بازهم مسئله حجاب و کشف حجاب نوین

بالأخره مسئله حجاب چه شد؟ چرا با كشف حجاب نوین با نام بدحجابی برخورد نشده و نمی‏شود؟ این پرسشی است كه از صدها زبان شنیده می‏شود. غیرتمندان و دلسوزان انقلاب كه از لجام گسیختگی جمعی از زنان و دختران كشورمان در فضائی از بی‏مسئولیتی خون دل می‏خورند می‏گویند آیا وقت آن نرسیده كه حاكمیت با عزم جدی به مبارزه با فساد آشكار كه بدترین شكل آن بدحجابی یا كشف حجاب است بپردازد؟ و البته این تنها بدحجابی نیست بلكه مفاسد دیگری چون مواد مخدّر بیداد می‏كند و با مسببین آن برخورد جدی و قضائی صورت نمی‏گیرد، و نیز مفاسد اقتصادی و مفاسد اداری و رشوه خواری در این فهرست نامیمون می‏گنجد. چنین به نظر می‏رسید كه مبارزه با فساد، بیشتر از آنچه عمل شود در مرحله شعار مانده است. و حساسیت‏ها از بین رفته است.
نویسنده این مقال گفتارهای فراوانی داشته و رنجنامه كشف حجاب نوین را با خوانندگان بازگو كرده است. این مقالات در دولت پیشین بود كه گوش شنوا كمتر در میان بعض مسئولین وجود داشت و سیاست حاكم را نوعی تساهل و تسامح همراهی می‏كرد كه امروزه جامعه باید غرامت آن را بپردازد! جلو سیل فساد كسی نایستاد، نوعی لیبرالیسم اخلاقی جوّ را پوشش داد و حركت‏های جسته گریخته از سوی برخی نهادهای تبلیغاتی به جائی نمی‏رسید... اما این درد بی درمان همچنان باقی است و این غده چركین پیكر اجتماع را رنج می‏دهد. موضوع كشف حجاب نوین یكی از مشهورترین جرم‏ها و منكرات آشكاری است كه نظام را به چالش می‏كشد. و برای بیگانگان نقطه امیدی است كه فرهنگ صادراتی خود را از طریق ماهواره‏ها و عوامل داخلی‏شان به اجرا در آورده‏اند. خوانندگان گرامی تعجب نكنند كه چرا روی مسئله حجاب و كشف حجاب اینقدر تأكید می‏شود! حجاب در جامعه مسلمان مانند دستگاه حرارت سنجی است كه از ضمیر و درون خانواده‏ها و عملكرد فرهنگ پیام می‏آورد. راستی چرا برخی خانواده‏ها اینقدر بی‏درد شده‏اند؟!
چرا اینهمه لباس مبتذل و تنگ و چسبان و كوتاه به بازار می‏آید؟ چرا بر تولیدی‏ها كسی نظارت ندارد؟ چرا اتحادیه‏های تولیدی و فروش لباس تعهد ندارند و تنها به سود نامشروع می‏اندیشند؟ و چرا دستگاه‏های نظارتی بر تولید لباس و فروش و پوشش اینگونه لباسهای مبتذل كمترین تحركی ندارند و بوی قبرستان از این دستگاه‏ها به مشام می‏رسد؟ چرا پدران و مادران نسبت به پوشش فرزندانشان و آرایش‏های غلیظ دختران مجرد در كوی و برزن بی تفاوت شده‏اند؟چرا قانون تولید و عرضه لباس و پوشش لباس‏های مبتذل كه سالها قبل تصویب شده در بایگانی‏ها مانده و خاك می‏خورد؟ از حجاب اسلامی تنها نامی مانده و شعار «رعایت حجاب الزامی است» در برخی مغازه‏ها و اماكن نقش بر دیوار شده است؟ چرا از لباسهای وزین و شرعی در فروشگاه‏ها كمتر اثری دیده می‏شود! زنان مسلمان كمتر به مانتو و روسری قابل اعتماد دسترسی دارند، دختران مدارس نیز لباس فرم را تنها برای مدرسه رفتن و كلاس درس می‏پوشند و اكثر اینها در اوقات دیگر همان لباسهای جلف را می‏پوشند و حتی بسیاری از دختران زیر ۱۵ سال به تجمل و آرایش خیابانی رو آورده‏اند؟ نه فرهنگ خانوادگی و نه فرهنگ اجتماعی و نه آموزش و پرورش در صدد چاره جوئی بوده و نه نظارتی در سایر دستگاه‏ها وجود دارد! به دانشگاه‏ها می‏رویم، دختران دانشجو نیز اغلب با حجاب اسلامی بیگانه‏اند، از آن لباسهای چسبان و آستین‏ها و شلوارهای كوتاه و آرایش‏های زننده و سر و وضع پریشان در دانشگاه فراوان به چشم می‏خورد و هیچكس به فكر چاره نبوده است، نه ریاست دانشگاه‏ها نه مسؤولان معارف اسلامی و نه نمایندگان ولیّ فقیه در مراكز آموزش. در حالی كه اگر عزم جدی بود حداقل در فضاهای آموزشی و دانشگاهی این وضع با یك برنامه ساده قابل كنترل بود. تنها حرف زده می‏شود و عملی وجود ندارد. به ادارات دولتی و بیمارستان و بانكها و دیگر مراكز كه حقوق دولت را می‏گیرند سری می‏زنیم آنجا نیز از مشكل بد حجابی و لباس چسبان نمونه‏های زیادی را شاهدیم كه اگر مسؤولان در فكر بودند به راحتی می‏توانستند به مهار این روند اقدام كنند. از زنان دونده و ورزشكار و لباسهای زننده آنها در كشور قطر نیز غفلت نكنیم...بطور خلاصه به هر كجا می‏رویم كم و بیش از توطئه دشمن در بی‏بند و بار ساختن زنان مسلمان نمونه‏های بسیاری را شاهد هستیم. مشكل آنقدر گسترده شده كه عده‏ای بر این باورند كه دیگر كار از كار گذشته و بهتر آن است كه به موضوعات دیگر پرداخته شود! برخی می‏گویند به جای اینگونه سخن‏ها باید كار فرهنگی كرد كه با اذعان به صحت این نظریه می‏پرسیم كدام كار فرهنگی؟ وقتی در كانون‏های فرهنگی آموزش و پرورش و دانشگاه و فیلم و هنر و مطبوعات و مجلات و تآتر و سینما و حتی پاره‏ای برنامه‏های سیما جلوه‏های ضد فرهنگی حجاب و عفاف مرز محرم و نامحرم را برداشته‏ایم و روابط عاشقانه رسمی شده و فیلمهای بدآموز اجازه اكران و نمایش می‏گیرند چه كسی باید كار فرهنگی كند؟ وانگهی پس از گذشت ۲۷ سال از انقلاب چرا كار فرهنگی هنوز در هاله‏ای از ابهام باید بماند؟ و چرا استحاله تدریجی ارزشها عادی شود و عقب گرد به جاهلیت گذشته خط سیر اجتماع را ترسیم نماید؟ و نیز آیا كار فرهنگی به فرض انجام آن به تنهائی برای همه كافی است؟ مگر همه مجرمان و لجام گسیخته‏گان و مروجان فساد را با كار فرهنگی می‏توان اصلاح كرد؟ پس آنهمه حدود كیفرهای قانونی در همه شرایع و جوامع از جمله نظام اداری و قضائی اسلام برای چیست؟
مسئله بدحجابی و مفاسد اجتماعی امروزه از سوی دشمنان هدایت می‏شود و به دست مزدوران یا فریب‏خوردگان به اجرا درمی‏آید و در حقیقت یك توطئه حسابشده و یك كودتای خزنده بر ضد انقلاب اسلامی و كیان اجتماعی ماست به منظور جداسازی این نسل و نسل‏های آینده از شعائر اسلامی.
آیا اینها با كار فرهنگی قابل علاج است. بطور خلاصه شیوع مفاسد آشكار چهره بسیار زشت و زننده‏ای را در كشور به نمایش می‏گذارد كه به هیچ وجه با معیارهای اسلامی ونظام همخوانی ندارد. و سخن همگانی اینست كه بایست راهكار عملی برای این معضل یافت. اخیراً مقام معظم رهبری این موضوع را با سران سه قوه مطرح فرموده و با اظهار نگرانی از روند كنونی به چاره‏جوئی توصیه كرده‏اند. همچنین مراجع عظام حوزه همواره دغدغه خود را نسبت به این وضع موجود ابراز داشته‏اند، سران سه قوه نیز بی‏تردید این حساسیت را دارند. در دیداری كه نگارنده با ریاست محترم قوه قضائیه داشت ایشان فصل مبسوطی در مورد بی‏حجابی اخیر گفتند و مشاركت همه نهادها و دستگاه اجرائی و انتظامی را برای حل آن توصیه می‏كردند. مجلس شورای اسلامی و كمیسیون فرهنگی نیز با اهتمام مسئله حجاب و اصلاح وضع موجود مطالعات‏جدی دارند و طرح‏هائی دنبال می‏كنند، قطعاً دولت اصولگرا نیز بدینگونه می‏اندیشد و بدین ترتیب یك اجماع كم نظیر در این مسئله وجود دارد كه اگر متولیان امر و ستاد احیای امر به معروف و نهی از منكر در مركز و شهرستان‏ها بطور جدی آن را در دستور كار خود قرار ندهند فرصت بهتر از این نخواهند یافت. این مسئله بصورت یك امر ملی باید دنبال شود چرا كه بُعد اخلاقی و فرهنگی و حتی سیاسی آن قابل انكار نیست. دشمنان ما با عنوان ساختن وضع پوشش زنان خیابانی از اینكه طرحهایشان به اجرا درآمده اظهار شادمانی می‏كنند و دوستان ما در سایر كشورها از بی تفاوتی دستگاه‏های مسؤول فرهنگی و اجرائی اظهار شگفتی می‏نمایند.
بدین ترتیب مبارزه با بد حجابی و به عبارت صحیح‏تر بی حجابی باید به عنوان یك مسئله راهبردی احیا و مطرح گردد و همانگونه كه بحث مبارزه با مفاسد اقتصادی شعار روز شده و مفسدان اقتصادی می‏بایست معرفی و تعقیب و مجازات گردند، مفسدان اخلاقی و مروجان فساد نیز می‏بایست تحت پیگرد قانونی قرار گیرند. این وظیفه حاكمیت است. مگر قرآن كریم احیای امر به معروف و نهی از منكر را در زمره وظائف حكومت اسلامی قرار نداده و آیات كریمه همه مسلمانان را به امر به معروف و نهی از منكر فرا نخوانده است. در برابر این تكلیف ما چه كردیم كه در پیشگاه خدا پاسخگو و مسؤول نباشیم. این حكم صریح قرآنی و آیات حجاب اسلامی تا كی و تا چند باید در بوته فراموشی بماند و چهره زشت این فساد مشهود آبروی ما را در دید جهانیان و در نظر دوست و دشمن مخدوش سازد؟!
بطور خلاصه در اوضاع و احوال كنونی به این مطالبه مردمی و الهی باید پاسخ دهیم و دغدغه‏های اقتصادی و اشتغال و غیره نباید ما را از آن وظیفه مهم باز دارد و مبارزه با مفاسد اقتصادی اگر جدی است باید با مقابله با مفاسد فرهنگی همراه باشد، وزرای كابینه بویژه آنها كه با ساز و كار فرهنگی مستقیم در ارتباط‏اند مسئله فرهنگ دینی و عوامل ضد فرهنگ را جدی بگیرند، چرا كه اگر فرهنگ اسلامی لوث شود و شعائر دینی كم رنگ گردد به مثل معروف «شتر را رها كرده و به مهار آن چسبیده‏ایم» اصل بنیادین انقلاب، فرهنگ اسلامی است و كلیه نهادهای فرهنگی چون ستاد عالی انقلاب فرهنگی و نهادهای تبلیغی و كلیه دستگاه‏های اجرائی مسئولند، ملت نیز پشتیبانی خواهد كرد و مطالبه اجتماعی است. اینهمه نیروهای بسیجی آماده به خدمت و دفاع از ارزشها می‏توانند در اجرای طرح‏های فرهنگی و سازندگی اخلاقی جامعه ما را یاری دهند و اگر ما سازمان و برنامه و طرحی نداشته باشیم گناه ماست كه به وظیفه عمل نمی‏كنیم این پیام ماست برای همه مسؤولان نظام و كلیه دستگاه‏های حاكم و امید است گوش شنوائی باشد و همه دست بدست یكدیگر داده و در بازسازی فرهنگی جامعه گام برداریم و تكلیف شرعی خود را به انجام رسانیم.

حجهٔ‏الاسلام و المسلمین محمد تقی رهبر

منبع : ماهنامه پاسدار اسلام