رونین - Ronin

سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : فرانک منکوزو جونیر
کارگردان : جان فرانکن‌هایمر
فیلمنامه‌نویس : ج.د.زایک و ریچارد وایتس (دیوید مامت)، برمبنای داستانی نوشته زایک
فیلمبردار : رابرت فرایس
آهنگساز(موسیقی متن) : ایلیا کمیرال
هنرپیشگان : رابرت دنیرو، ژان رنو، ناتاشا مک‌الهون، استلان اسکارسگارد، شان بین، میشل لونسدال، جاناتان پرایس، اسکیپ سادات و کاتارینا ویت.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۱ دقیقه.


پاریس. ̎دایردر̎ (مک‌الهون) مغز متفکر ایرلندی، گروهی متخصص را گردهم می‌آورد تا کیف مرموزی را از چنگ بزه کاران به‌درآورند. آنان، نه هویت واقعی کسی که آنان را استخدام کرده، می‌دانند و نه از هویت واقعی طعمه‌های‌شان باخبر هستند. این متخصان عبارتنداز: ̎سام̎ (دنیرو)، مأمور سابق سیا؛ ̎ونسان̎ (رنو)، مأمور سابق اطلاعاتی اروپائی، ̎گره‌گور̎ (اسکارسگرد)، متخصص الکترونیک آلمانی؛ ̎لاری̎ (سادات)، راننده، و ̎اسپنس̎ (بین)، خبرهٔ سلاح بریتانیائی...
● رونین فیلم از مد افتاده‌ای است و توسل به ژان پی‌یر ملویل هم دردی را دوا نمی‌کند، چرا که فرانکن‌هایمر بی‌شک فاقد جسارت ملویل در سبک‌بخشی است. سردی متظاهرانه فیلم، یک ویژگی‌ نیست بلکه عارضه ناشی از حضور شخصیت‌هائی است که نمی‌توانیم آنان را مهم یا جدی بگیریم. درون‌گرائی و رمز و راز، زورکی و عاریتی است و گفت‌وگوهای بد و خام این اشکال را بیشتر لو می‌دهد. نگاه کنید به قابل توجه‌ترنی قسمت فیلم یعنی تعقیب اتوموبیل طولانی و عنان گسیخته که عمداً تا مدت زیادی بدون موسیقی می‌گذرد. ساخت و ساز تعقیب محشر است و لوکیشن‌ەا را نیز همه ستوده‌اند (بگذریم که در طول این همه راه و بزرگ راه و پیچ‌وخم، از پلیس کاری ساخته نیست) ولی از آن‌جا که نه تعقیب کننده و نه تعقیب شونده، اشتیاقی برنمی‌انگیزند، این فصل ر یک قدمی هیجان سینمائی متوقف می‌شود و به یک بازی سرعت قناعت می‌کند. فیلم‌نامه متصنع و وصله‌پینه‌ای است. کلکسیون ̎متخصص̎ها که یکی مأمور سیا از کار درمی‌آید (چشم‌بندی حفظ شده برای پایان فیلم که تأثیری برحس تماشاگر نمی‌گذارد)، یکی لاف‌زنی به کلی بی‌تجربه و یکی خائنی خطرناک، واقعاً حاصل چه تصمیم‌گیری ناشیانه‌ای بوده است؟ مجموعهٔ لهجه‌ها ترکیبی مضحک می‌آفریند و تالی قرار و مدارهای نافرجام بر سر کیفی که محتویاتش معلوم نیست، واقعاً عاری از تعلیق یا تنوع است. خلاء شخصیت‌پردازی از طریق قیاس نمادین با ̎رونین̎ها (سامورائی‌های بی‌ارباب)، رفع نمی‌شود: تمهیدی باز عاریتی از ملویل و سامورائی (۱۹۶۷) که در خانه لونسدال پیر و تزئینی به خورد تماشاگر داده می‌شود. دنیرو فقط انجام وظیفه می‌کند، رنو، ̎لئون̎ نقش دوم و سردرگم است، اسکارسگارد تکنیسین ماهر و خبیث متوسطی است، مک‌الهون بی‌حالت و جانیفتاده می‌ماند و پرایس مغز متفکر کمتر از انتظاری است. پایان فیلم که واقعاً سرهم‌بندی است: خبر رادیوئی، عذر آوردن بابت موضوع فیلم نسبت به شخصیت‌های ایرلندی است (تا نه سیخ بسوزد و نه کباب) و دنیرو و رنو در همان کافه آغاز فیلم، منتظر فرمان ̎کات̎ کارگردان به‌نظر می‌رسند.