گم گشته - Swert Away

سال تولید : ۱۹۷۴
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : رومانو کاردارلی
کارگردان : لینا ورتمولر، برمبنای داستانی نوشته خودش.
فیلمنامه‌نویس : لینا ورتمولر، برمبنای داستانی نوشته خودش.
فیلمبردار : انیو گوآرنی‌یری
آهنگساز(موسیقی متن) : پی‌یرو پیچونی
هنرپیشگان : جان کارلو جانینی، ماریانگلا ملاتو، ریکاردو سالوینو و آلدو پولیزی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۰ دقیقه


«رافائلا لانتستی» (ملاتو) با چرب‌زبانی، «جنارینو کارونکیو» (جانینی)، مستخدم سیسیلی قایق تفریحی شوهرش را راضی می‌کند تا او را شبانه برای شنا به یک خلیج کوچک مدیترانه‌ای ببرد. در بین راه، موتور قایق از کار می‌افتد و آن دو پس از دو شب سرگردانی روی آب، به جزیره‌ای صخره‌ای و دور افتاده می‌رسند. «جنارینو» برای شکار خرچنگ می‌رود و بعدتر تنها سرپناه انسانی جزیره را اشغال می‌کند. «رافائلا» آرام‌آرام مجبور می‌شود عصبانیتش را کنترل کند. یاد می‌گیردر که چگونه از امر و نهی‌های «جنارینو» اطاعت کند و در عوض آن غذائی بگیرد و وقتی «رافائلا» از دستور «جنارینو» برای عریان شدن خوداری می‌کند، او کتکش می‌زند. بعدتر آن دو دل‌باخته هم می‌شوند، اگرچه «جنارینو» همچنان اصرار دارد که «رافائلا» باید فرمان‌بردار او باشد. درست وقتی که این دو یاد می‌گیرند مثل دو انسان برابر با هم رفتار کنند، کشتی نجات سر می‌رسد و «جنارینو» مجبور می‌شود نزد زن کج خلقش باز گردد. «جنارینو» با پولی که «آقای لانتستی» (سالوینو) به او داده، حلقه گران قیمتی می‌خرد و با پیغامی برای «رافائلا»ی اندهگین می‌فرستد که او را برای این دوری موقتی آن هم به خاطر شوهرش می‌بخشد و امشب قایقی فراهم کرده تا بتوانند دوباره به جزیره برگردند. اما «رافائلا» با بی‌میلی حلقه را پس می‌فرستد و زندگی سابقش را از سر می‌گیرد. در اینجا «جنارینو» ثروتمندان را به یاد دشنام می‌گیرد و نوش‌خواری می‌کند. اما صبح روز بعد به زندگی با همسر خشمگینش رضایت می‌دهد.
* برخلاف هفت خوشگل (ساخته خود ورتمولر، 1976) درگم گشته اثری از افراط‌های باروک نیست. مثل عشق و هرج و مرج (1973) که در آن هم ملاتو و جانینی در کلاف یک جدال جنسی / سیاسی گرفتار آمده بودن، در گم گشته، ورتمولر و فیلم بردارش، گوآرنی‌یری راحت و آسوده نماهائی طولانی از روابط جسمانی نشان می‌دهند و این تصاویر اغلب حرف‌های سیاسی رُک و مستقیم ورتمولر را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند. فیلم از صحنه آغازین تا به پایان این حس را القا می‌کند که ورتمولر (شاید تحت تأثیر همکاری‌اش با فدریکو فلینی) تسلیم گرایش به اغراق در صحنه‌ها برای خلق تأثیری اُپرائی و تأکید بی‌دلیل روی عناصر گروتسک شده است. فیلم ورتمولر با بی‌پروائی ابتدا تماشاگر را با تمثیل‌پردازی چند لایه و وسوسه‌انگیزش می‌فریبد و سپس مواضع سیاسی‌اش را به تماشاگر منتقل می‌کند.