آش نخورده و دهان سوخته

هر گاه كسی گناهی مرتكب نشده باشد و مردم او را گناهكار بدانند،این مثل را گویند.
آورده اند كه ....
روزی شخصی به خانهٔ‌ یكی از آشنایانش رفت،صاحبخانه آش داغی برایش آورد .
مهمان هنوز دست به سفره نبرده بود كه دندانش درد گرفت و از شدت درد،دست،جلوی دهانش برد.
صاحبخانه به خیال اینكه مهمان عجله كرده و مهلت نداده،آش سرد شود به او گفت:
اگر صبر می كردی آش سرد می شد،دهانت نمی سوخت،مهمان از شنیدن حرف صاحبخانه عرق شرم به پیشانی اش نشست و گفت:
«آش نخورده و دهان سوخته !»

منبع : شمیم