شک و تردید والدین خیلی طبیعی است

تردید در حاملگی برای یکزن، مادر شدن رویای شیرینی است و هنگام حاملگی وقتی حس می‌کند که بزودی دارای فرزندی خواهدشد، احساس لذت و شعف فوق العاده ای می‌کند و بالاخره تولد نوزاد را با عطوفت مادرانه‌ای استقبال می‌نماید.
طبیعه این نوع رویاها و احساسات در بعضی بیشتر و در برخی کمتر است بعلاوه این عوالم روحی محظوظ کننده و مشعوف کننده بالاجبار توام با احساسات مخالف نیز می‌باشد، علی الخصوص در شکم اول. اولین حاملگی تا حدی طلسم دوران شباب و آزادگی را می‌شکند و به تدریج لطف و صفا و زیبائی اندام دوران دختری را تغییر می‌دهند، گرچه این تغییر موقت است ولی در هر حال حقیقی است.
زن حس می‌کند که بزودی تمام آزادی های اجتماعی و تفریحات وبی‌خیالی خارج از منزلش بتدریج محدود می‌شود و حس می‌کند که دیگر نخواهد توانست مانند گذشته در هر موقع بهر جائی که آرزو دارد برود و یا در ساعات دیروقت شب بمنزل برگردد.
مادر متوجه می‌شود که قسمتی از درآمد خانواده بایستی صرف بچه بشود و همچنین از همه مهمتر عشق و توجه شوهرش که تاکنون منحصرا متعلق به او بوده است، به دو نفر معطوف خواهد گشت.
این احساسات در هر حاملگی متفاوت است.
تغییراتی که فی المثل حاملگیش شکم دوم و سوم در زندگی زن تولید خواهد کرد طبعا بشدت شکم اول نیست ولی تجربیات پزشکی ثابت کرده است که گاهگاهی در زن حتی در شکم های بعدی نیز روح طغیان و ناراحتی ایجاد می‌شود.
که ممکن است بدلایل زیادی باشد: مثلا وقتی که حاملگی های بعدی زودتر از آنچه که مادر انتظار دارد بوجود آید یا در کار پدر گرفتاریهای بزرگی پیدا شود یا کسالت شدیدی عارض افراد خانواده گردد یا بین پدر و مادر ناسازگاری به وجود آید یا دلائل نا معلوم دیگری در بین باشد.
گاه مادریکه آرزو دارد پنج یا شش فرزند پیدا نماید، گرفتار یک ناراحتی درونی و دلواپسی می گردد که آیا جسما قدرت کافی برای پنج یا شش شکم زائیدن را خواهد داشت؟ و یا ذخیره عشق و محبتش آنقدر هست که برای همه فرزندان کافی باشد؟ و بالاخره عمرش برای رسیدن به این آرزو کفاف خواهد داد؟
گاهی ممکن است این نگرانی و التهاب درونی از جانب پدر شروع شود و تصور نماید که محبت و علاقه زنش بعلت داشتن فرزندان زیاد از او منعطف خواهد شد.
در هر حال پریشانی و اضطراب یکی از والدین سبب تولید احساسات مشابه در دیگری مشابه در دیگری می‌شود لذا باید حقیقت فلسفه "بده و بستان" را قبول کرد بدین معنی که مادر یا پدر وقتی می‌تواند فداکاری را از همسر خود انتظار داشته باشد که خود فداکاری زیادی در حق او روا دارد.
عشق به نوزاد به تدریج بوجود می آید.بسیاری از زنان باردار با وجودیکه از حاملگی خود بسیار مغرور و مفتخر هستند، نمی‌توانند نسبت به نوزادیکه هنوز او را ندیده اید، محبتی احساس نمایند ولی بمحض اینکه حرکت جنین را در شکم حس نمودند متوجه خواهند شد که او نیز در هر حال یک موجود زنده و حقیقی است لذا بتدریج مادران اعتراف می‌کنند که اولین عکس العمل آنها نسبت به حاملگی، یک احساس وحشت بخشیده است معذالک علی رغم تمام این احساسات رقیق و لطیف برای مادران بی‌تجربه در هنگام زایمان یک حالت دلسردی پیش می‌آید زیرا اینها متوقعند که موجود جدید را که از خون و گوشت خود می‌دانند آنا بشناسند و باحتیاجات او با رغبت و میل مادرانه‌ای پاسخ دهند، لیکن در بعضی از موارد چنین اتفاقی، نه فقط در روزهای اول بلکه حتی در هفته های نخستین نیز، نمی‌افتد ولی بعد از اینکه مادر و نوزاد از رایشگاه به منزل برگشتند این شناسائی و معارفه بتدریج تکمیل و بهتر می‌شود.
به اغلب ما چنین آموخته اند که هنگام بارداری به هیچوجه نمی بایستی بطور حتم امیدوار باشیم که نوزاد پسر یا دختر خواهد بود، مبادا که امید ما مبدل بیاس شود ولی من این مطلب را خیلی جدی تلقی نمی‌کنم زیرا اولا کسی نمی‌تواند به موجودی عشق بورزد بدون اینکه تصوری از جنسیت آن داشته باشد، ثانیا گرچه تمام مادران و پدران نسبت به دختر یا پسر بودن جنین رجحانی قائل هستند ولی در عین حال کاملا حاضرند تا در صورتیکه جنس نوزاد درست بعکس تخیلات آنها درآید باز هم به او عشق و محبت بورزند، بنابراین از رویا و تخیات خود درباه جنس موجود آینده لذت کامل ببرید و هرگاه آرزوی شما به حقیقت نپیوست، احساس ناراحتی و یاس ننمائید.

منبع:بنیامین اسپات

منبع : سایت سیمرغ