حفظ آبرو

«معتب» می گوید: روزی امام موسی بن جعفر(ع) در نخلستان مشغول بریدن شاخه های خرما بود. در این زمان یکی از غلامان آن حضرت را دیدم که دسته ای از خوشه های خرما را برداشت و پشت دیوار انداخت. من رفتم و او را گرفتم و نزد حضرت آوردم و گفتم: من این غلام را دیدم که این خوشه ها را برداشت و پشت دیوار پنهان کرد. حضرت به او فرمود: «آیا گرسنه مانده بودی؟» غلام گفت: نه، آقای من. فرمود: «آیا نیازمند بودی؟» گفت: نه آقای من. فرمود: «پس چرا این خوشه ها را برداشتی؟» گفت: چون اینها را دوست داشتم، ولی اکنون پشیمانم. حضرت فرمود: «راه درستش این بود که به من می گفتی، حال برو و همه این خوشه های خرما هم مال تو، ولی دیگر چنین کاری نکن. سپس فرمود: او را رها کنید. رازش نزد ما پنهان می ماند، کارش را فاش نکنید»(۱) همچنین از امام علی(ع) نقل شده که فرمود: لو وجدت مومنا علی فاحشه لسترته بثوبی. هر گاه با مؤمنی روبرو شوم که سرگرم کار زشتی باشد، او را با جامه خود می پوشانم (تاکس دیگری جز من از زشتی کردار او آگاه نشود و آبرویش نریزد)(۲) زعیب خویش هنر نیست چشم پوشیدن- که پرده پوشی عیب کسان هنر باشد.(۳)

۱- کافی، ج ۳، ص ۱۶۸
۲- میزان الحکمه، ج ۳
۳- صائب تبریزی

منبع : روزنامه کیهان