ماشین‌سواری با پسرها - RIDING IN CARS WITH BOYS

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ریچارد ساکائی، لارنس مارک، سارا کالتن، جیمز ل. بروکس و جولی انسل
کارگردان : پنی مارشال
فیلمنامه‌نویس : مورگان وارد، بر مبنای کتابی نوشتهٔ بورلی دونوفریو
فیلمبردار : میروسلاف اوندرژیچک
آهنگساز(موسیقی متن) : هانس زیمر و اییتور پریرا
هنرپیشگان : درو باریمور، استیو زان، آدام گارسیا، بریتانی مورفی، جیمز وودز، لورین براکو، رُزی پرس و سارا گیلبرت
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۲ دقیقه


̎بورلی̎ (باریمور) متولد سال ۱۹۵۰، در محله‌ای کارگری در کانتی‌کات، به‌عنوان دختری باهوش و بلندپرواز بزرگ شد؛ پدرش (وودز) پلیس جدّی و در عین حال مهربان، قابلیت درک مشکلات دخترش را داشت، و مادرش (براکو) زنی عصبی بود که همیشه به جنبهٔ منفی مسائل فکر می‌کرد. ̎بورلی̎، از همان اول کودکی، عشق و علاقهٔ خاصی به ادبیات از خود نشان می‌دهد و آرزو دارد که به نیویورک برود و نویسنده شود. اما ضمناً علاقهٔ زودهنگامی به ارتباط با دیگران از خود بروز می‌دهد و در پانزده سالگی شیفتهٔ یکی از پسرهای هم‌کلاس‌اش می‌شود. اما شبی در یک مهمانی، حرکتی ناشیانه باعث وقوع حادثه‌ای معذب‌کننده می‌شود و ̎ری̎ (زان)، جوانی مهربان ولی به‌کله قدم پیش می‌گذارد تا از او دفاع کند. پس از چندی، ̎بورلی̎ باردار می‌شود. گفتن این مسئله به ̎ری̎ چندان مشکل نیست ولی ̎بورلی̎ نمی‌داند این خبر را چه‌طور باید به گوش پدر و مادرش برساند. با وجود تمامی مشکلات، ̎بورلی̎ تصمیم گرفته مدرسه را تمام کند و به دانشگاه برود. اما با گذشت زمان و به‌خصوص پس از آن‌که زندگی زناشوئی‌اش از هم فرو می‌پاشد، این مسئله بیش از پیش مشکل به‌نظر می‌رسد؛ در حالی‌که ̎ری̎ تصمیم گرفته کار درست را انجام دهد، ولی سر هیچ کاری بند نمی‌شود و اوضاع وقتی دشوارتر می‌شود که ̎بورلی̎ باخبر می‌گردد که شوهرش به هروئین معتاد شده است.
● فیلم از آن فرصت‌های از دست رفته برای تأثیرگذاری واقعی و ماندگار است، البته باریمورِ بازیگر و مارشالِ کارگردان زندگی پردردسر ̎بورلی̎ را ـ از روی خاطرات بامزه/ غم‌انگیزش با همین عنوان ـ به یک فیلم صمیمانه و گاه تکان‌دهنده و غم‌انگیز برگردانده‌اند. داستان، تلاش زنی اسیر زندگی پیش‌پاافتاده آمریکائی برای حفظ و زنده نگه داشتن رویای جوانی و یک وقایع‌نگاری از سه دهه است. این‌جا ̎نوشتن̎ برای ̎بورلی̎ عامل نجات است، اما فیلم‌نامهٔ فیلم نقطهٔ ضعف آن باقی می‌ماند و بیش‌تر بار تأثیر گذاشتن، به بازی‌ها به ویژه باریمور که با شور و شوق خاصی سراغ نقش رفته، سپرده شده است. بازی زان در نقش شوهر معتاد و الکلی ̎بورلی̎، غافل‌گیرکننده و تصویری تلخ از ضعف و بی‌مسئولیتی مردانه است. نکتهٔ جالب این‌که فیلمی با این مضمون و این کارگردان نیازمند نگاهی ذاتاً زنانه به شخصیت‌ اصلی‌اش بوده است و این را کم دارد! البته در مورد مارشال که فیلم‌های پُر احساس را خوب از کار درمی‌آورد، اما همیشه با فاصله‌ای پشت سر شخصیت‌ها متوقف می‌شود و رو به تماشاگر می‌کند تا ببیند آیا اشک‌هایش درآمده، تعجبی ندارد. با این همه، ̎بورلیِ̎ خون‌گرم، شوخ‌طبع و بی‌ادعا از بهترین شخصیت‌های فیلم‌های او است.