پرّان‌تر از جبرائیل

روزگاری که جهان در غم آدم می‌سوخت
عشق‌ها، عاطفه‌ها بود که با هم می‌سوخت
آدم از وحشت و بی‌حوصلگی خواب نداشت
شهر از هلهله‌ی غم به دمی تاب نداشت
هرکجا ظلم و ستم، ولوله برپا می‌کرد
خشم‌ها بود که هر سینه تمنا می‌کرد
شاخه‌ای از گل احساس نمی‌بخشیدند
خون به شمشیر و سنان بود که می‌پاشیدند
هرکجا بتکده‌ای، میکده‌ای برپا بود
از جهالت همه دل در گرو بت‌ها بود
در کویر دلشان رویش اُمید نبود
چارفصل دلشان مژده‌ای از عید نبود
ماه و خورشید، کسوفی و خسوفی می‌داشت
عقل غارت‌زده‌شان دست عزا برمی‌داشت
قوم با قوم، طوایف به طوایف در جنگ
عقل ها منگ جهالت ،همگان بی‌فرهنگ
در زمین دلشان بذر بتان ریخته بود
هرکس از جهل مرکب، بتی آویخته بود
تا شبی دست خدا زلزله‌ای برپا کرد
شورش و ولوله‌ای در دل این بت‌ها کرد
کودک ماه رخی در دل شب می‌آمد
او که اعجاز خدا بود، عجب می‌آمد
تا که عطر گل رویش همه‌جا می‌پیچید
هر بت از هیمنه‌اش در دل خود می‌پیچید
آمدم تا که ز جامش همه را مست کنم
همه از زنگی و رومی صف یکدست کنم
آمدم تا که بُتان را همه درهم شکنم
ریشهٔ ظلم و ستم را همه از دم بکنم
طرح نو، شیوه‌ی نو، مذهب نو آوردم
در غم و رنج شما ناب‌ترین همدردم
در زمین دلتان بذر خدا می‌کارم
عشق را، صلح و صفا، مهر و وفا می‌کارم
همه در مذهب من عین برادر باشند
سَرِ این سفرهٔ گسترده برابر باشند
دختران را همگان آیهٔ رحمت خوانید
پسران را همگان مایهٔ نعمت دانید
از همان راه سفیران خدا می‌آیم
پیرو نوحم و موسی و دگر عیسایم
من به انجیل و به تورات تعامل دارم
من از آن باغ رسالات تکامل دارم
آخرین شاخه گُل باغ رسالات منم
مژده ‌ای بی‌خبران، طور ملاقات منم
آمدم ساز دلان، ساز حجازی بکنید
همه با نغمهٔ توحید نمازی بکنید
چشم دل باز، کنید ارض و سما کعبهٔ اوست
گوش‌ها باز که عالم همه هم نغمهٔ اوست
«ابر و باد و مه و خورشید و فلک» از اویند
همه لبیک کنان ره به خدا می‌پویند
این جهان مزرعهٔ آخرت، است ،گوش کنید
این سخن‌های مرا از دل و جان نوش کنید
بشتابید به قرآن خدا چنگ زنید
این شیاطین بُتان را همگی سنگ زنید
آمدم تا که شما را ز غم آزاد کنم
خنده بر لب بنشانم، دلتان شاد کنم
عالم ظاهر و معنا همه در قرآن است
بهترین هدیه برای دل و جسم و جان است
نام من احمد و محمود و محمد(ص) باشد
گل قرآن من از خالق سرمد باشد

قاسم یوسفی ـ امیدیه

منبع : روزنامه اطلاعات