سرنیزه Bayonet

سرنیزه‌ها را ممکن است شکارچیان اروپائی در قرن شانزدهم ساخته باشند. از این ابزار در قرن هفدهم، فرانسه در حملات نظامی خود ضد دشمنان مورد استفاده قرار داد که تاریخ آن به سال ۱۶۴۲ می‌رسد. سرنیزه نخست نوک تیز سده‌ای بود که بانواری به کمر می‌بستند یا آن‌را بر سر تفنگ قرار می‌دادند. سر نیزه به‌جای نیزه دسته چوبی را که یک لبه تیز فلزی که بر نوک آن بود. قرار می‌گرفت. نخستین سرنیزه‌ها معروف به سرنیزه‌های توپی بود. هنگامی‌که هنوز یک سلاح مهیبی و قوی و سخت بود. سرنیزه توپی ناقص بود. فتنگ نمی‌توانست با این چاقو. که بر نوک آن بود تیر شلیک کند و اغلب دشواری‌هائی برای جابه‌جا کردن این تیغه به‌هنگام نبرد با تفنگ پدید می‌آورد. در نتیجه چاره اندیشی‌های فراوانی شد تاکاری بکنند که ضمن کارآیی تفنگ، سرنیزه بر سر جای خود باشد تا اینکه سرگرد فرانسوی ژان مارتنیمت در سرنیزه حفره‌ای ایجاد کرد و در نصب آن بر نوک لوله تفنگ در ۱۶۸۷ اصلاحاتی به‌عمل آورد و سر نیزه حفره‌ای در حدود ۱۷۰۰ در ارتش فرانسوی به‌کار رفت. ازین پس در حالی‌که سرنیزه بر نوک لوله تفنگ قرار داشت شلیک تیر از تفنگ امکان‌پذیر شد. در ۱۷۸۱ تغیر عمده‌ای که در سرنیزه صورت گرفت به‌وسیله جان واترز انگلیسی بود که سرنیزه را به‌طور ثابت بر نوک لوله تفنگ استوار کرد و این نوع سرنیزه دست بدست گشت و در میدان‌های جنگ مورد استفاده قرار گرفت.
در سر نیزه باز اصلاحاتی به‌عمل آمد از جمله سرنیزه کوتاه تر تیغه‌های جدا شدنی در سراسر جنگ‌های جهانی اول و دوم کاربرد داشت.
● سرنیزه‌ها
در جنگ‌های تن‌به‌تن، لازم است که نظامیان از سرنیزه به‌جای نیزه‌های چوبی که قبلاً متداول بود استفاده کنند. این موضوع به جنگ جهانی اول بر می‌گردد، موقعی که در سنگرها یک شرایط درهم و برهم به‌وجود می‌آمد، شلیک گلوله در این شرایط خطرناک بود چون ممکن بود به افراد اصابت کند. البته امروزه طبیعت جنگ، احتمال جنگیدن با سرنیزه‌ها را کاهش می‌دهد. حتی برای پاک‌سازی خانه‌به‌خانه در حال حاضر از نارنجک و مسلسل‌های دستی استفاده می‌شود. به هر حال یک تشعشع نورانی اطراف سرنیزه را احاطه می‌کند، این امر همراه با انگیختگی احساسات یک رزمنده در دورترین حالت ممکن است باعث چرخش در مسیر طبیعی جنگ بشود. از این رو برای بیشتر تفنگ‌ها یک سر نیزه در نظر گرفته می‌شود. بنابراین در سلاح‌های سبک و کوتاه جدید، نداشتن سرنیزه یک نقص در سلاح محسوب می‌شود، البته ممکن است که نصب یک تیغه برنده در جلوی سلاح و حتی نصب متعلقات دیگر موجب ایجاد عدم تعادل در نقاط دیگر سلاح گردد.
برای رفع این مشکل، پذیرفته شده است که از وسیله‌ای شبیه به چاقو استفاده شود، این امر باعث می‌شود که به‌جای تیغه‌های قوی و بلند که از نسل سرنیزه می‌باشند از سرنیزه‌های کوتاه استفاده شود. لوله‌های جدید که دارای طول‌های کوتاه می‌باشند، اگر مسلح به یک تیغه برنده سنگین باشند باعث خم شدن لوله خواهد شد. در حال حاضر بیشتر ارتش‌ها درصددند که سرنیزه‌ای بسازند که علاوه بر باز کردن درب قوطی و بریدن سیم خاردار، ابزاری برای تعدیل سلاح بوده و علاوه بر این از آن بتوان به‌عنوان چاقوی جنگی استفاده کرد.

منبع : مطالب ارسال شده