خوبی‌ها و بدی‌های جشنواره فیلم شهر

▪ مثبت: این جاه‌طلبی ستایش‌برانگیز است. جشنواره‌ای را که چندان نام و نشانی ندارد، به این درجه از خبرسازی و اهمیت رساندن. مقایسه کنید با جشنواره خوب پویانمایی که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار می‌کند و همزمان با همین جشنواره بود و در گمنامی مرد. مملکت ما به چنین جاه‌طلبی‌هایی نیاز دارد. در شرایطی که قرار است چنین جشنواره‌هایی با بودجه‌های دولتی برگزار شود و مستعد بی‌انگیزه از آب درآمدن و در خود مردن است.
▪ منفی: این قدر اهمیت دادن به آمار و اسم‌ها را درک نمی‌کنم. انگار تعداد بیشتر بخش و فیلم و داور و مهمان، ویتامین دارد. می‌شود روی بخش‌های کمتری تمرکز کرد و در عین حال کوشید تا این فیلم‌ها مشهورتر شوند و تماشاگران بیشتری را جذب کنند. مستندهای خوبی در این جشنواره بود. مثلا چند فیلم بلند سینمایی که پیش از این به نمایش درنیامده بودند، اما در این هیاهو اسمشان هم به گوش کسی نرسید. جا‌ه‌طلبی با بزرگ‌نمایاندن فرق دارد.
▪ مثبت: موضوع و مناسبت جشنواره واقعا مهم است. نقطه مرکزی بحث‌هاست. در شهر زندگی می‌کنیم و قرار است هنر امروز ما از درون شهر و شهرنشینی، با همه مواهب و مفاسدش بیرون بیاید. اینکه مسئولان حفظ و ترویج «معنا» در سراسر کشور می‌کوشند تا هنر را به آسمان یا به روستا ببرند، چاره درد ما نیست. جشنواره فیلم شهر می‌تواند محل نمایش مهم‌ترین آثار هنری ما در طول سال باشد.
▪ منفی: جشنواره فیلم شهر می‌تواند در تولید یا نمایش و عرضه فیلم‌هایی مشارکت کند؛ و حیف شد یا از کوتاهی بود یا به هر دلیل دیگری، که حتی تنها فیلم مهم تولید شده توسط شهرداری تهران، یعنی «تهران در جستجوی زیبایی» به جشنواره فجر نرسید. حضور فیلم تازه داریوش مهرجویی می‌توانست ولوله‌ای ایجاد کند و دلمان می‌خواست فیلم‌های تازه سیف‌ا... داد و مهدی کرم‌پور را هم ببینیم، که نشد. اگر غیر از این می‌بود، آن وقت جشنواره فیلم شهر می‌توانست خبرسازتر و جریان‌سازتر از امینی باشد که الان هست.
▪ مثبت: توجه مسئولان جشنواره شهر به رسانه‌ها نکته مثبتی بود. دبیر و مدیر روابط عمومی جشنواره می‌دانستند که رسانه‌ها در چنین عصری در ساختن و پرداختن یک رویداد تازه هنری چه نقش مهمی دارند و به‌خوبی از این رسانه‌ها استفاده کردند. هرچند که ظاهرا هنوز نخبگان کشور ما به اهمیت فضای اینترنت پی نبرده‌اند. چند تا خبرگزاری و دیگر هیچ. در حالی که محیط اینتراکتیو اینترنت می‌تواند به مردمی شدن هر رویدادی کمک کند. کی بود می‌گفت اوباما از توی اینترنت در آمد؟
▪ منفی: ایده‌های خوبی در این جشنواره بود که کمی دیر به فکرش افتادند. از جمله معرفی فیلم‌ها در ابتدای هر سئانس که با کمی تجربه و تغییر می‌تواند به پای ثابت اغلب جشنواره‌های ما تبدیل شود. اما قدم اول بسیار خوبی بود. کاش ادامه پیدا کند. خلاصه مثل همیشه اگر جشنواره‌ای‌های ما زودتر می‌جنبیدند، آن وقت شاهد اجرای بهتر بسیاری از ایده‌ها و برنامه‌ها بودیم.
▪ مثبت: این جشنواره می‌توانست یک رویداد روتین دیگر باشد. با شعار و توخالی. اما این طور نشد. اثر گذاشت و ویترین خوبی برای تمام کسانی بود که به نوعی در این جشنواره شرکت داشتند. از دبیر و مسئول و مدیر و فیلمساز و منتقد و حتی تماشاگر. تماشاگرانی که به بهانه این جشنواره می‌توانستند همدیگر را ببینند و رسانه شخصی فرهنگی خودشان را در پیاده‌روها و سالن‌های این جشنواره بیابند. طبع بلند برگزارکنندگان جشنواره، تاثیرش را بر تمام اجزایش گذاشته بود. پیروی از همان نظریه‌ای که به نظرم امسال باید به آن بیش از همیشه فکر کنیم. کاری کنیم که به هموطن‌هایمان بیشتر از همیشه خوش بگذرد. برای این کار شاید حتی لازم باشد به میزبان‌های تعلیم‌دیده‌های در سینماهای محل نمایش فیلم‌های جشنواره هم فکر کنیم. نه کارمندانی که بعضی‌ها خسته بودند و اصلا در جریان نبودند که این جشنواره چی هست.
▪ منفی یا مثبت: این آخری بستگی دارد به اینکه قرار است بین دو جشنواره چه اتفاقی بیفتد. همه چیز از نو اختراع شود و مسئولانش تغییر کنند و همه چیز به هم بریزد، یا اینکه بمانند و از تجربه‌هایشان استفاده کنند و راه‌های نیمه‌پیموده را تا انتها بروند و راه‌های اشتباه را برگردند؛ و در طول این یکسال به هر چه بهتر برگزار شدن این جشنواره فکر کنند. به هر حال آقای داد و همکارانشان خسته نباشند. حالا جشنواره‌ها به محل زورآزمایی مدیران ما هم تبدیل شده و این چه خوب است. می‌شود مقایسه کرد و کمبودها و پیشرفت‌ها را از این جنبه هم رصد کرد. کشور ما مستعد بروز جلوه‌های بیشتری از مدیریت مدرن است.

امیر قادری

منبع : روزنامه فرهنگ آشتی