بـه رنـگ شـهـر...

در شهر‌های گذشته رنگ‌های طبیعی مصالح محلی که بناها به وسیله آن‌ها ساخته می‌شد به شهر چهره‌ای هماهنگ و همگون می‌داد و با روحیه اقلیم و فرهنگ مردم نیز بیشتر تطبیق می‌کرد. به این ترتیب رنگ هر شهر تثبیت شده بود و جنبه‌ای از هویت آن محسوب می‌شد.
بنابراین با وجود تفاوت در مقیاس و عملکرد‌ها نوعی وحدت کلی در سراسر شهر به وجود می‌آمد. در این شهر‌ها بنا‌های شاخص شهری به ویژه بنا‌های مذهبی با تزئینات کاشی فیروزه‌ای رنگ خود در زمینه خاکی شهر می‌درخشیدند و خود را متمایز می‌کردند.
شهر‌های کویری ما با آسمان آبی، درختان سبز و بنا‌های خاکی و گنبد‌های فیروزه‌ای رنگ، تصویری چشم نواز در ذهن و خاطر هر بیننده‌ای حک می‌کردند. تجربه حرکت در چنین فضاهای شهری به دلیل وحدت آن آرامش‌بخش و به دلیل تنوع رنگی به جا و حساب شده، سرزنده و متنوع بود.
برعکس در شهر‌های امروز ما استفاده از رنگ به معضلی بدون پاسخ تبدیل شده که طراحان و مردم عادی را به استفاده‌ی کورکورانه از رنگ کشانده است. شهرهای ما یک بوم رنگی بی‌هویت و مغشوش شدند که تنها موجب افسردگی روان پریشی و عصبیت افراد جامعه می‌شوند.
رنگ‌ها برای ِ ساکنان هر سرزمین دارای مفهومی ‌خاص بوده و نحوه کاربردِهدفمند آن درسطح شهر می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر بهداشت ِ روان شهروندان داشته باشد.

منبع : خبرگزاری ایسنا