بغض عجیب ترانه

«بغض» اتفاق عجیبی بود. طرح جلدی نامتعارف، شعرهایی دیگرگونه و نام هایی آشنا و دور. «بغض» به یاد واروژان ساخته شده است. واروژان همیشه جاوید. آشنایی دیگر بر جلد نوار خودنمایی می کند، «ا . سرفراز». برخی از شعرها را که می شنوی انگار صدا ، صدای اردلان است. اردلان سرفراز. هرچند که بعدها اشعار این آلبوم در کتاب افشین سرفراز منتشر شد، اما هوا هوای اردلان بود.
آنان که در بحبوحه ارائه صداهای تقلبی و تقلیدی، به دنبال اثر و یاد خاطره ای از صداهای بی بدیل خوانندگان برتر موسیقی پاپ ایران می گشتند، نام واروژان و یاد سرفراز آنان را وادار می کرد تا با دقت بیشتری به آن بنگرند و این کنکاش موشکافانه، احترام و اشتیاقی عظیم را برای این اثر بوجود آورد.
پس از انتشار این آلبوم به فاصله ای اندک «آخرین غزل» به بازار آمد. آلبومی که تمام مراحلش قبل از بغض انجام گرفته بود اما بعد از آن به بازار آمد. انتخاب هوشمندانه ترانه ها، فضای رویایی و کمیاب آهنگ ها، طرح جلدی که در نوع خود بی نظیر بود و مسائلی دیگر این آلبوم را نیز ماند بغض برای مخاطبان جدی ترانه عزیز کرد و ماندنی.
دیگر نمی شد نام آن را اتفاق گذاشت. بغض و آخرین غزل را که در کنار هم قرار دهیم، شباهت های بسیاری می بینیم. خوبی های بسیاری در این دو آلبوم کنار هم قرار گرفته اند که نمی توانند اتفاقی باشند و نقاط اشتراک این دو آلبوم، داریوش تقی پور و مانی رهنما. اولی از برترین آهنگسازان اولین جشنواره موسیقی پاپ ایران و دومی برنده ستاره طلایی بهترین خواننده پاپ ایران از این جشنواره.
فضای آن روزها طالب خوانندگانی بود که دزد بودند. دزد صدا. تعدادی داریوش بودند و تعدادی ابی. ستار هم داشتیم و معین. خوانندگانی که بد می خواندند، بی هدف بودند و با اندک بهایی خود را می فروختند و فروختند. خوانندگانی که هیچ گاه حتی سعی نکردند از بیداری بخوانند.
وضعیت آهنگسازی نیز بهتر از خوانندگی نبود. ملودی های تکراری، تنظیم های سست، نداشتن نظم کاری و بی فکر و بی فلسفه بودن کار آهنگسازان. آهنگ هایی که در اولین ثانیه ها می شد به راحتی ردپای ترانه های مشهور را در آنها پیدا کرد.
ترانه سرایی اما حالش بسیار وخیم بود –و هست- . افرادی که به وضوح از بزرگترین اساتید تقلید می کردند –تقلید به معنای واقعی کلمه نه به معنای الگو برداری یا سرمشق گرفتن- و با وقاحت تمام در مقابل آنان صف آرایی می کردند –و عجبا که اینان بیشتر از هر ترانه سرای دیگر شناخته شدند-.
در این بین آهنگساز بغض و آخرین غزل و ترانه سرایان و خواننده ی همیشه همراهش، نشان دادند که راه مشخصی را در ترانه پیش گرفته اند، و کارهایشان را نه به یاری بخت و اقبال و باد و موج که با کمک فکر خویش می سازند.
داریوش تقی پور با انتخاب دقیق اشعار و فضاهای دلنشینی که خلق می کند بی تردید جزو برترین ها و از معدود آهنگسازان بیدار ما است.

منبع : دو هفته نامه فریاد