ام.اس (M.S)

بیماری مزمنی است كه در آن سلولهای ایمنی اشتباها و بطور غیر عادی به پوشش و غلاف سلولهای عصبی ( میلین ) در مغز و نخاع حمله كرده و علائم متنوعی از قبیل ضعف عضلانی وسفتی ، اختلال تعادل ، و هماهنگی قسمتهای مختلف بدن ، كرختی ، مشكلات روحی و خلقی ، و تاری دید را پدید می آورد .
به دلایل نامعلومی ، بیشترین قربانیان بیماریهای خود ایمنی ( ۷۵% )را زنان تشكیل می دهند . نكته ی جالب دیگر اینكه سیر و پیشرفت بیماری در مردان مبتلا سریعتر از زنان است!
شایعترین سن ابتلاء به ام اس در هر دو جنس مرد و زن ، بین ۴۰-۵۰ سالگی بوده ، زنان سفید پوست شانس ابتلاء بیشتری از زنان سیاه پوست دارند.
میزان ابتلاء به ام اس درخلال سالهای ۱۹۸۰-۱۹۹۰ در میان زنان بیش از ۵۰ % رشد داشته است ، در حالیكه این میزان در مردها تفاوتی نكرده است.این مسئله و اینكه میزان بیماریهای خود ایمنی در خانمها شایعتر از اقایان است زمینه ی تحقیقات وسیعی را در پیش روی محققین قرار داده است.
علت شیوع بیشتر این بیماری در زنان نسبت به مردان هنوز در هاله ای از ابهام قرار دارد.علائم ام اس معمولا در طول بارداری كاهش می یابدولی در طول سه ماهه ی اول پس از زایمان شدت بیشتری به خود می گیرند!
آنچه تقریبا مسلم است اینست كه تفاوتهای هورمونی نقش قابل توجهی در تفاوت شیوع این بیماری در دو جنس دارند ولی تفاوتهای ژنتیكی وتمایلا ت خانوادگی نیز در این زمینه حائز اهمیتند. برای مثال شانس ابتلاء به بیماریهای خود ایمنی مثل لوپوس یا آرتریت روماتوئید در خواهر یك بیمار مبتلا به بیماری ام اس بیشتر از سایرین است.
یك مطالعه ی انجام شده در اروپا نشان داده است كه تزریق ماهیانه ی اینترفرون بتا یك آ بصورت زیر پوستی در ابتدای تشخیص ام اس موجب كاهش عوارض و سرعت پیشرفت این بیماری خواهد شد. اما هنوز راه زیادی برای قطعیت این مسئله در پیش روست.
مطالعه ی دیگری نیز نشان داد كه تزریق داخل وریدی ایمونوگلوبولین(I.V.I.G) پس از اولین علائم ام اس احتمال بروز حالات پیشرفته ی این بیماری را كاهش می دهد و مشخصا عوارض مغزی آن را كاهش می دهد.