پنجره خوشبختی‌

هر کجا هستم باشم،
آسمان مال من است
پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
همیشه خوشبختی رو پشت پنجره وجودم می‌دیدم، هر وقت که به همکلاسی‌ها و دوستانم نگاه می‌کردم برق شادی و خوشبختی در چشمانشان مرا به رویاهایم می‌برد. بارها برای خوشبخت شدن عزم سفر کردم، گویی که خوشبختی آن سوی آب‌هاست و پیوسته شنیده بودم زندگی در اروپا، آمریکا، حتی آسیای شرق بسیار خوب و راحت است.مدام در پی خوشبختی می‌دویدم فارغ از روزها و لحظاتی که در گذر بودند. اخیرا شنیدم که یکی از بهترین دوستانم عازم کاناداست، آهی از اعماق وجود بر آوردم که ...
در این کشمکش درونی دوستی دیدم آرام و رها بود، نه دچار بازی‌های پیچیده روزمره ونه در جست‌وجوی خوشبختی، شگفت‌زده پرسیدم: ببخشید شما چگونه اینقدر آرام هستید؟ در کدام سفر به اروپا خوشبخت شدید. خوشبختی چه شکلی دارد؟ رنگش چیست!؟
به ملایمت نسیم پاسخ گفت که: خوشبختی درون ماست و میزان رضایت ماست، از آنگونه که هستیم، فقیر یا ثروتمند، کم‌سواد یا تحصیل کرده، زشت یا زیبا وخوشبختی سپاس گفتن به داشته‌هاست و تلاش وخواستن و رسیدن به نداشته‌ها.ناگهان به برفی که در حال باریدن است توجهم جلب شد، سپیدی برف شادی و شوق شگرفی در من حاصل کرد.یاد نوشته‌ای از آندره ژید افتادم که: ناتانائیل ای کاش عظمت در نگاه تو باشد، نه در چیزی که بدان می‌نگری.
عادل محمددوست

منبع : روزنامه حیات نو