تنها تو!

إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ
تو را می پرستیم تنها و بس‎/ بجز تو نجوییم یاری ز کس
سوره حمد‎/آیه ۵
▪ هرگاه کسی چند چیز را با هم بفروشد و برخی از آنها معیوب باشد، مشتری یا باید همه را یک جا بخرد و یا همه را پس دهد.از این رو نمی تواند بگوید اجناس سالم را خریدم و آنهایی که معیوب است را پس می دهم.با این مثال سرّ این مطلب آشکار می شود که چرا در نماز به صورت جمع می گوییم: «تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می خواهیم».گویا نماز گزار عبادت ناچیز و ناقص خود را در میان عبادت بندگان خوب و اولیای خدا قرار می دهد و از خدا می خواهد که آنها را یک جا بخرد.همان گونه که در شریعت خدا نمی توان تنها نیمی از معامله را پذیرفت، خود او نیز چنین نمی کند که تنها عبادات برخی از بندگان را بپذیرد.
شاید یکی از اسرار تأکید فراوان بر نماز جماعت نیز همین است.احتمال پذیرفته شدن نماز یکی از چندین نفر بسیار بالاتر از خواندن به صورت فراداست و هرگاه نماز یکی از آن جمع پذیرفته شود دیگران نیز از آن بهره مند خواهند شد.
▪ بنده واقعی، خود را در برابر خدا چیزی نمی بیند که بگوید:«من».به همین سبب همراه با دیگر عبادت کنندگان، و از روی ادب می گوید: «ما، تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم».
▪ خدا آفریدگار و مالک مطلق همه چیز است.او به همه ابعاد وجود مخلوقات آگاه است.از سوی دیگر همه قدرت ها نیز در اختیار اوست.
بنده هرگاه خود را در برابر پروردگاری با این بزرگی ببیند چنان احساس خضوع و فروتنی می کند که می گوید: «تنها تو را می پرستم و جز تو کسی شایسته پرستش نیست».
در مرحله بعد، برای رسیدن به خواسته های خود، کمک همه کس را ناچیز می داند؛ همگان خود به پروردگار جهانیان محتاجند؛ پس چگونه می توانم به آنها اعتماد کنم تنها کسی که رحمتش سراسر جهان را فراگرفته است جز او نیست.این جاست که از درون ندا می دهد: «تنها از تو یاری می خواهم».
▪ بنده ای که بدین حد از معرفت و شناخت رسیده است بین خود و خدا فاصله ای نمی بیند.احساس می کند که در برابر پروردگار ایستاده و از نظر او غایب نیست.به همین سبب رو در رو با خدا سخن می گوید: «تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می خواهیم».
tasnim۱۳۶۰۸۶@yahoo.com

منبع : روزنامه ایران