قصه شام

آنچه از من خواستی با کاروان آورده‌ام
یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‌ام
از در و دیوار عالم فتنه می‌بارد و من
بی‌پناهان را بدین دارالامان آورده‌ام
اندر این ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست
کاروان را تا بدین جا با فغان آورده‌ام
بس که من منزل به منزل درغمت نالیده‌ام
همرهان خویش را چون خود به جان آورده‌ام
تا نگویی این سفر با دست خالی آمدم
یک جهان درد وغم و سوز نهان آورده‌ام
قصه ویرانه شام ار نپرسی، بهتر است
چون از آن گلزار پیغام خزان آورده‌ام
خرمنی موی سپید و دامنی خون جگر
پیکری بی‌جان و جسمی ناتوان آورده‌ام
دیده بودم با یتیمان مهربانی می‌کنی
این یتیمان را به سوی آستان آورده‌ام
دیده بودم تشنگی از دل قرارت برده بود
از برایت دامنی اشک روان آورده‌ام
تا به دشت نینوا بهرت عزاداری کنم
یک نیستان ناله و آه و فغان آورده‌ام
تا نثارت سازم و گردم بلا گردان تو
در کف خود از برایت نقد جان آورده‌ام
نقد جان را ارزشی نبود ولی شادم چو مور
هدیه‌ای سوی سلیمان زمان آورده‌ام
تا دل مهر آفرینت را نرنجانم ز درد
گوشه‌ای از درد دل را بر زبان آورده‌ام
هاتفی پروانه را می‌گفت کز این مرثیت
در فغان اهل زمین و آسمان آورده‌ام

استاد محمدعلی مجاهدی (پروانه) قم

منبع : روزنامه ایران