برای سلامتی آقای راننده صلوات

نه این که از فرط بیکاری باشه ،درست برعکس، یه دنیا کار کوچیک و بزرگ ریخته روی سرم ،دقیقا مثل شب امتحانه که بیشتر از همیشه خوابم می گرفت!دستم به قلم نمی ره ؛اصلا حس نوشتن ندارم !حس هیچ کاری رو هم ندارم(صداشو می برم بالا ...می گن شکنجه بسه..می گم بازم کمه!) ...می شینم نوشته های قبلی رو دوباره خونی می کنم ،سری به وبلاگم می زنم ،کامنت هامو مرور می کنم ....اردیبهشت ....مرداد....مهر ....بهمن....بهمن هم تموم شد ...امروزم تموم شد...!
نوشته ها همین جوری زیر هم ردیفند، با تاریخ و ساعت وکامنت ها!مثل سنگ قبرها ؛همان جور با نظم با تاریخ تولد و وفات !همان جور با یه عالمه حرف و...باز سکوت !
با همان گل هایی پرپر،سین های حلوا و خرما،شمع های نیمه سوخته ،آخ ،کاش امروز پنجشنبه بود و به بهانه احوال پرسی مادر جون سری به قبرستون می زدم !
▪ فدای سرت.....
....نوشته ها بی وفایند !به تو که نمی خوانی شان نمی گویند که نویسنده برای نوشتن شان چی کشیده!
نمی گویند من توی این تحریریه کوچکم با چه حکمی دست، پا،گردن و پوست کلفت سوژه ها رو به سایز دهن تو در میارم تا بتونی قبل از بلعیدن هضم شون کنی !
نمی گن که فلان نوشته که ده جا لینک خورده و یک عالمه کامنت گرفته و میل باکسمو پر از کثافت های شرافت مندانه کرده ،حاصل کدوم شب گریه بوده ؟کدوم شبی مردن و صبح دوباره زنده شدن !!
نمی گویند نوشته های بی رمق ،نوشته های قدر نادیده ،تک افتاده ،متروک ،از کدام لحظه های شوق آفرینش آمده اند ؟
لحظه هایی که سرد شدند در خوانده نشدن نافهمیدن !!
(...بخند و از خنده بگو ...از غم با زنده بگو ....عمر بزرگوار تو تلف نکن به پای من .......)
نوشته هایم را بغل می کنم و دارم می رم سفر !می خوام همه شونو پرت کنم یه جای دور ،یه جایی که دستم بهشون نرسه !
نوشته ها بی وفایند ،پرده ای آهنی که کنار نمی رود !سنگی خوش رنگ و نگار که به تو نمی گوید آن که آن زیر خوابیده ،که بوده ،چه کرده وچه قدر از اندوه و لبخند دنیا را سهم برده ؟مگر سهم هر آدمی چه قدر است ؟...دارم فکر می کنم که سهم من از خیلی آدم هایی که دوست داشته ام شده نوشته ؟!فکرش را بکن اگر سهمت را از من بگیری ،اگر بی وفا بشی ،اگر بری و برنگردی .....حالا من برای کی و برای چی بنویسم ؟
این یکی رو مثل من باش ،سخاوتمند در خویشتن !(اگه شکسته پای من ....گریه نکن دستای من .....آینه و شمدون نمی خوام ...من لب خندون نمی خوام ...)
یادت باشه من مناعت طبع ندارم!نمی تونم کسی رو ببخشم ، تحمل نیست که ،کوه اورسته رفیع و محکم !اما اورستم که باشه یه جایی تموم می شه !
گفتم که من مناعت طبع ندارم !بخشایشگر خوبی نیستم ... ..مناعت طبع ندارم و نمی تونم همه اونایی روکه بر روحم و زندگی ام زخمی گذاشتن رو از توی ذهنم بندازم بیرون !
مناعت طبع ندارم ..وقتی کسی مقصر باشه وگناهو گردن من بندازه ،نمی تونم با مناعت طبعم شرمنده اش کنم ...در عوض خودم شرمنده خودم می شم که چرا فریاد زدم ....چرا جلوی فریاد زدنمو نگرفتم .....چرا خشممو مهار نکردم .....مناعت طبع ندارم و نمی تو انم با بزرگواری از کسی بگذرم ...چه متنفر ....چه عاشق...من حتی به خودم هم رحم نمی کنم .
(به تو تبریک می گم ..به تو که تو زرق و برق دنیا گم شدی .....به توتبریک می گم گم شدن وگل گلخونه مردم شدنو...)
▪ خیالی نیست
....راستش گذشت اون روزایی که دلتنگی هام برام مهم بودن ،حالا دیگه عادت کرده ام به محو شدن آتش بازی ها در سیاهی شب!
نهایتا تنها چیزی که می ماند ،نوستالوژی جرقه گذرایی است که تاریکی شب را یه وقتی شکافته بوده وهر چه زمان بیشتر میگذره ،این تصویر همین جرقه گذرا ،از دسته خاطره ها جدا می شه وبه اوهام می پیونده!!!
...چیزی که روزی در پی واژه هام دنبالش بودم ،حرف تازه ای بود که خیال می کردم در چنته دارم ؛اما حالا احساس میکنم که می نویسم تا فقط چیزی نوشته باشم ؛می نویسم تا مجبورنشم سرم رابگیرم بین دستام ،چشمامو ببندم وفکر بکنم که در خیالم آتش بازی می کنند........وقتی مخاطبی نیست ،نوشته این طوری می شود!وقتی حتی خودم را موظف نمی کنم حرفهایم را بپذیرم!دیگر چه نیازی به نوشتن هست ؟ نیاز مبرمی به حجم قابل توجهی از احساساتم دارم که همراه با دلتنگی هام به یغما رفته اند !!
...(هر چی خنده است واسه تو ....هر چی غمه برای من..)
در زندگی همه مردم واقعیت های قهوه ای رنگی وجود داره که منم یکی از اونا ...قهوه ای های من واقعا بی ریخت وقیافن،یعنی هر غلطی کردم که بردارم بزک دوزکشان کنم تا لااقل خوشگل تر بنظر برسن ،نشد که نشد ،فقط خودمو بیشتر مسخره خودم کردم!خودم رو بیشتر خسته کردم و....بعد بهانه دادم دست یه عده بی جنبه تا هر جور بخوان فکر کنن !
از خودم و این همه تحملم بیزارم !از این همه نوشته های بی ارزش !از اینایی که هیچ دردی رو تا حالا دوا نکردن !
...این طوری نیگام نکن .....فدای سرت ....

منبع : روزنامه خراسان