ایران، سکوی پرتاب مربیان خارجی بسکتبال

فرضیه ای در بسکتبال ایران مطرح شده که هواداران زیادی نیز یافته و رد کردن آن آسان نشان نمی دهد. این نظریه می گوید مربیان خارجی شاغل در بسکتبال کشورمان و بهتر بگوییم مربیان خارجی تیم های ملی این رشته به محض این که به لطف پیروزی های این تیم ها اسم و رسم در می کنند و مورد توجه جهانیان قرار می گیرند، ناز می کنند و با ترک ایران سر از کشورهای دیگر در می آورند و از شرایط و امکانات بهتر آن کشورها و کمبود امکانات در ایران می گویند و مدعی اند که ادامه کار در کشورمان برایشان غیرممکن بوده است و اینجا به واقع برایشان سکوی پرتاب شده است. جدیدترین نمونه ها در این ارتباط رایکو ترومن مربی تیم ملی بسکتبال بزرگسالان ایران و نبوشا هدایتگر تیم ملی جوانان کشورمان هستند که هر دو مدتی است ایران را ترک گفته و به ترتیب به فیلیپین و یونان رفته اند و پیش از آنها فردریک اونیکا مربی سابق تیم ملی بزرگسالان ایران نیز چنین کرده بود.
● در بورس
دو نفر اول صربستانی هستند و اونیکا از آفریقا می آید، اما صرف نظر از ملیت ها و کشورها و این که آنها از کدام قاره هستند این مسئله اهمیت دارد که انگار دوستان، ایران را جایگاه صعود خویش ساخته اند و به اینجا می آیند تا در سایه فتوحات ما مشهور و صاحب اعتبار بین المللی بیشتری شوند و به لطف آن به سایر کشورها بروند و آنجا پست های بهتر و درآمدهای فزون تری را صاحب گردند. شاید ترومن به این شهرت نیاز نداشته است، زیرا از قبل هم آ دمی تایید شده و مشهور بود اما او نیز از قهرمانی درخشان سال گذشته ایران در پیکارهای بسکتبال آسیا بهره ها برد و مطرح تر شد و در بورس قرار گرفت و خواستاران بیشتری یافت و خواه ناخواه این قهرمانی در درجه اول به نام وی تمام شد. اما این وضعیت در مورد نبوشا و حتی اونیکا صدق نمی کند و آنها به محض این که در ایران مورد تحسین قرار گرفتند و بازار بین المللی بیشتر و بهتری یافتند، مسافر شدند و رفتند و هرچند هنوز هیچ کس به صراحت نگفته که نبوشا دیگر نمی آید، اما حرف های ترومن در فیلیپین نشان دهنده این بود که او در همان جا مشغول کار می شود و مقدمات کار و نشانه ها حاکی از آن است که نبوشا نیز دیر یا زود در کشور دیگری مشغول کار خواهد شد.
● بهترین پشتوانه
حتی فدراسیون بسکتبال ایران نیز پس از اتمام حضور تیم ملی این رشته در المپیک پکن متذکر شده بود که با توجه به منقضی شدن قرارداد ترومن، وی به مدت چند ماه استراحت و دور از ایران زندگی خواهد کرد و سپس دو سو بر سر بستن یا عدم انعقاد قراردادی تازه گفت وگو خواهند کرد، اما حرف های اخیر ترومن حاکی از آن بود که وی احتمالا بر نخواهد گشت و همان جا به کار خواهد پرداخت و همین نکته که ایران را برای اولین مرتبه قهرمان بسکتبال آسیا کرده، بهترین پشتوانه برای او و به واقع پایه گذار اشتیاق فیلیپینی ها و سایر خارجی ها به جذب او بود. نبوشا نیز بعد از قهرمان شدن مجدد ایران در بسکتبال جوانان آسیا به یونان رفته و آنجا مذاکراتی داشته و همان طور که پیشتر گفتیم حتی اگر آن جا به توافق نرسد و ماندنی نباشد، برای او جاهای دیگری متصور است و لابد این نکته که تا شروع مسابقات بسکتبال قهرمانی جوانان جهان با مشارکت ایران مدت زیادی مانده است و وی نمی خواهد در این مدت بیکار بماند، بهترین وسیله و مقدمه در دست او برای مستقر شدن در جای دیگری است.
● زندگی حرفه ای
در مورد اونیکا و رفتن اش از ایران بعد از سوم شدن بسکتبال بزرگسالان ایران در بازی های آسیایی ۲۰۰۶ دوحه، این نکته صحت دارد که کشورمان نیز مصمم به حفظ وی نبود و به دنبال مربی ای می گشت که از او بالاتر باشد تا از این طریق فاصله سکوی سوم تا اول را هم طی کند، ولی نظرها در مجموع درباره ترومن که این چند پله صعود را میسر ساخت مثبت بود و این که خود او چنین چیزی را نخواسته و درفیلیپین از آن کشور تعریف کرد و امکانات آنجا را بیشتر از ما خواند، نشانگر تصمیمی بود که گرفت، این از زرنگی حرفه ای او نیز برمی خیزد زیرا او به درستی فهمید که در بسکتبال ایران به لحاظ کسب افتخار چیزی بالاتر از وضعیت فعلی مقدور نیست و حتی تکرار عنوان قهرمانی قاره هم در صورتی که چین با تیم اصلی اش بیاید و ژاپن و کره با تمام قدرت خود ظاهر شوند و قطر سرشار از خارجی ها اوج گیرد، تقریبا غیرممکن خواهد بود. در نقطه مقابل کار کردن در فیلیپین با توجه به نزول آشکاری که بسکتبال این کشور در دو دهه اخیر داشته، می تواند سازنده و به ارمغان آورنده افتخاراتی تازه برای فیلیپینی ها باشد و آنها را مثل دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ که قدرت اول بسکتبال قاره و قهرمان آسیا بودند مجددا به اوج برساند و به واقع آنجا سقف پروازی بیشتر برای او متصور است و در آن کشور می تواند اوج گیرد، اما چنان اوجی به زعم وی در ایران متصور نبود. نبوشا در شرایطی به یونان رفته است که به اعتقاد خیلی ها مربی فوق العاده ای نبود و بازی های پرنوسان تیم ملی جوانان تحت نظر وی نشانگر همین نکته بود و درست است که ما در فینال بازی های قهرمانی بسکتبال جوانان آسیا در تهران قزاقستان را با قاطعیت بردیم اما نوسان های تیم ایران در آن پیکارها از عدم شکل گیری کار دلخواه نبوشا در تیم ما سخن می گفت و وی اصولا فقط در ۵- ۴ ماه آخر قبل از شروع مسابقات آسیایی تیم جوانان ما را تحویل گرفته بود.
● گوشزد
بسکتبال جوانان ایران در سال های قبلی با مربیگری ایزدپناه نایب قهرمان و با هدایت شاهین طبع قهرمان آسیا شده، ولی با هدایت اونیکا فقط به رتبه هفتم این قاره رسیده بود و شاید تجربه حضور لرزان و نه چندان تاثیرگذار نبوشا در تیم ملی این رده سنی، فدراسیون را به اعتماد مجدد به مربیان وطنی سوق دهد. در مورد مربیان خارجی تیم ملی بزرگسالان هم بهتر است دست نیاز به سوی کسانی دراز کنیم که از این کار فقط درصدد مطرح تر کردن خویش نباشند و پست های بعدی ( و به زعم خویش بهتر) را جست وجو نکنند. این چیزی است که رفتار مربیان خارجی اخیر بسکتبال ایران، متاسفانه به ما گوشزد کرده است و باید گوش شنیدن آن را داشته باشیم.

منبع : روزنامه جوان