نهضت سیدالشهدا

تیره ‏ترین و تاریك‏ترین روزگاری كه در جریان تاریخ اسلام به خانواده رسالت و شیعیانشان گذشته، دوره حكومت بیست ساله معاویه بود. معاویه پس از آنكه خلافت اسلامی را - با هر نیرنگ بود - به دست آورد و فرمانروای بی‌‏قید و شرط كشور پهناور اسلامی شد، همه نیروی شگرف خود را صرف ‏تحكیم و تقویت فرمانروایی خود و نابود ساختن اهل بیت رسالت می‏نمود. نه تنها دراینكه آنان را نابود كند ؛ بلكه می ‏خواست نام آنان را از زبان مردم و نشان آنان را از یاد مردم ‏محو كند. جماعتی از صحابه پیغمبر(ص) را كه مورد احترام و اعتماد مردم بودند ، از هر راه بود با خود همراه كرد و با ساختن احادیث به نفع صحابه و ضرر اهل بیت به كار انداخت و به دستور او در منابر اسلامی در سرتاسر بلاد اسلامی به امیرالمؤمنین(ع) - مانند یك فریضه دینی - لعن می‏شد. به وسیله ایادی خود مانند زیاد بن ابیه و سمرة بن جندب و بسر بن ارطاة و امثال ایشان، هر جا از دوستان اهل بیت سراغ می‏كرد به زندگیش خاتمه می ‏داد و در این راهها از زر، از زور، از تطمیع، از ترغیب و از تهدید تا آخرین حد توانایی استفاده می‏كرد. در چنین محیطی طبعاً كار به اینجا می ‏كشد كه عامه مردم از بردن نام علی(ع) و آل علی نفرت كنند و كسانی كه از دوستی اهل بیت، رگی در دل دارند از ترس جان و مال و عِرض خود، هرگونه رابطه خود را با اهل بیت قطع كنند. واقع امر را از اینجا می ‏توان به دست آورد كه امامت سیدالشهدا(ع) تقریباً ده سال طول كشید كه در همه این مدت - جز چند ماه اخیر - معاصر معاویه بود.
در طول این مدت از آن حضرت كه امام وقت و مبیّن معارف و احكام دین بود، در تمام فقه اسلامی حتی یك حدیث نقل نشده است؛ منظور روایتی است كه مردم از آن حضرت نقل كرده باشند كه شاهد مراجعه و اقبال مردم است نه روایتی كه از داخل خاندان آن حضرت مانند ائمه بعدی رسیده باشد. و از اینجا معلوم می‏شود كه آن روز درب خانه اهل
اختناق و فشار روز افزون كه محیط اسلامی را فرا گرفته بود به حضرت امام حسین(ع) اجازه ادامه جنگ یا قیام علیه معاویه را نداد و كمترین فایده‏ی هم نداشت؛ زیرا:
اولاً: معاویه از او بیعت گرفته بود و با وجود بیعت، كسی با وی همراهی نمی ‏كرد.
ثانیاً: معاویه خود را یكی از صحابه كبار پیغمبر(ص) و كاتب وحی و مورد اعتماد و دست راست سه نفر از خلفی راشدین به مردم شناسانیده بود و نام خال‏المؤمنین را به عنوان لقبی مقدس بر خود گذاشته بود.
ثالثاً: با نیرنگ مخصوص به خودش به آسانی می ‏توانست حضرت امام حسین(ع) را به دست كسان خودش بكشد و بعد به خونخواهی وی برخیزد و از قاتلین وی انتقام بكشد و مجلس عزا نیز برایش برپا كند و عزادار شود!
معاویه وضع زندگی امام ‏حسن(ع) را به جایی كشانیده بود كه كمترین امنیتی حتی در داخل خانه شخصی خودش نداشت، و بالاخره نیز ( وقتی كه می ‏خواست بری یزید از مردم بیعت بگیرد) آن حضرت را به دست همسر خودش مسموم كرده، شهید ساخت. همان سیدالشهدا(ع) كه پس از درگذشت معاویه بی ‏درنگ علیه یزید قیام كرد و خودوكسان خود - حتی بچه شیرخواره خود را در این راه فدا كرد، در همه مدت امامت‏ خود كه معاصر معاویه بود به این فداكاری قادر نشد؛ زیرا در برابر نیرنگهای ‏صورتاً حق به جانب معاویه و بیعتی كه از وی گرفته شده بود، قیام و شهادت او كمترین اثری نداشت. این بود خلاصه وضع ناگواری كه معاویه در محیط اسلامی به وجود آورد.

( علیرضا امامی )