آشتی ژاک با جورج تا حدودی

هنوز برای آنکه کپیتول هیل [ساختمان قانونگذاری در ایالات متحده که مجالس نمایندگان، سنا و کنگره در آن قرار دارد] دوباره نام Freedom fries را به French fries بازگرداند زمان بیشتری لازم است [کنایه از اینکه تا روابط آمریکا با فرانسه به حالت اول بازگردد راهی طولانی در پیش است و توضیح اینکه کلمه French fries در زبان انگلیسی به معنی سیب زمینی سرخ کرده است اما از آنجایی که فرانسه با جنگ عراق مخالفت کرد و میان این دو کشور شکرآب شد حتی کلمه French به معنی فرانسوی را نیز در کلمه سیب زمینی سرخ کرده تغییر دادند و به جای آن Freedom به معنی آزادی را گذاشتند!] اما بدون تردید روابط فرانسه- آمریکا در حال بهبود و مرمت است. رویارویی بوش- شیراک در آستانه حمله به عراق به بحرانی عمیق در روابط دو کشور فرانسه و ایالات متحده منجر شد. ناگهان کل روابط آنها به تیرگی کامل گرایید. وقتی اعتماد میان آن دو از هم فرو پاشید جورج بوش در یک اقدام غیرمنتظره توهین و بی اعتنایی را به نهایت رساند و گفت: رئیس جمهور فرانسه به مزرعه کرافورد در تگزاس [محل زندگی جورج بوش] دعوت نخواهد شد. فرصت برای نزدیکی دوباره و مرمت روابط ازهم گسیخته در فوریه ۲۰۰۵ (تقریباً یک سال پیش) در واکنش به قتل «رفیق حریری» نخست وزیر لبنان و رفیق صمیمی ژاک شیراک فراهم آمد. دولت بوش به تحسین مواضع محکم شیراک در مورد عقب نشینی کامل سوریه از لبنان پرداخت. بعد از آن هم آمریکایی ها از تلاش های فرانسه- همراه با بریتانیا و آلمان- برای مذاکره با ایران در مورد برنامه هسته ای این کشور پشتیبانی کرده و آن را ستودند. همین قدم ها باعث شد که دو کشور فرانسه و آمریکا بحث و مناظره در مورد جنگ جهانی علیه تروریسم را از سر بگیرند و به این ترتیب بر امید به همکاری های استراتژیک افزود اگرچه که تعامل فنی بین دو کشور در رویارویی با تروریسم در سطح عالی بود. با فرا رسیدن پاییز ۲۰۰۵ روابط چنان به نرمی و ملایمت گراییده بود که مقام های ارشد آمریکایی در دیدارشان از پاریس به صراحت به زبان آوردند که از گفت و گو با مقام های فرانسه خرسند بوده اند.
پس این سئوال پیش می آید که آیا سال ۲۰۰۶ عشق شکوفه خواهد کرد؟ پاسخ این است: نه به این زودی. فعلاً واقع گرایی بیشتر از روابط عاشقانه حاکم است. آقای بوش به دوستان بیشتری نیاز دارد و نمی خواهد دشمن بتراشد. استفاده از رویارویی هسته ای با ایران به عنوان ابزار مرمت و بهبود روابط دو سوی آتلانتیک [منظور فرانسه و ایالات متحده] بدون هزینه نیست چون تلاش های اروپائیان شانس موفقیت چندانی ندارد. آمریکا در سوریه به همکاری کوتاه مدت فرانسه نیاز دارد اما هر دو کشور هنوز در مورد عراق و صدور دموکراسی به خاورمیانه اختلافی عمیق دارند. حتی سیاست های فرانسه ممکن است با خود ابرهای تیره جدیدی را به همراه بیاورد: رقابت بین دومینیک دوویلپن نخست وزیر فرانسه و نیکولاس سارکوزی وزیر کشور برای جانشینی شیراک در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۷ ممکن است به پیروزی ویلپن بینجامد که مواضع مخالف او با ایالات متحده که در سال ۲۰۰۳ به صراحت در سازمان ملل مطرح کرد بسیار مشهور و معروف است. ویلپن در مبارزات انتخاباتی اش به شعارهای ملی گرایی تکیه خواهد کرد و دم از ملی گرایی خواهد زد که نقطه مقابل رقیب های انتخاباتی او است. رقیبان او بیشتر طرفداری از بهبود روابط با آمریکا را در پیش خواهند گرفت.حکومت فرانسه به نوبه خود، مایل است که در راه بهبود و مرمت روابط گام بردارد. مرگ یاسر عرفات و عقب نشینی اسرائیل از غزه باعث شد که شیراک در مواضع خود به خصوص در رویکردش به مسئله فلسطین _ اسرائیل نرمش بیشتری نشان دهد، چون این موضوع هم در داخل فرانسه از اهمیت ویژه ای برخوردار است و هم تصویری که آمریکا از فرانسه دارد به این موضوع بستگی پیدا کرده است. در پایان دیدار سه روزه مقام های بلندپایه آمریکا در ماه ژوئیه که به خیر و خوشی گذشت و در آن به موضوع رابطه به تیرگی گراییده و سرد فرانسه- اسرائیل پرداخته شد به همین مناسبت آریل شارون نخست وزیر اسرائیل از رئیس جمهور فرانسه دعوت کرد تا از اسرائیل دیدن کند. کسی چه می داند شاید سال ۲۰۰۶ شیراک به تگزاس هم دعوت شود.

منبع : روزنامه شرق