوروی و اروپای شرقی باشند. علت آنكه ژاپن در زمره كشورهای صنعتی اروپایی درآمده بود این بود كه روسیه شوروی در ۱۹۴۵ مجمع الجزایر كوریل را كه مشرف بر جزیره هوكایدو ژاپن بود تصرف كرده بود و از این نظر ژاپن احساس عدم امنیت می كرد و از نظر صنعتی و نظامی با اروپاییان همسو شده بود. از جانب دیگر از میان بزرگترین غول های نفتی به نام هفت خواهران نفتی كه در اصطلاح به بزرگترها Majors معروف بودند متعلق به كشورهای گروه هفت بودند. از میان آنها موبیل، گلف، تگزاكو استاندارداویل نیوجرسی متعلق به ایالات متحده و دو شركت رویال داچ شل و بریتیش پترولیوم متعلق به انگلستان و فقط بخشی از شركت رویال داچ شل متعلق به هلند بود. در جوار این هفت خواهران، شركت نفت فرانسه شركت نفتی انی ایتالیایی نیز از جمله غول های نفتی بودند كه در تمام جهان اكتشاف بهره برداری، حمل و نقل انرژی در جهان را برعهده داشتند و وجود این شركت ها هفت قدرت صنعتی را به صورت غول های شكست ناپذیر در جهان صنعتی امروز درآورده بود.
حتی شركت های ژاپنی میتسویی و میتسوبیشی ژاپن كه دو غول صنعتی بودند در زمینه نفت نیز فعالیت كرده و با شركت موبیل آمریكایی ارتباط داشتند. از جانب دیگر هفت شركت نفتی آلمانی تحت نام «پگو پكو» با هفت خواهران نفتی در تمام مناطق نفت خیز دنیا همكاری داشتند. جامعه زغال سنگ و فولاد اروپا كه تشكیل دهنده اولیه آنها كشورهای صنعتی اروپای غربی در دهه ۱۹۵۰ بودند ضمن همكاری مستمر با گروه صنعت، اروپای غربی را از نظر هفت به عصر نوین فراصنعتی سوق دادند. بعد از فروپاشی نظام كمونیستی در اروپا هدف كشورهای گروه هفت تغییر كرد. تولد روسیه گرسنه كه بخشی از آن تجزیه شده بود با اقتصاد بیمار برای هفت غول صنعتی فرصت مناسبی در زمینه دخالت نه تنها در كشورهای سابق بلوك شوروی كه حوزه امنیتی روسیه محسوب می شدند بلكه در امور داخلی روسیه فراهم شد.
بعد از فروپاشی شوروی این بار به ژاپن و شش قدرت صنعتی دیگر قصد كردند كه خواسته های خود را به روسیه بقبولانند. در جریان نوزدهمین كنفرانس رهبران هفت قدرت صنعتی در ۱۴ ژوئیه ۱۹۹۳ كه در شهر توكیو تشكیل شد. در حاشیه این اجلاسیه بوریس یلتسین نه به عنوان یك قدرت صنعتی بلكه به عنوان مهمانی كه خواستار كمك های غذایی و فناوری صنعت ماهیگیری بود شركت كرد. ژاپنی ها به او اخطار كردند كه در صورت برگردانیدن مجمع الجزایر كوریل به ژاپن امكان دادن كمك به روسیه فراهم خواهد شد.
یلتسین از ترس مخالفان سیاسی خود در داخل شوروی پس از شنیدن این پیشنهاد ضمن رد آن، ژاپن را ترك كرده و به مسكو آمد. در آلمان هلموت كهل صدراعظم آلمان به یلتسین اخطار كرد كه هر چه زودتر قوای نظامی خود را كه از پایان جنگ جهانی دوم در شرق آلمان و كشورهای اروپای شرقی نگه داشته است به روسیه برگرداند. كهل به رهبر روسیه قول داد كه در عوض یك میلیارد مارك مواد غذایی برای رفع كمبود مواد غذایی در روسیه به آن كشور خواهد فرستاد. متعاقب آن دولت آلمان برای دلجویی و دادن تاوان به خانواده قربانیان شوروی كه در زمان جنگ جهانی دوم به دست سربازان هیتلر كشته و معلول شده بودند كمك های نقدی كرد. ورود روسیه به گروه هفت و تولد گروه هشت در ۱۹۹۸ مرهون زحمات پوتین است. پویتن توانست با اقتدار قدرت را به دست گیرد و اقتصاد بیمار روسیه را تا جایی كه در حد توانش بود معالجه كند به طوری كه باعث تحسین كشورهای صنعتی شود و آبروی رفته روسیه را به این كشور بازگرداند به طوری كه كشورهای صنعتی، روسیه فدراتیو را به عنوان یك قدرت صنعتی در جرگه خود بپذیرند و در حال حاضر مهماندار رهبران هفت گروه صنعتی در شهر سن پترزبورگ باشد كه نماد عظمت و اقتدار دوران پطركبیر است.

منبع : روزنامه شرق