بررسی و نقد اتحادیه فوتبال در آستانه ده سالگی

حتما اخبار موفقیت اتحادیه باشگاه های فوتبال با تغییرات مدیریتی جدیدی که در این اتحادیه اتفاق افتاد به اطلاع شما رسیده است.
برگزاری کلاس توجیهی در باشگاه لاتزیو برای روسای باشگاه های لیگ برتر، گردهمایی علمی با حضور صاحب نظران داخلی و خارجی، ساخت مرکز اتحادیه در آینده ای نزدیک، همکاری فعال با فدراسیون و ده ها کار دیگر در لیست فعالیت های اجرایی اتحادیه قرار گرفته است.
اما مقابل کارهای انجام شده ده ها کار انجام نشده باقی است که با تلاش قبلی ها و زور فعلی ها و حتی توانمندی بعدی ها هم امکان عملی شدن وجود ندارد.
حضور شش هزار اعضای سابق اتحادیه در راس فدراسیون فوتبال نظیر مهدی تاج، عزیز محمدی، علی فتح الله زاده، محمد مهدی نبی، علی کاظمی و ناصر شفق که اعضای اصلی فدراسیون فعلی و اعضای سابق یا هیات موسس اتحادیه فوتبال باشگاه ها هستند بر خلا ف زمان دکتر محمد دادکان که تعداد کمتری از اعضای اتحادیه در فدراسیون بودند، کار بهتر و محکم تر سامان گرفته بود. سوال این است که آیا بافت اتحادیه دچار بیماری عدم همکاری با آن است یا مشکل را باید در جای دیگری جستجو کرد. به نظر ما مشکل، مشکل ساختار تشکیلاتی این اتحادیه است که باعث عدم موفقیت این تشکیلات شده است. علی رغم حضور چهره های مقتدری چون علی آقامحمدی، علی محمد مرتضوی و مدیران عامل باشگاه ها و ۶ تن از اعضای اصلی فدراسیون فوتبال باز هم شاهد عدم موفقیت اتحادیه هستیم باید دید اشکال اصلی کجاست.
اتحادیه که ماهیت ساختاری آن تشکیل شده از مدیران عامل باشگاه های لیگ برتر و دسته یک، در موقع حضور به عنوان NGO و شرکت در تصمیم گیری های بی خطر که آسیبی به اقتدار و هیمنه فدراسیون نزند و از آن چیزی نخواهد همه اعضا حضور دارند و آن را حمایت می کنند اما آنجا که پای منافع و ماموریت های فدراسیون پیش می آید و باید تصمیمی گرفته شود که مثلا خیلی باب میل اهالی فدراسیون نباشد اینجاست که بسیاری از مدیران اتحادیه حاضر به خطر کردن نیستند، بلکه سکوت وکنار کشیدن و دو پهلو رفتار کردن را وجهه همت خود قرار می دهند.
نگاهی به دعوت های انجام شده از سوی سازمان یا فدراسیون در مقایسه با دعوت اتحادیه از مدیران عضو خود به خوبی وابستگی حدی و نمایشی مدیران را نشان می دهد سوال این است که چرا این گونه عمل می شود؟ پاسخ اینکه مدیران عضو اتحادیه غالبا دولتی هستند لذا درست است که تمایل به استقلال رای و گرایش به تشکیلات آزاد دارند، اما روزی خود را از دولت می گیرند، لذا اطاعت پذیری آنها کاملا دولتی است. برای همین است که برابر تصمیمات و مصلحت های اتحادیه جدی برخورد نمی کنند و به قول یکی از دوستان مشکل مدیران باشگاه های دولتی، دولتی بودن مدیران باشگاه هاست. دو ماه دیگر درست ده سال از ایجاد باشگاه های فوتبال کشور می گذرد. ده سالی که تقریبا هیچ کار اساسی برای فوتبال انجام نشده است در حالی که این اتحادیه باید مرجع و مامن باشگاه ها باشد. اما در عمل باشگاه های دولتی کاری با اتحادیه ندارند و تقریبا با رودربایستی در جلسات آن شرکت می کنند، باشگاه های خصوصی هم در حالت احتضار رو به موت هستند و اتحادیه کاری نمی تواند برای آنها انجام دهد. نگاهی به وضعیت تیم های تراکتورسازی، شیرین فراز، استقلا ل اهواز و پیام مشهد بیندازید تا به صحت گفته های ما بیشتر پی ببرید زیرا حال و روز باشگاه های خصوصی ما این است از دولتی ها نمی شود انتظاری داشت پس تکلیف چیست؟

نویسنده : غلامحسین زمان آبادی

منبع : روزنامه مردم سالاری