دختر خداحافظی - The Goodbye Girl

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ری استارک
کارگردان : هربرت راس
فیلمنامه‌نویس : نیل سایمن
فیلمبردار : دیوید م. والش.
آهنگساز(موسیقی متن) : دیو گروسین.
هنرپیشگان : ریچارد دریفوس، مارشا میسن، کامینگز، پل بندیکت، باربارا رودز، ترزا مریت، مایکل شان و نیکول ویلیامسن.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۰ دقیقه.


وقتی «پالا مک‌فادن» (میس) متوجه می‌شود محبوبش - که به‌تازگی او و دختر ده ساله‌اش، «لوسی» (کامینگز) را ترک کرده - آپارتمان او را به یک بازیگر جویای نام شیکاگوئی، «الیوت گارفیلد» (دریفوس) اجاره داده، با اکراه قبولی می‌کند تا او در یکی از اتاق‌های آپارتمان زندگی کند. در حالی که «پالا» در آزمون رقص گروه رقاصان نمایش‌های موزیکال ناموفق است، «الیوت» مشغول تمرین نقش اصلی نسخه همجنس دوستانه «ریچارد سوم» است. وقتی تلاش «الیوت» برای پس گرفتن کیف و تمام پول‌های «پالا» از یک کیف زن ناموفق می‌ماند، پیشنهاد می‌کند مخارج آپارتمان را تأمین کند و «پالا» و «لوسی» سعی می‌کنند پس از نخستین شب اجرای فاجعه‌آمیز «ریچارد سوم» او را تسلی دهند. نمایش تعطیل می‌شود و «پالا» که حالا شغلی در کار تبلیغات اتوموبیل‌های ژاپنی پیدا کرده، تأمین خرج آپارتمان را برعهده می‌گیرد. «لوسی» در این بین سعی می‌کند مادرش را به برقراری رابطه‌ای صمیمانه با «الیوت» ترغیب کند و در نهایت هم «پالا» دست از مقاومت برمی‌دارد؛ اگرچه او از شروع رابطه با بازیگر دیگری (دو بازیگر قبلی - شوهر و محبوبش - او را ترک کرده بودند) نگران است. به‌زودی او، «الیوت» و «لوسی» زندگی آرام و بی‌دغدغه‌ای را آغاز می‌کنند. «الیوت» که حالا در یک گروه تآتریِ بداهه‌پرداز کار می‌کند، مورد توجه کارگردان معروف سینما، «آلیور فرای» (ویلیامسن) قرار می‌گیرد و یک شب که «پالا» به خانه می‌آید، متوجه می‌شود او مشغول جمع کردن وسایلش برای رفتن به هالیوود و ایفای یک نقش مهم است. تلاش «الیوت» برای اطمینان دادن به «پالا» بیهوده است تا این که پس از ترک آپارتمان از تلفن عمومی تماس می‌گیرد و از «پالا» می‌خواهد که همراهش برود.
* سایمن در فیلم‌نامه احساساتی خود بار دیگر به زندگی‌های مشترک در منهتن می‌پردازد. راس که خود قبلاً رقصنده بوده، فیلم را بدون توجه به ایهام فیلم‌نامه کارگردانی کرده است. بازیگران با توجه به نقطقه‌های تعیین شده حرکت می‌کنند و گفت‌وگوها طوری ادا می‌شود که قابل پیش‌بینی به‌نظر می‌رسد. شخصیت‌ها به سیاق آثار سایمن شوخی می‌کنند تا گریه‌شان را بپوشانند و این فیلم رُمانتیک به یمن کار خوب بازیگرانش در تصویر کردن عواطف آنان موفق می‌نماید.