گوست داگ: روش سامورائی - GHOST DOG: THE WAY OF THE SAMURAI

سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : فرانسه، آلمان، ژاپن و آمریکا
محصول : جیم جارموش و ریچارد گوئای
کارگردان : جارموش
فیلمنامه‌نویس : جارموش
فیلمبردار : روبی مولر
آهنگساز(موسیقی متن) : RAZ
هنرپیشگان : فارست ویتاکر، جان تورمی، کلیف گورمن، دنیس لیو، فرانک مینوچی، ریچارد پورتنو و هنری سیلوا
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۶ دقیقه


̎گوست داگ̎ (ویتاکر) میان یک فوج پرنده، در کلبه‌ای روی بام ساختمانی متروک زندگی می‌کند. راهنمای ̎گوست داگ̎ یک متن باستانی دربارهٔ سامورائی‌هاست. او قاتلی حرفه‌ای است که می‌تواند در دل شب محو شود بی‌آنکه دیده شود، در شهر حرکت کند. وقتی یک خانوادهٔ خلاف‌کار مافیا که گه‌گاه او را اجیر می‌کرده، راز او را لو می‌دهد، ̎گوست داگ̎ به‌سختی و طبق شیوهٔ سامورائی‌ها واکنش نشان می‌دهد. به‌گفتهٔ ̎گوست داگ̎ ̎ما مثل دو قبیلهٔ کهن هستیم، هر دو تقریباً منقرض شده‌ایم... و انگار همه چیز در اطراف‌مان در حال تغییر است̎...
● پس از ضد وسترن مرد مرده (۱۹۹۵) که بیش از هر چیز به هجو خودش بدل شده بود، گوست داگ ادامهٔ روند نزولی جارموش به‌عنوان فیلم‌ساز مستعد اواخر دههٔ ۱۹۸۰ است. اگر او در نخستین فیلم، توجه جهانی را به‌خود معطوف کرد، از همان دومین فیلم دیگر نتوانست توقعات را برآورده کند و در واقع خیلی زودتر از آنچه که باید، دستش رو شد. تغییر لحن و رویکرد به سینمای ژانر با اداهای روشن‌فکرانه به‌طور کامل حاصل همین شکست‌های پیاپی بود. گوست داگ هم در همین سیاق، اتفاق خاصی نیست. خط داستانی در واقع تلفیقی از لیون لوک‌بسون (۱۹۹۵) و برخی داستان‌های شرقی است که حال دیگر ثابت شده فیلم‌سازان غربی را کاملاً مجذوب خود کرده است. اگر در لیون، گلدان همدم آدم‌کش حرفه‌ای بود، اینجا کبوترها جای آن را گرفته‌اند و اگر در آن فیلم، او خلوتش را با تماشای موزیکال‌های کلاسیک می‌گذراند، این‌جا جارموش ـ حتماً برای به‌روز بودن ـ این خلوت را برای قهرمانش در قدم‌زدن‌های روزانه با یک حاشیهٔ صوتی پر و پیمان از آهنگ‌های ̎رپ̎ ایجاد کرده است. فیلم البته به‌دلیل استفاده از برخی الگوهای شرقی، پر از گفت‌وگوها و صحنه‌های ̎عرفانی̎ است که البته کارکردشان جز لبخندی مقطعی، چیز دیگری نمی‌تواند باشد.