اد تی‌وی - EDTV

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : برایان گریزر و ران هوارد
کارگردان : هوارد
فیلمنامه‌نویس : لوئل گانتس و بابالو مندل، بر مبنای فیلم‌نامه‌ای نوشتهٔ سیلوی بوشار و امیل گودریو
فیلمبردار : جان شوارتسمن
آهنگساز(موسیقی متن) : رندی ایدلمن
هنرپیشگان : ماتیو مکانگی، جنا الفمن، وودی هارلسن، سالی کرکلند، مارتین لندا، الن دِ جنرز، راب راینر، دنیس هاپر و الیزابت هرلی
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۳ دقیقه


کانال ̎ترو تی‌ویِ̎ تلویزیون کابلی شرکت نورت وست برودکستینگ، پس از دو سال پخش موفقیت‌آمیز، به علت رقابت با تلویزیون گاردِنینگ چَنل ورشکست می‌شود. ̎سینتیا تاپینگ̎ (دِ جنرز)، مدیر برنامه‌سازی برای نجات این کانال فکر بکری به سرش می‌زند؛ او تصمیم می‌گیرد بیست و چهار ساعت از زندگی یک آدم معمولی (مثل خوابیدن و کارهای مهم روزانه) را به روی آنتن بفرستد. پس از موافقت مدیر شبکه، ̎تاپینگ̎ باید شخص موردنظر برنامه را پیدا کند. پس از جست‌وجو و امتحان بسیاری از دواطلبان، او آم کم‌هوشی به نام ̎اِد پکورنی̎ (مکانگی) را با ظاهری خوشآیند که به کار فروشندگی در یک فروشگاه نوارهای ویدئویی مشغول است، انتخاب می‌کند. برنامه با استقبال روبه‌رو می‌شود؛ ̎اد̎ تبدیل به یک نماد تصویری می‌شود و علاقه‌مندان و مقلدان بسیاری پیدا می‌کند. پوشش رسانه‌ای بر روی دوستان و خانواده‌اش که اکنون بخشی از برنامه شده‌اند، تأثیر می‌گذارد. او دل‌باختهٔ محبوبهٔ برادرش، ̎شاری̎ (الفمن) می‌شود و با برادر مغرورش، ̎ری̎ (هارلسن) به سردی رفتار می‌کند. پدر ̎اد̎، ̎هنک̎ (هاپر) که جدا از خانواده زندگی می‌کند، پیدایش می‌شود و میان مادر ̎اد̎، ̎جینت̎ (کرکلند) و شوهر دومش، ̎آل̎ (لندا) که با صندلی چرخدار حرکت می‌کند، تَنش ایجاد می‌کند. ̎اد̎ وقتی متوجه می‌شود که این برنامه دارد زندگی‌اش را به هم می‌ریزد، ̎تاپینگ̎ را متقاعد می‌کند تا کار را متوقف کند اما رئیس ̎تاپینگ̎، ̎ویتاکر̎ (راینر) موافق نیست. ̎اد̎ برای توقف برنامه و بازگشت به زندگی سادهٔ گذشته‌اش باید چاره‌ای بیندیشد...
● در کنار فیلم فوق‌العاده‌ای مثل نمایش ترومن (پیتر ویر، ۱۹۹۸)، این فیلم به تقلیدی تجاری برای ساختن یک کمدی سبک شبیه است. مشکل این ساختهٔ هوارد مقبول و محبوب در هالیوود، صرفاً تأخیر زمانی نیست. در درجهٔ اول دنبال انگیز‌ە‌های پیچیده و شخصی اِد هریس در نمایش‌ ترومن نگردید. این‌جا دوباره با کلیشهٔ مدیران کاسب کار رسانه روبه‌رو هستیم که در وجود راینر مجسم شده است و سر آخر باید با افشای نقض عضو پنهانش، به مصاف او رفت. بدترین تمهید فیلم‌نامه، تعبیهٔ حزم‌اندیشانهٔ یک مخالف درون رسانه‌ای با این بهره‌برداری است. این شخصیت که درگیری شخصی‌اش با این نمایش و عواقب آن، هیچ‌گاه قانع‌کننده نیست. در درجهٔ دوم در اد تی‌وی، رسانه اصلاً نمی‌تواند مدعی جایگزینی واقعیت باشد. در واقع با یک شبکهٔ محلی سر و کار داریم که کاری در حد خبرچینی انجام می‌دهد و بس. قهرمان این نمایش و اطرافیانش می‌دانند که دارند جلوی چشم تماشاگرها زندگی می‌کنند و با این وجود اکثراً بی‌اعتنا کار خودشان را می‌کنند. این خود آگاهی، نسبت به نمایش ترومن، خلائی در جذابیت قصه ایجاد می‌کند که فیلم راهی برای جبرانش نمی‌یابد. تلویزیون اغلب بازتاب صرف موقعیت بیرونی باقی می‌ماند و فیلم نهایتاً فقط تأثیر مزاحمش بر رابطهٔ مکانگی و الفمن را محکوم می‌کند (در حالی‌که همین دوربین‌ها عامل تسریع برقراری رابطهٔ آنان هم بوده‌اند) که چیزی فراتر از تکرار اصل امریکائی اولویت عشق نسبت به شهرت نیست (در حالی‌که در نمایش ترومن مسئلهٔ هویت و اضطراب وجود مطرح است). در واقع ایدهٔ اولیهٔ فیلم در مرحلهٔ اجرا باعث شده است تا تمام شخصیت‌های برنامهٔ اد تی‌وی، رفتاری بلاهت‌بار داشته باشند و از جمله خود ̎اد̎ که فقط کندذهنی می‌تواند باعث شود این‌قدر دیر به تناقض منافع خود در حیطه‌های عمومی و خصوصی، پی ببرد (و آن‌گاه ناگهان با هوشمندی بی‌مقدمه‌ای راه خلاصی از شر شبکهٔ سودجو را هم پیدا می‌کند.) قاعدتاً فیلم باید مخاطبان پر و پا قرص نمایش را نیز همین‌قدر فاقد تخیل فرض کرده باشد، چراکه به جز این توجیهی برای شهرت و محبوبیت ̎اد تی‌وی̎ وجود ندارد. (̎اد̎ همواره متوجه دوربین، هرگز نمی‌تواند به اندازهٔ ̎ترومن̎ از همه جا بی‌خبر جذاب باشد.) این فیلمی است که جز ساده‌انگاری و خوش‌خیالی، هیچ‌چیز در شخصیت‌های گوناگونش نمی‌یابد و بعد از ما دعوت می‌کند تا جانب آنان را بگیریم. حق تماشاگر است که در برابر چنین پیشنهادی، مقاومت کند.