اشک‌هایی که هرگز سرازیر نشدند

یك ملاقات پنهانی در دل شب، یك اشاره، یك وسوسه و شاید هم یك انگیزه و تصمیم ناگهانی- الهام گرفته ازعباراتی نظیر «یك‌باربرای همیشه» كه زندگی را به سمتی سوق می‌دهد كه حتی خودمان هم باور نداریم و تنها تسكین‌بخش روح پرتلاطمی هستند كه اسیر افكاری پراكنده و آزار دهنده شده است- كافی بود تا قلم در دست‌های لرزان آنری روی قرارداد چهارساله‌ای كه ۲۴ میلیون یورو ارزش داشت به حركت در‌آید.
مرد فرانسوی خسته از سال‌ها انتظار كه به گمان او در مقاطعی حتی با اشتباه یا امیدواری‌های واهی همراه بود، راهی اسپانیا شد تا همه مدیران نام‌آشنایی كه برای دراختیارگرفتن او سرودست می‌شكستند، برای همیشه رویای تصور این مهاجم تیره‌پوست را با پیراهن باشگاه‌های خود از ذهن پاك كنند.
آنری رفت. نه خیلی آرام و بی‌ سروصدا و البته بدون جنجال و هیاهو. پایان قصه‌ جدایی او و آرسنال مثل روز روشن بود ولی خیلی‌ها می‌خواستند این وداع تلخ و درعین حال منطقی را از نزدیك نظاره‌گر باشند.
كاپیتان تیم لندنی در اولین شب‌ تابستان ۲۰۰۷ راهی را در پیش گرفت كه شاید افسوس و حسرت به تعویق انداختن یك ساله آن را هنوز هم در دل داشته باشد و البته پیش از اینكه تازه‌ترین سفر زندگی‌اش را كه طبق قول و قرارهای تعیین شده ۴ سال به طول‌ می‌انجامد، آغاز كند، روزها و هفته‌ها با افكار گسسته‌ای كه تحت هیچ شرایطی مقصد مشخصی برایش تعیین نمی‌كردند كلنجار رفت و درعین حال در این فاصله اندك ولی سرنوشت‌ساز از هیچ فرصتی برای نشان دادن حسن‌نیت دیرینه و وفاداری‌اش به پیراهنی كه ۸ سال آن را بر تن داشت دریغ نورزید. آنری برای ماندن شرایط سختی تعیین نكرده بود.
گله و شكایت كاپیتان پر‌آوازه توپچی‌ها از وضعیت غیرقابل تحملی بود كه در این سال‌های اخیر در تیم ونگر ایجاد شده بود. تماشای قدرت‌نمایی رقبایی نظیر چلسی، منچستر و لیورپول در عرصه رقابت‌های لیگ برترو لیگ قهرمانان حسرت كهنه‌ای بر دلش نشانده بود. آنری به فضای متفاوتی نیاز داشت تا هوای تازه‌ای استنشاق كند.
لندن با همه شكوه و ابهت غیرقابل توصیفش، خاطره‌ای بود كه یاد‌آوری مجدد آن تكرار اشتباه‌های روزهای نه چندان دور تابستان گذشته بود. تیری روزی‌كه به‌رغم شكست آرسنال مقابل بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان اروپا ـ در شرایطی كه همه راه‌ها را برای ترك لندن فراهم شده می‌دید ـ تصمیمی گرفت كه شاید فقط برای هواداران قابل درك و ارزشمند بود.
شاید آنری نمی‌خواست بپذیرد كه آرسنال یك تیم شكست‌خورده و از دست رفته است كه نیاز به ترمیم دارد. اصرار او برای ماندن و ادامه دادن اگر از یك سو قابل تحسین و مثال‌زدنی بود، از سوی دیگرمنطق خاصی را دنبال نمی‌كرد. حتی مهاجرت ویرا هم برای سست كردن عقاید آنری كارساز نبود.
اما خیلی زودتر از آنچه حتی خود این مهاجم فرانسوی تصورش را كند، اولین نشانه‌های فاصله میان او و باشگاه نمایان شدند، اگرچه او همان آنری ۸ سال گذشته باقی ماند. ثبت ۲۲۶ گل در ۳۶۴ حضور در تركیب این تیم ركورد منحصر به فردی بود كه به آرسنال این امكان را داد تا در لیگ برتر و جام حذفی انگلیس به مقام قهرمانی دست یابد.
مهاجم فرانسوی یك فصل دیگرهم به ونگر و تیمش مهلت داد تا آرسنال را به جایگاهی هدایت كند كه همگان انتظارش را داشتند. ولی هیچ‌یك از این دل‌خوشی‌ها و امیدواری‌ها برای رویارویی با واقعیت كافی نبودند. قدرت در انحصار مثلث مورینیو، فرگوسن و بنیتس بود و شواهد و قراین سیاست‌های عجیب و غیرقابل دركی را در آرسنال نشان می‌دادند كه مطمئنا این تیم را در كوتاه‌ترین زمان ممكن به ورطه نابودی خواهند كشاند.
آنری رفت آن هم درشرایطی كه هنوز ۳ سال دیگر از مدت‌زمان قراردادش با تیم لندنی باقی مانده بود. ونگر هم دیر یا زود او را تعقیب می‌كند تا آرسنال مرگی تدریجی همراه با درد و رنج كشنده‌ای را تجربه كند.
آنری رفت تا میلان و اینتر او را برای همیشه از پروژه‌های بلندپروازانه و جاه‌طلبانه خود كنار بگذارند. مسلما آنچه ملی‌پوش فرانسوی را پیش رایكارد كه یكی از دلایل اصلی اتخاذ چنین تصمیمی از سوی وی بوده، فرستاد، دستمزد ۷ میلیون پوندی نبود.
حتی تاریخ دیرینه و افتخارات پیاپی باشگاه كاتالونیایی هم كه آنری در مصاحبه اختصاصی با نشریه اكیپ آنها را از جمله دلایل اصلی این تصمیم خود برگزیده در مراحل بعدی این انتخاب قرار می‌گیرند. آنری فقط كاری را كرد كه یك سال تمام برای عقب انداختن آن پشیمان و آزرده‌خاطر بود.
آنری باید می‌رفت. بعد از ۸ سال زندگی در لندن، ایستگاه آخر انتظار او را می‌كشید و البته او لحظاتی پیش از پیاده‌شدن، بلیت مقصد بعدی را خریداری كرد. با یك ملاقات پنهانی در دل شب، با یك اشاره، یك وسوسه و...
● حرف‌های یك‌سال قبل آنری: اسپانیا هرگز
▪ ۱۹ می ۲۰۰۶ (پس از تمدید قرارداد با آرسنال): امیدوارم تا روزی كه می‌توانم بدوم در این تیم بمانم. هرگز نمی‌توانم هواداران را دلخور كنم. آنها مثل خانواده من هستند. احساسم به من گفت اینجا بمانم. من اسپانیا بازی نكرده‌ام و اینكار را هرگز انجام نخواهد داد.
انگلیس بهترین مكان ممكن برای بازی فوتبال است و این آخرین قرارداد من خواهد بود. همه می‌خواستند بدانند آیا می‌روم یا اینجا می‌مانم. حالا پاسخ این سوال را دانستند.
▪ ۱۳ نوامبر ۲۰۰۶: من می‌خواهم تا آخر عمرم در آرسنال بازی كنم. هرگز به هیچ تیم انگلیسی دیگری نمی‌روم. بارسلونا؟ احترام زیادی برای آنها قائل هستم، ولی متاسفم. از اینجا نمی‌روم.۱۰ مارس ۲۰۰۷ (پس از اعلام خبر مصدومیت تا انتهای فصل): بی‌صبرانه منتظر شروع فصل بعد با آرسنال هستم.
▪ ۱۰ آوریل ۲۰۰۷: دیگر نمی‌دانم چه چیزی باید بگویم و انجام دهم. شاید تنها راه ممكن این باشد كه در خیابان‌های لندن راه بیفتم و یك پیراهن كه روی آن نوشته «آرسنال می‌مانم» را به همه نشان دهم. همه می‌دانند كه من راستگو هستم و می‌خواهم برای این باشگاه بازی كنم.
▪ ۲۱ آوریل ۲۰۰۷: عاشق این باشگاه هستم. اینجا خوشبخت هستم و هیچ دلیلی برای ترك این تیم ندارم.
▪ ۲۷ آوریل ۲۰۰۷: خیلی آسان است. تا وقتی كه ونگر اینجا خواهد بود، من هم می‌مانم.
▪ ۸ ژوئن ۲۰۰۷: فعلا كه بازیكن آرسنال هستم، ولی پیشنهادهای میلان هم وسوسه‌كننده هستند.
▪ ۱۲ ژوئن ۲۰۰۷: هنوز تصمیمی نگرفته‌ام. رفتن من قطعی نیست. اگر قرار باشد اتفاقی بیفتد، راجع به آن حرف می‌زنم.

دل آرام عظیمی

منبع : روزنامه هم‌میهن