وقتی مجلس هفتم خجالت نمی کشد

● تصویر اول:
حدادعادل در روزهای پایانی مجلس تحت نظارتش، همانند همیشه به مجلس <متین> و <دور از جنجال> هفتم، چنین می‌بالد:
<كاری نكردیم كه وقتی یك ایرانی رادیو مجلس را گوش می‌دهد از داشتن چنین مجلسی خجالت بكشد.>
● تصویر دوم:
رادیو مجلس باز است و حدادعادل همزمان با دویدن‌های منشی‌های خود در راهروهای پارلمان برای آنكه نمایندگان خارج‌شده از صحن را به نشست علنی برگردانند، از جایگاه ریاست مجلس فریاد می‌زند:
<نمایندگان از پستوها و حجره‌ها بیرون بیایند.> ماجرا از این قرار است كه مجلس هفتم از نخستین روز شكل‌گیری‌اش، رئیسی را در میان اصحاب رسانه به خود داشت كه همواره نسبت به ادعای جنجال‌آفرین بودن مجلس قبلی می‌نالید و در مقابل به شكل‌گیری مجلسی كه می‌خواهد غیر از این باشد می‌بالید. بدین ترتیب، از همان روزهای نخست شكل‌گیری این مجلس تا امروز كه تنها یك سال از عمر آن باقی است، بیشترین واژه‌ای كه رئیس آرام آن بر زبان راند، مجلس آرام بود كه در توصیف پارلمان تحت نظارت خویش به كار می‌برد.اگرچه پارلمان، براساس وظایف ذاتی اعضای خود، گاهی به واسطه مواجهه این قوه با سایر قوا و دستگاه‌های اجرایی و قضایی، ناگزیر به میدان كارزار مباحثه تبدیل خواهد شد، اما این گفته رئیس خانه ملت و بالیدن بر خجالت نكشیدن ملت تا حدودی مصداق و تا حدودی هم اغراق را شامل می‌شود.مصداق از آن حیث كه بی‌تردید مجلس همسو و همراه با دولت در صورتی كه دولت مورد نقد جدی برخی از اعضای مجلس هم باشد، با اتكا به اكثریت حامی دولت می‌تواند صدای اعتراض را آنگونه كه اكثریت می‌پسندد، روی گیرنده‌ها بفرستد و بدین ترتیب حتی اگر كشاكشی میان نمایندگان این مجلس با دولت درگیرد چه‌بسا نرمش اكثریت حامیان حاكم نسبت به صدای ریز معترضان، تندتر است و رادیو مجلس نیز به جای نقد و نقب این قوه بر رفتار قوه اجرایی، مدح و ستایش سایرین را بیشتر پخش خواهد كرد. با این توصیف تا اینجای كار را همانگونه كه بوده و رخ داده، از زبان رئیس مجلس شنیدیم. ‌
اما در سوی دیگر روند <تنش‌زدایی> در مجلس كه به دنبال جایگزینی <آرامش‌زایی> در آن بوده‌اند گاه فریادهای ریز و درشتی از رادیو مجلس به گوش می‌رسید كه نشان از نوع منازعات و مجادلا‌ت اعضای این پارلمان دارد. یعنی همان‌گونه كه آقای رئیس و همفكرانش تلا‌ش كرده‌اند، دیگر از رادیو مجلس، تذكرات تند و تیز و نطق‌های آتشین به گوش نمی‌رسد تا در ورای آن، به رفتارهای شورای نگهبان، احضار و بازداشت زنان، توقیف نشریات دانشجویان، اخراج كارگران، اعتصابات رانندگان و تحصن و اعتراض معلمان یا عملكرد صدا و سیما و یا قوه قضاییه اعتراض شود، اما گذری و نظری كوتاه بر مشروح متن و حاشیه مذاكرات مجلس، نمایانگر نوع دیگری از نطق‌ها و تذكرها و اخطارهای قانون اساسی است كه چه خوشایند آقای رئیس و همفكران اكثریتش در مجلس باشد و چه نباشد، بخش چشمگیری از حاشیه و متن این مجلس را از آن خود ساخته است. بدین ترتیب شاید فریاد <آهای>، <آهای> گفتن‌آنكه در جایگاه هیات‌رئیسه مجلس نشسته و بی‌اعتنایی او كه صحن را ترك می‌كند تنها برای چهار، پنج بار و یا حتی كمی بیشتر از این دفعات، چندان جدی و حائز اهمیت نباشد اما تكرار بی‌انتهای آن تا آنجا كه حتی در روزهای پایانی عمر این مجلس نیز منجر به تاخیر ۴۰ دقیقه‌ای جلسه علنی آن هم در هفته مجلس شود، قطعا منجر به ایجاد همان حسی كه آقای رئیس گفته‌اند خواهد شد یعنی وقتی یك ایرانی رادیو مجلس را گوش می‌كند از اینكه طی این سه سال متوالی، بیشترین نزاعی كه از تریبون مجلس به گوش رسیده است بیش از آنكه مربوط به اعتراض اعضای این قوه به اعضای قوا یا دستگاه‌های دیگر باشد، مربوط به اعتراض اعضای همین قوه با یكدیگر است.
چه آنجا كه برای به حد نصاب رساندن جلسه كشمكش دارند و چه آنجا كه نمایندگان یك حوزه انتخابیه یكدیگر را به داشتن <خروار، خروار پرونده اقتصادی> متهم میكنند و نزاع‌شان به نشست علنی مجلس كشیده می‌شود، مجلسی كه قبل از برگزاری اولین نشست خود با تشكیل كار گروه‌های متعدد به دنبال پرهیز از تنش و مبارزه با فقر و فساد و تبعیض و ایجاد رفاه در معیشت مردم بود، در پایان عمر خود می‌تواند از اینكه <یك ایرانی> از نزاع این مجلس با سایر نهادها و دستگاه‌های اجرایی خجالت‌زده نشده است، بر خود ببالد اما نمی‌تواند چشم بر سرخ شدن همواره ملتی از تنزل مجادلا‌ت و سطوح منازعات این مجلس ببندد.
در این سطور جای برشمردن روند مصوبات شكست خورده مربوط به طرح <تثبیت قیمت‌ها> و منطقی كردن نرخ سود بانك‌ها نیست، آنچنان كه جای بحث مربوط به افزایش عمر این مجلس و مصوبات چندگانه مربوط به انتخابات‌مكرر و یا بازگشت از مصوباتی كه در همین مجلس تصویب شد نیست اما می‌توان تنها گزارشی كوتاه را از اداره اخبار یا روابط عمومی مجلس خواستار شد تا دریافت مجلس <متین> و <به دور از تنش> هفتم، چند بار متانت و آرامش همین رئیس را تنها برای برگزاری یك نشست علنی معمولی زیر سوال برده و تنش‌آفرین شده است؟ اگر برای ساكنان بهارستان، تاخیر ۴۵ دقیقه‌ای جلسه علنی پارلمان ایران، درست پس از گذشت یك هفته از توصیه رهبری مبنی بر رعایت نظم در این مجلس، سرخی روی به همراه نمی‌آورد، شاید حق با آقای رئیس‌باشد كه می‌گوید رادیو مجلس باز است و هیچ ایرانی‌ای خجالت نمی‌كشد...

مسیح علی‌نژاد

منبع : روزنامه هم‌میهن