چه کسی تو را انتخاب می کند؟

مراسم قرعه‌کشی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی را بدون آن که نام سرمربی تیم ملی خود را بدانیم تماشا کردیم. امروز نام حریفان خود را می‌دانیم، آسانی گروه‌E‌ خوشحال‌مان می‌کند اما یک دغدغه بزرگ که دغدغه‌های فرعی دیگری را پدید می‌آورد، هنوز آزاردهنده است: تیم ملی ایران مربی ندارد.‌
اگرچه از فدراسیون بی‌رئیس، از فوتبال بی‌سامانی که پس از جام جهانی ۲۰۰۶ فدراسیونش معلق بوده، توقعی بیش از این نیست اما پرداختن به برخی دردسرها شاید هشداردهنده باشد و شاید هم نباشد! جمله‌ای از علی رغبتی (عضو کمیته انتقالی فدراسیون فوتبال ایران) نشانه کوچکی از بی‌تدبیری‌ها در مقابله با دردسرهای تیم ملی بدون مربی فوتبال ایران است: <فیلم تمام بازی‌های لیگ برتر را آماده کرده‌ایم آنها را در اختیار سرمربی تیم ملی قرار می‌دهیم تا او بتواند بازیکنان تیم ملی را انتخاب کند.>
تصور کنید سرمربی تیم ملی در حالی که شاید به جز نام علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا و یکی، دو نفر دیگر، نام هیچ بازیکن دیگری از فوتبال ایران نشنیده باشد فیلم ۱۲۳ بازی برگزار شده تا امروز (که تا انتخاب سرمربی به بیش از این تعداد می‌رسد) را تماشا کند و بازیکنان تیم ملی ایران را برگزیند.
آیا با این روش به انتخاب‌های خوبی می‌رسیم؟ گذشته از این پیشنهاد علی رغبتی که بیشتر به یک شوخی شباهت دارد، راهکار گزینش بازیکنان تیم ملی چیست؟ اگر چه مقدور است که برای آشنایی سرمربی تیم ملی فیلمی تدوین شده از بازیکنان تیم ملی تهیه شود اما به راستی جز تشکیل یک کمیته فنی برای انتخاب بازیکنان به چه راهکار دیگری می‌توان فکر کرد؟ با این بهانه از امروز به بررسی گزینه‌های تیم ملی ایران در هر یک از پست‌ها می‌پردازیم.
دامن زدن به این بحث، طرح دیدگاه‌ها درباره بازیکنانی که در لیگ جاری می‌درخشند و یا لژیونرها دست کم ذهن آن کمیته فنی تشکیل نشده را با کار سختی که شاید پیش رو داشته باشد، آشنا می‌کند. سپاهان وقتی عباس محمدی را به اصفهان آورد یک خرید فوق‌العاده را انجام نداده بود. شاید سپاهان می‌توانست در فصل نقل و انتقالات به گزینه‌های مشهورتری هم برسد اما عباس محمدی انتخاب تیمی بود که روزهای سختی را در لیگ قهرمانان آسیا برای خود پیش‌بینی می‌کرد.
عباس محمدی در لیگ قهرمانان آن‌چنان درخشید که امروز نمی‌توان از نام او برای تیم ملی گذشت. شاید او خیلی دیر به بهترین روزهای عمر دروازه‌بانی‌اش رسیده اما چهره‌ای که از او در بازی‌های سپاهان (در لیگ و لیگ قهرمانان) به جا مانده مطمئن و امیدبخش است.عباس محمدی در حالی دروازه‌ سپاهان را مال خود کرد که سپاهان به یک دروازه‌بان جوان رو آورده بود.
سواری حتی در لیگ قهرمانان (پیش از حضور محمدی در دروازه سپاهان) جوان اول تیمش شده بود و می‌توانست خود را پدیده فوتبال ایران معرفی کند اما لوکا بوناچیچ ریسک نکرد و مرد باتجربه‌تری را به عنوان شماره یک انتخاب کرد. شاید اگر لوکا به سواری اعتماد می‌کرد امروز سواری یکی از گزینه‌های دروازه تیم ملی می‌شد اما درخشش محمدی فوتبال ایران را در پروژه کشف یک پدیده ناکام گذاشت. به هرحال محمدی امروز یکی از کاندیداهای تیم ملی است و کمتر کسی او را از جمع ۳ مرد دروازه تیم ملی دور می‌کند.

منبع : روزنامه جهان فوتبال