داستان مردی که با تکواندو ازدواج کرد!

استاد پارک مون‌سو (دان ۷) یکی از پیشگامان تکواندو در فرانسه است. او که در سال ۱۹۸۶ وارد فرانسه شد، داستان زندگی‌اش از سئول آغاز می‌شود و تا کن پیش می‌رود، در حالی‌که همیشه تکواندو مسیر زندگی‌اش را تعیین کرده است.
”من با تکواندو ازدواج کردم“. در قالب این عبارت بود که پارک مون‌سو ارتباط خود را با نخستین هنر رمزی کره بیان کرد. اکنون او ۴۲ سال دارد. استاد پارک، که شاگردانش او را به این اسم می‌خوانند، شیفته تکواندوست و تمام زندگی‌اش را وقف آن کرده است. مانند هر داستان عاشقانه دیگری، این شیفتگی هم گاهی اوقات با مخالفت والدینش مواجه می‌شده است. او اول اوت ۱۹۶۱ در سئول، مرکز واقعی تکواندو جهان به دنیا آمد. پارک مون‌سو در سن هفت‌سالگی فراگیری هنر کرده‌ای ”مسیر مشت‌ها و پاها“ را آغاز می‌کند، هر چند که پدر و مادرش موافق نبودند. وانگهی به‌دلیل بدبینی والدینش نسبت به تکواندو، پارک مون‌سو در بسیاری از رقابت‌های دوران جوانی‌اش نتوانست شرکت کند. استاد روبونگ‌هو اولین مربی پارک مون‌سو جوان بود. پارک مون‌سو هنوز هم از او به‌عنوان استادش یاد می‌کند. بین دو سالن دوجانگ گذرگاهی خاکی وجود دارد که وسط آن یک صنوبر کاشته شده است. مرسوم است که شاگردان در آغاز و پایان هر کلاس درس بالای این درخت می‌پرند. این روشی عالی برای رفع خستگی است، و برای تکنیک‌های پرشی تکواندو لازم می‌باشد، به‌علاوه اینکه گیاه در طی سال‌ها مدام در حال رشد است.
● تکواندو برای همیشه
در سن ۱۶ سالگی پارک مون‌سو صاحب کمربند مشکی می‌شود. بدین ترتیب پس از پایان دبیرستان، او می‌تواند به‌عنوان معاون استاد چوی‌جونگ‌هو در یک باشگاه مشغول تدریس شود. در سن ۲۰ سالگی فرصتی به‌دست می‌آورد تا با پیوستن به نیروهای ویژه کره، از کوهستان که به آن هم عشق زیادی داشت، بهره ببرد. در آنجا به مدت سه سال توک‌کونگ‌سول، هنر مبارزاتی ارتش را کار می‌کند. ”قبل از ‌آنکه یک کاست قرمز شوم، کلاهی که علامت مشخصه مربیان است و قبل از آنکه سربازان را با این هنر رزمی که واقع‌گراتر از تکواندو است، تربیت کنم به مدت شش ماه تمرینات آماده‌سازی را دنبال می‌کردم.“ در توک‌کونگ‌موسول، که برای مقابله در شرایط مبارزاتی واقعی در نظر گرفته شده، از سلاح‌هائی استفاده می‌شود که کاربرد معمولی دارند مانند چاقو، باتون یا... بیل!
فراگیری و انجام یک هنر رزمی دیگر باعث باز شدن ذهن پارک مون‌سو می‌شود که تا آن‌زمان فقط تکواندو را شناخته بود. او تصریح می‌کند: ”من هرگز تکواندو را رها نکردم، ”Do“ مسیر ذهن من است. من به تکواندو وفادار ماندم، زیرا فکر می‌کنم برای به‌دست آوردن نتایج بهتر، می‌بایست در یک مسیر به‌کار ادامه دهم.“
در سال ۱۹۸۵ هنگام مسابقات قهرمانی جهان در سئول، پارک مون‌سو با Lyuh Seung Ko ملاقات می‌کند که در آن زمان مربی تیم ملی تکواندو فرانسه بود. او به کماندو قدیمی پیشنهاد می‌کند در فرانسه، در جائی‌که او اقامت دارد یعنی در تولوز، به او ملحق شود.
در همان دوران پارک مون‌سو این فکر را در سر می‌پروراند که خودش سالن باز کند و به تدریس تکواندو بپردازد. اما با مخالفت پدرش مواجه می‌شود که او را برای انجام این کار خیلی جوان می‌داند. ولی اهمیتی ندارد. پارک مون‌سو برای اینکه رؤیایش را تحقق بخشد و به زندگی عاشقانه خود با تکواندو ادامه دهد حاضر به ترک همه چیز است: خانواده‌اش، خانه‌اش و کشورش.
● خط سیر
او به مقصد فرانسه پرواز می‌کند و ۳۰ ژانویه ۱۹۸۶ به آنجا می‌رسد، بدون آنکه بتواند فرانسوی صحبت کند. اهمیتی ندارد، در محل کارش خواهد آموخت. به مدت دو سال معاون Lyuh seung ko هست و تکواندو تدریس می‌کند. برای اینکه هنر رزمی‌اش که به اندازه کاراته شناخته شده نیست، معروفیت پیدا کند، پارک مون‌سو با توبوک (لباس تکواندوکارها) به پیاده‌روی می‌رود، در حالی‌که در پشت لباسش کلمه ”تکواندو“ را حک کرده تا همه با مشاهده آن بدانند که رشته ورزشی او چیست. در آن زمان او استطاعت مالی چندانی نداشت و زندگی برای او همواره راحت نبود. ”یک روز در تولوز شاگردان خواستند به لب دریا بروند، من از استاد Lyuh seung ko اجازه خواستم تا آنها را همراهی کنم، و با ۳۰۰ فرانکی که در جیب داشتم همراه آنان رفتم. ۱۵۰ فرانک از پولم را بابت کرایه ماشین پرداخت کردم. وقتی شب فرا رسید شاگردان خواستند برای خوابیدن به هتل بروند. از آنجا که من فقط ۱۵۰ فرانک برای برگشتن داشتم به آنها گفتم که من در اینجا دوستانی دارم. آنها رفتند و وسایل مرا در صندوق عقب ماشین با خود بردند. من فقط یک شورت و یک بلوز آستین کوتاه پوشیده بودم. به گردش روی پلاژ پرداختم. در ساعت یک صبح همه‌جا بسته شد و هوا داشت سرد می‌شد.
تصمیم گرفتم همان‌طور که در ارتش آموخته بودم، تا گردن در داخل شن فرو روم و بخوابم. خوابم نمی‌آمد و به دب‌اکبر نگاه می‌کردم. به یاد زمانی افتادم که در کره، هنگامی‌که با والدینم خوشبخت زندگی می‌کردم، این ستاره را نگاه می‌کردم، و این به غم و اندوه من در آن موقعیت افزود. بالاخره وقتم را با راه رفتن و پیاده‌روی تا ساعت هفت صبح سپری کردم. سپس رفته بقیه را بیدار کردم و به‌کارمان ادامه دادیم.
● یک قول زیر ستاره‌ها
آن شب پارک مون‌سو شهامت و عزم کافی به‌دست آورد تا به قولی که با نگاه‌کردن به ستاره‌ها به‌خود داده بود، عمل کند: داشتن وضعیت بهتر در ده‌سال آینده. با این طرز فکر بود که پس از دو سال ماندن در کنار Lyuh seung ko، او مسیر شمال را در پیش گرفت و به پاریس رفت تا شانس خود را بیازماید. فقط سه روز در آنجا می‌ماند. نبودن کوهستان فقدانی است که جبران آن غیرممکن است. شیفتگی او به طبیعت، انتخاب دیگری را در برابر او قرار می‌دهد: ساحل
از کن تا موناکو، با پشت سر گذاشتن نیس، پارک مون‌سو ماه‌ها به‌دنبال یک سالن جهت تدریس تکواندو می‌گردد. حتی به مدت دو ماه هم اقامت می‌کند. تا اینکه این دوران سخت به کمک آندره دو لوپز پایان می‌پذیرد که در سپتامبر سال ۱۹۸۸ یک سالن در مرکز بدنسازی خود را به او می‌دهد تا آنجا تکواندو تعلیم دهد. این شانس در لحظه خوبی به او روی آورد.
پس از آنکه پارک مون‌سو اولین مرحله را پشت سر گذاشت و کلاس‌های درس خود را برگزار کرد، او به مدت زمان زیادی نیاز داشت تا مشکلات متفاوت و لاینفکی را که در جستجوی هدف نهائی‌اش: سالن خودش، پیش‌رو داشته برطرف نماید. سرانجام در سال ۱۹۹۷ به‌واسطه دوستان و اولیاء شاگردان، او شانس خود را می‌یابد و یک محل ۱۳۰۰ متری پیدا می‌کند. یک نتیجه باورنکردنی در پایان یک ماجرای افسانه‌ای برای مردی که یازده سال قبل وارد فرانسه شد بدون آنکه کلمه‌ای فرانسوی بداند.
در آن هنگام پارک مون‌سو دان ۴ بود و پیش از آن چندین بار به کره بازگشته بود تا خانواده‌اش را ببیند و درجات عالی تکواندو را در کوکی‌وون در سئول، که مرکز جهانی تکواندو می‌باشد، بگذراند.
● قبل از هر چیز ریشه‌ها
برای او این مسافرت‌ها به‌منزله حفظ ارتباطی است که او نمی‌خواهد شکسته شود، صیانت از مبدأیی است که او نمی‌خواهد رها کند: ”اروپائی‌ها تمایل دارند ریشه‌هایشان را فراموش کنند. اما آنها خیلی مهم هستند. باید در تمام طول زندگی استاد خودمان را حفظ کنیم، همان‌طور که والدین‌مان را تغییر نمی‌دهیم.“
● اخلاق مهم‌تر از مدال‌هاست!
پارک مون‌سو به هیچ وجه ریشه‌هایش را فراموش نمی‌کند و خود را وقف تعلیم‌دادن وجوه مختلف تکواندو می‌کند. ”موضوع فقط مبارزه نیست. مسائل اخلاقی مهم‌تر از مدال‌هاست. مدال‌ها زمانی اهمیت دارند که جوان هستیم، اما پس از آن جذبه هنر رزمی و انگیزه انجام آن تغییر می‌کند. ذهن در درجه اول اهمیت قرار دارد که با رقابت فرق دارد.“
● کلاسی با هزار شاگرد
این جنبه‌ای است که پارک مون‌سو در نمایشگاه‌های متعددش، به‌عنوان دلیلی بر اهمیت تکواندو، از آن استفاده می‌کند. به‌ویژه در نمایش‌هائی که از سال ۱۹۸۷ در برسی به‌اجراء می‌گذارد. در سال ۱۹۸۷ به درخواست لی‌کوان یونگ بود که او در فستیوال هنرهای رزمی شرکت کرد. پارک مون‌سو اعتراف می‌کند که تکنیک پیشگام تکواندو در فرانسه را بسیار می‌ساید، هر چند که با او برخورد چندانی نداشته است. همچنین اهمیتی که او برای جنبه سنتی تکواندو قائل بود، از نظر پارک مون‌سو بسیار ارزشمند بود. امروزه پارک مون‌سو در کن، نیس و وانس کلاس‌هائی برگزار می‌کند. به کمک شاگردان قدیمی که تدریس کردن با نام او را انتخاب کرده‌اند، روش تدریس او در بولن، گراس، کورس، تائیتی یا هاوائی هم رواج دارد. به‌واسطه کلوب‌های مختلفی که نام او را دارند، پارک مون‌سو اکنون حدود هزار شاگرد دارد و بدین ترتیب رویایش به حقیقت پیوست. هر سال او اساتید این کلاس‌ها را گرد هم می‌آورد تا روش آموزش را یک‌دست کند. زیرا اگر هر کلوبی مستقل باشد باز هم تکنیک و ارزش‌ها مشترک هستند. از نظر پارک مون‌سو که هر ساله یک‌دوره کارآموزی مشهور ”کماندو“ در داخل طبیعت برگزار می‌کند، اعتماد، ریشه‌ها و اخلاق خطوط جهت‌دهنده هستند. این عاشق کوهستان می‌گوید ”دوره کارآموزی در داخل طبیعت، فرصتی است برای همه تا از طبیعت بهره ببرند و برای تمرین وقت داشته باشند. به‌علاوه افرادی‌که هنرهای رزمی را دوست دارند، دوستدار طبیعت نیز هستند.“ پارک مون‌سو که از زمان بچگی در مسیر تکواندو هدایت شده بود اکنون مهارت خود را به دیگران انتقال می‌دهد، همان‌طور که آرزو داشت این‌کار را انجام دهد. او به قولی که پانزده سال پیش زیر دب‌اکبر به‌خودش داده بود، عمل کرد. و او اکنون یک پروژه دارد، رؤیائی که باید به حقیقت بپیوندد: ”باز کردن یک سالن در سئول، زیرا من اکنون دیگر پیر شده‌ام“. او به پدرش چشمک می‌زند و با این‌کار می‌خواهد یک‌بار دیگر نشان دهد که پارک مون‌سو هرگز ریشه‌هایش را فراموش نمی‌کند.
● شناسنامه پارک مون‌سو
متولد: اول اوت ۱۹۶۱ در سئول
قد: ۷۰/۱ متر
دان ۷
از سال ۱۹۸۶ تکواندو در فرانسه تدریس می‌کند.

منبع : مجله‌رزم‌آور