سر و کله «استتوسکوپ» از کجا پیدا شد

در سال های پیش پزشکان برای شنیدن صدای قلب بیماران مشکلات زیادی داشتند، آنها مجبور بودند گوش خود را روی سینه بیمار بگذارند تا بتوانند صدای قلب او را بشنوند اما این روش در خیلی موارد ناموفق بود. چاقی زیاد بعضی از بیماران مانع رسیدن صدای قلبشان به گوش پزشک می شد. گاهی هم بوی بد ناشی از عرق بدن بعضی از بیماران موجب ناراحتی پزشکان می شد.یک روز پزشک جوانی به نام دکتر «لائنگ » هنگامی که برای ویزیت بیمارش می رفت، کودکانی را دید که با تکه چوبی بازی می کردند.
یکی از بچه ها یک سرچوب را به گوشش چسبانده بود و دیگری با زدن ضربه به سر دیگر چوب به او علامت می داد. بچه ها خوشحال و خندان با هم بازی می کردند اما نمی دانستند بازی آنها ممکن است منشأ پیشرفت بزرگی در علم پزشکی باشد. دکتر پس از مشاهده بازی بچه ها به عیادت بیمارش رفت. فکری به ذهن او خطور کرده بود که موجب شد برای شنیدن صدای قلب بیمارش، به جای گذاشتن سر بر روی سینه بیمار کاغذی را به صورت لوله استوانه ای درآورد و یک سر لوله را به روی سینه بیمار گذاشت و گوش خود را به سر دیگر لوله نزدیک کرد. دکتر لائنگ صدای قلب بیمار را به خوبی می شنید حتی بسیار واضح تر از قبل. او این کار را چندین بار تکرار کرد حتی محل قرار دادن لوله را هم تغییر داد اما باز هم صدای قسمت های مختلف را به خوبی می شنید. به این ترتیب یک بازی کودکانه موجب شد اولین قدم برای ساختن گوشی طبی «استتوسکوپ» برداشته شود. بعدها اقدامات بیشتری برای کامل شدن گوشی طبی انجام گرفت و لوله کاغذی به گوشی مدرنی تبدیل شد که پزشکان ازآن برای معاینه ما استفاده می کنند.


[پرستو رفیعی]

منبع : روزنامه ایران