ساحل زیبای خزر، نه برای همه

كناره های دریای خزر از گذشته های بسیار دور، برای مردم ایران، فضایی رویایی و نشاط بخش داشته است.
خانواده ها در هر فرصتی كه به دریا می رسند، حس و حال دیگری پیدا می كنند. چهار فصل دریا، حتی آن زمان كه خروشان و توفانی می نماید، زیبا و جذاب است، اما به مرور و با انجام ساخت و سازهای متعدد توسط بخش دولتی و خصوصی، هر روز كه می گذرد، راه های دسترسی به دریا، برای كسانی كه عاشقانه به دیدارش می شتابند محدودتر می شود.
حریم دریا، باید فضایی باشد كه مردم به راحتی بتوانند بوی شور و امواج را حس كنند و حال و هوای تازه ای پیدا نمایند، در فصل گرما، تنی به آب بزنند و در سایر فصول، آوای زیبا و رویایی امواج را بشنوند و چشم اندازهای سحرآمیزش را تا دور دست به تماشا بنشینند. اما بخش دولتی از سال ها پیش با ساخت مجتمع های ویلایی و بخش خصوصی با ساختن ویلاهای متعدد، راه های رسیدن به دریا را هر روز محدودتر كرده اند، به صورتی كه ساكنان شهرهای ساحلی گیلان و مازندران هم نمی توانند، به آسانی خود را به ساحل دریا برسانند. من كه خود اهل شمال هستم و در یك شهر ساحلی به دنیا آمده ام و تا سن ۱۷ سالگی در آن شهر تحصیل كرده ام و با دریا راز و نیاز ها داشته ام، از این كه حالا هر جا قدم می گذارم با تابلو راه خصوصی است! مواجه می شوم، غصه ام می گیرد و می پرسم به چه دلیل، اكثریت مردم كشور ما از دسترسی به ساحل طولانی دریای خزر، در مكان هایی كه امكان استفاده از كناره ها وجود دارد، محروم مانده اند و چرا نظارتی برای كنترل این همه ساخت و سازهای بی برنامه وجود نداشته است؟
در بسیاری از كشورهای جهان كه چنین امكاناتی در اختیار دارند، ساحل و حریم دریا حفظ می شود تا همگان بتوانند از این فضاها استفاده كنند. گفتنی ها بسیار است و بارها در مطبوعات نیز چاپ شده است، امیدوارم، به موجب قانون، حریم دریا از این همه ساخت و سازهای مزاحم و سدكننده پاك شود تا مردم بتوانند از موهبت بزرگی كه پروردگار توانا به همه ما ارزانی داشته است، استفاده كنند و ساحل دریا برای همه باشد.
رعنا غلامی

منبع : همشهری