۲۲ اردیبهشت ـ ۱۲ می ـ خالهای سرطانی دمکراسی

نشست اندیشمندان و استادان علوم سیاسی « برای بحث درباره عوامل اداری كه دمكراسی را تضعیف می كند» ۱۲ ماه مه ۱۹۶۴ با صدور قطعنامه ای پایان یافت كه «كاتلین نویل» بعداً شرح مذاكرات ، متن و تفسیر این قطعنامه را به صورت كتابی قطور در آورد. قبلا هم در زمینه این نشست كتابی در۱۲۸ صفحه تحت عنوان «خال های سرطانی دمكراسی» انتشار یافته بود.
هدف از نشست سال ۱۹۶۴ عمدتاً بحث درباره عوامل داخلی (اداری) تضعیف دمكراسی بود. باتوجه به تجربه سالهای ۱۹۰۴ تا ۱۹۶۴، خالهای سیاه سرطانی دمكراسی به این شرح مشخص شده بود: سوء استفاده مقامات انتصابی( دولتی) و انتخابی (نمایندگان) از قدرت، آلودگی كاركنان نهادهای عمومی به اعتیادات زیان آور؛ وجود دورویی و چاپلوسی در سازمانهای دولتی؛ قوم وخویش بازی و رعایت حال نزدیكان و دوستان، استخدام و انتصاب بدون انتشار آگهی های عمومی و گزینش بهترین ها ، تسلیم شدن مقامات به تهدید و ارعاب اصحاب نفوذ و قدرتمندان، ارتشاء، بی حالی ( تنبل بودن ) كاركنان و مقامات، عدم دلسوزی، عدم احساس و قبول مسئولیت، قانون گریزی حقوق بگیران دولت و .... براین خالهای سرطانی، سهل انگاری مردم و بی توجهی رسانه های گروهی در این زمینه (رسانه ها افشا كننده و منتقد، و مردم اعلام جرم كننده نباشند) اضافه شده بود. به این ترتیب به نظر می رسد كه نشست سال ۱۹۶۴، پنجاه درصد مسئله را به گردن بی حالی مردم و بی اعتنایی رسانه ها انداخته بود. از این قطعنامه چنین بر می آید كه اگر رسانه ها انتقاد و مردم شكایت و اعتراض كنند نیمی از خالهای سرطانی با جراحی برداشته خواهد شد و برداشتن نیم دیگر تكلیف مشترك سه قوه حكومتی است كه چه بهتر، كه متفقا اقدام كنند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز