با جس لیودین یا همان جوکر به صحبت می‌نشینیم

▪ برای مسابقات در تیم کوئست تمرین می‌کردی، این‌طور نیست؟
ـ بله، البته مدت‌ها بود آن‌جا تمرین داشتم. آن‌جا بچه‌های خوبی دارد که باعث رشد آدم می‌شوند. تیم کوئست دو مبارز خوب برای UFC آماده می‌کند. یکی سوکودجو است و دیگری یک سنگین‌وزن تازه وارد استرالیائی است به نام سوآ پاللی، یک مبارز هم برای بازی‌های المپیک پکن دارند.
▪ چه‌طور با UFC آشنا شدی؟
ـ مدیر تمریناتم باعث این آشنائی شد.
▪ نظرت در مورد ماکوس دیویس آمریکائی، رقیب آینده‌ات چیست؟
ـ نظر خاصی ندارم. آنها به تو کسی را پیشنهاد می‌کنند، چه اهمیتی دارد که نامش چاک باشد یا تیتو؟ در وضعیتی که ما هستیم باید آن‌چه را به تو می‌دهند، قبول کنی. البته می‌توانی هم قبول نکنی اما بازهم آنها به دنبال کسی می‌گردند که مناسب با شرایط و وضعیت تو باشد. برعکس پراید که مبارزان گاهی نمایشاتی نه‌چندان سخت از خود به‌جای می‌گذارند، مبارزان UFC باید تا حد زیادی شرایطی نزدیک به‌هم داشته باشند. به‌نظر من نام مارکوس دیویس را به لحاظ فنی باید در بالای جدول نوشت. به‌نظر من مبارزه با او یک آزمایش است برای این‌که ازا ین به بعد با آدم‌های بزرگی مبارزه کنم.
▪ از لحاظ تاکتیکی مبارزات او را چه‌طور می‌بینی؟
ـ عموماً من بوکس را دنبال می‌کنم تا به لحظه ناک‌اوت برسد. آراد با ۱۷ مبارزه‌ای که در انگلستان کرده به شهرت رسیده، من بیشتر از او مبارزات دست و پا کرده‌ام. اگر در مبارزه با او بتوانم فاصله مناسب را همیشه حفظ کنم می‌توانم آن‌طور که می‌خواهم مسابقه بدهم. کافی است دست‌هایش را همان بالا نگه داری تا خطائی از او سر نزد. اگر ضربه‌ای به من بزند، آن را دفع می‌کنم اما خودم را خسته نمی‌کنم. فکر می‌کنم برنده‌ترین سلاحش مشت‌هایش باشند و من هم متقابلاً سلاح او را دارم.
▪ ضربات پائین هم می‌زنید؟
ـ بله خیلی برایم پیش آمده که مانند بوکسورها ضربه را به پای پشت بزنم. اصولاً ضربات های‌کیک از راست و ضربات مستقیم پا هم می‌زنم.
▪ دوست داری با چه کسی مبارزه کنی؟
ـ عموماً از کسی درخواست نمی‌کنم. مبارزه یک امر طبیعی است حالا با هر کسی که می‌خواهد باشد. اوایل دوست داشتم جزو ۱۰ نفر برترین‌های جهان باشم. بعد جزو پنج نفر برترین‌ها، تا بتوانم کمربندی به‌دست بیاورم... خب هر زمان، آدم چیزی بخواهد، الان می‌خواهم وارد ۱۰ نفر تاپ‌ترین‌ها بشوم، پس دوست دارم با هرکسی در این رده هست یا ادعائی دارد مبارزه کنم.
▪ خیال داری برای همیشه در آمریکا زندگی کنی؟
ـ چراکه نه. چیزی که مردم کمتر به آن فکر می‌کنند این است که مبارزه زنگ تفریح من است و کار اصلی من در سینماست. وقتی به انگلستان آمدم یکی از آشناهایم مرا به یک آژانس دعوت کرد و از آن به بعد تمریناتم شکل گرفت. بعد وارد یکی از مراکز کالیونیا شدم که مسئولیت آن را گراسی‌ها بود. به وسیله آنها پایم به هالیوود باز شد. حالا هم می‌توانم در لوس‌آنجلس کار کنم، هم در انگلستان. هرجا که آنها بخواهند دفتر کار باز کنند من هم آماده‌ام.
▪ فکر می‌کنی زمان شروع کارت قبل، بعد یا هم‌زمان با مبارزات است؟
ـ فکر می‌کنم بعد از مبارزه‌ها باشد. خوب من الان ۳۴ ساله و فعلاً پائین جدول هستم و خیلی زود با یکی، دو شکست ممکن است حذف شوم! به مبارزه درون قفس هم نمی‌توانم فکر کنم. حدوداً ۱۷ سال است که مبارزه می‌کنم. همین حالا هم سنگین مبارزه می‌کنم و گمان نمی‌کنم زمانی برای شروع دوباره داشته باشم. زمانی‌که دیگر مبارزه در UFC نداشته باشم، قطعاً باید به چیز دیگری فکر کنم. و سینما هدیه‌ای است که برای آن زمان به من پیشنهاد شده و برایم جالب است.
▪ ترجیح می‌دهی مقابل دوربین باشی یا در هشت‌ضلعی؟
ـ این دو علاقه کاملاً متفاوت است. من عاشق هنرهای رزمی و به‌خصوص مبارزه‌ام. از هشت سالگی تمریناتم را شروع کرده‌ام چون برایم هیجان‌انگیز بود. حتی از مبارزات کاراته و جودو هم خوشم می‌آید. همین‌طور در مورد سینما، در فیلم بازی کردن برایم جالب است. همه چیز یک فیلم برایم هیجان‌انگیز است. فیلمنامه، نور، کادر، مونتاژ و ...
▪ می‌شود گفت UFC همان MMA است که به انگلیس آورده شده است؟
ـ بله، UFC همه‌جا هست، توی اتوبوس، ترن، مترو، تلویزیون و ... آدم‌های زیادی سر راه من قرار می‌گیرند، توی خیابان از بچه‌های ۱۷ ساله گرفته تا ۶۰ ساله‌ها و از من سئوال و جواب می‌کنند. همه در انگلستان حتی یک بار هم که شده نام MMA و یا UFC را شنیده‌اند.
▪ و این تأثیر مثبتی هم برای عموم دارد؟
ـ فرض کن برای مسابقات در لندن ۱۷ هزار تماشاچی شرکت می‌کنند. سالن لبریز از انرژی، امید و تحرک می‌شود.
▪ و در آمریکا چه‌طور؟
ـ آن‌جا طور دیگری است! آن‌جا هیاهوی آن مانند فوتبال است. همه‌جا از آن صحبت می‌شود. اصلاً همه‌جا VIP است.

منبع : مجله‌رزم‌آور