به زبان خادمان سخن بگوییم

سخنان محمود احمدی‌نژاد در جمع دانشجویان علم و صنعت و تهدید ایشان به افشای نام‌هایی که در مسیر پرونده هسته‌ای سنگ‌اندازی می‌کنند، داستانی غریب است.
محتملا‌ً کسانی که مدنظر رئیس‌جمهور هستند، کسبه بازار و خیابان نیستند، می‌توان حدس زد آنها یا شخصیت‌های سیاسی متنفذ و یا از نزدیکان رجال یادشده هستند. اگر منظور ایشان همین ادراکی است که در سطور بالا‌ استنباط می‌شود، اینگونه موضعگیری‌ها آیا می‌تواند در راستای منافع ملی ارزیابی شود؟
اگر بپذیریم که باید همه تلا‌ش نماییم تا صدا و پژواکی یکسان و همگرایانه از ایران به جامعه جهانی ارائه شود، رئیس‌جمهور باید به‌مثابه مادری که در بین مدعای تعلق کودک- هسته‌ای- وامانده است از ادعاهای خود چشم‌پوشیده به سلا‌مت اصل موضوع- پرونده هسته‌ای- بیندیشد.
همانگونه که ایشان در دانشگاه کلمبیا ادعا کرده‌اند، کشور ایران یکی از دموکراتیک‌ترین و آزادترین کشورها در حوزه سیاسی است. اگر چنانچه این نظر را باور دارند، تضارب آرا، نقادی، پرسشگری و حتی اعتراض، بخشی از رفتارهای قاعده‌مند و پذیرفته شده یک جامعه آزاد و مردم‌سالا‌ر است.
اما با این همه به نظر نمی‌رسد که در کشور کسی یا کسانی باشند تا انگیزه نواختن آهنگ ناکوک در پرونده هسته‌ای را داشته باشند. تمام جناح‌های سیاسی از حق دستیابی ایران به انرژی هسته‌ای حمایت می‌کنند اما شاید شیوه‌های نیل به این هدف بلند متفاوت باشد.
همانگونه که در دولت پیشین، آنها برای تامین نظرات رهبری عالیقدر نظام از یک استراتژی و دولت نهم برای تداوم آن سیاست‌ها از استراتژی دیگری تبعیت می‌کند، اما چگونه است که می‌توان گروه قبلی را به مرعوب بودن، امتیاز دادن و غیرشفاف بودن متهم کرد و حتی پا را فراتر نهاد و آنها را به دادن درّ غلتان و ستاندن آب‌نبات محکوم کرد، اما نمی‌توان به دوستان جدید هشدار داد؛ مراقب باشند؛ خطر در کمین است.
این که نباید اجازه صدور قطعنامه جامع شورای امنیت را به معاندان این کشور داد، کجای این دل‌نگرانی‌ها خدمت به دشمن است؟ در ضمن جناب احمدی‌نژاد بارها اصرار کرده‌اند که وضعیت کشور در حالت بحرانی نیست؛ ما هم می‌پذیریم. پس اگر چنین است چرا با زبان تهدید منتقدان خویش را نوازش می‌دهند؟ اگر منتقدان احمدی‌نژاد را تهدید نمایند، ره به جایی نمی‌برند، چون آنها به قدرتی مسلط نیستند. تنها در حوزه افکار عمومی مانور می‌دهند، اما اگر رئیس‌جمهوری کسی یا گروهی را تهدید می‌کند، باید آن را جدی انگاشت زیرا احمدی‌نژاد مستظهر به قدرت فراوانی است.
با این حساب دوباره از ایشان پرسیده می‌شود آیا کشور در شرایط فوق‌العاده قرار دارد که حتی برخی انتقادات را باید در نطفه خفه کرد؛ شبیه اقداماتی که دولت‌های در حال بحران انجام می‌دهند؟
اگر پاسخ مثبت است چرا ایشان وضعیت کشور را به این درجه از خطرپذیری و ریسک قرمز نزدیک کرده‌اند؟ هزینه این اقدامات را چه کسانی می‌دهند؟
اما اگر وضعیت کشور بحرانی نیست، چرا از صرفا ادعای وجود برخی انتقادات برآشفته می‌شوند؟
ایشان و همه دولتمردان رودی در جریان هستند. ملت ایران سنگ‌ریزه‌های کف رودخانه و پابرجا هستند. آنها صاحب و مالک این کشورند. ما همگی تنها خادمان و خدمتگزارانی بیش نیستیم، پس به زبان خادمان سخن برانیم نه به زبان مالکان.

منبع : روزنامه اعتماد ملی