آخرین خیال‌پردازی: ارواح درون - FINAL FANTASY: THE SPIRITS WITHIN

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : ژاپن و آمریکا
محصول : کریس‌لی، آکیو ساکائی و جان آیدا
کارگردان : هیرونوبو ساکاگوچی و موتو ساکاکیبارا
فیلمنامه‌نویس : آل رینرت و جف وینتار، بر مبنای داستانی نوشتهٔ ساکاگوچی
فیلمبردار : ساکاکیبارا
آهنگساز(موسیقی متن) : الیوت گلدنتال، هیدتو تاکارائی و کن کیتامورا
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۶ دقیقه. نقاشی متحرک
صدا : مینگ ـ نا، الک بالدوین، وینگ رامس، استیو بوشمی، پری گیلپین، دانلد ساترلند، جیمز وودز، کیت دیوید و جین سیمونز


سال ۲۵۶۵. اشباحی فضائی با شهاب‌سنگی به زمین آمده‌اند و آن را تسخیر کرده‌اند. انسان‌ها به شهرهائی عقب رانده شده‌اند که حصارهائی بلند از آنها محافظت می‌کند؛ ولی فرصتی نمانده و تا ابد نمی‌توان در چنین شرایطی سر کرد. ̎دکتر آکی‌راس̎ (مینگ ـ نا)، دانشمند که یکی از همان جانوران شبح‌گونه، زخمی مرگبار به او زده، در جست‌وجوی اطلاعاتی در باب هدف و فیزیولوپی این موجودات است. او را در این زمینه، استادش، ̎دکتر سید̎ (ساترلند) و تیم سربازان ̎کاپیتان گری ادواردز̎ (بالدوین) یاری می‌دهند. در این میان تنش بین ̎آکی̎ و ̎ژنرال هاین̎ (وودز) بالا می‌گیرد: ̎دکتر آکی̎ معتقد است که با بررسی و مطالعه می‌توان جلوی حملهٔ موجودات فضائی را گرفت و ژنرال اعتقاد دارد راه‌حلی جزء شدت عمل وجود ندارد، حتی اگر نابود کردن موجودات فضائی به از بین رفتن کرهٔ زمین منجر شود. ̎آکی̎ در نهایت پی می‌برد که کلید گشودن راز آن مهاجمان در رؤیاهای خودش نهفته است.
●‌ عجیب نیست که نسخهٔ سینمائی آخرین خیال‌پردازی خیلی بیشتر از بازی کامپیوتری آن مورد توجه قرار گرفته باشد. مهم‌ترین ویژگی این فیلم، زنده‌نمائی تصویرهائی است که تماماً با کامپیوتر خلق شده‌اند. شاید اگر ما با کامپیوتر آشنا نبودم، این شخصیت‌ها را انسان‌های زنده و واقعی تصور می‌کردیم که جلوی دوربین بازی کرده‌اند. هنگامی‌که این فیلم در سینماها به نمایش درآمد، کم‌کم این احتمال قوت گرفت که در آینده، نیازی به حضور بازیگران واقعی در جلوی دوربین نیست و می‌توان چهرهٔ آنان را با تصویرهای خلق شده به‌وسیلهٔ کامپیوتر تلفیق کرد. آخرین خیال‌پردازی همه چیز دارد: درام، اکشن، ماجراجوئی، صحنه‌های جذاب و پرهیجان، و شخصیت‌های گوناگون که همگی از نظر بصری ملموس و واقعی هستند. اما این شخصیت‌ها یک‌بعدی هستند، پیچیدگی رفتاری ندارند و احساسی بروز نمی‌دهند. در سرتاسر فیلم نوعی تلخی و سیاهی موج می‌زند و به‌جزء چند شوخی که گه‌گاه در آن راه یافته، نمی‌توان شخصیتی را یافت که حتی لبخند بزند. از سوی دیگر، صدای انتخاب شده برای شخصیت‌ها هماهنگی چندانی با سن و قیافهٔ آنان ندارد ـ برای مثال، ̎گری ادواردز̎ آن‌قدر جوان است که صدای کسی مثل بن افلک بیشتر مناسب او است تا بالدوین.