نـوشـتـن بـرای تـلـویـزیـون

نوشتن برای تصویر از دغدغه‌های ذهنی همیشگی خبرنگاران تلویزیونی است. هرکس در این حوزه دستی بر آتش داشته باشد اذعان دارد که ورزیدگی در این حرفه به سال‌ها تجربه نیاز دارد.
شیوه‌های گوناگونی برای بیان موضوع‌ها در روزنامه‌نگاری نوشتاری وجود دارد. البته راه جذب مخاطب بسیار متنوع است. با این همه در دنیای خبرنگاری تلویزیونی همیشه معیارهایی وجود دارد که تسلط خبرنگار بر آن‌ها می‌تواند برای رساندن پیام مسوولانه به مخاطب مورد استفاده قرار گیرد.
در ادامه این یادداشت به انواع فرآورده‌های خبری اشاره شده و آمده است: خبرهایی که فقط خوانده می‌شود (مجری بدون تصویر)، خبرهایی که همراه با تصویر ثابت یا گرافیک است، خبرهایی همراه با تصویر که مجری می‌خواند و خبرهایی که فقط خوانده می‌شود.
تلویزیون همیشه با تصویر سروکار دارد. بنابراین هرچه بدون تصویر باشد غیر تلویزیونی محسوب می‌شود. خبرنگاران تلویزیون معمولا برای پوشش رویدادهای فوری به این نوع خبردهی روی می‌آورند. برخی از خبرهایی که لحظاتی پیش از شروع بولتن خبری دریافت شود و فرصت تهیه کردن تصویر یا گرافیک مناسب نباشد نیز از این شیوه استفاده می‌شود.
در نوشتن خبرهایی که فقط خوانده می‌شود؛ مجری هنگام قرائت اینگونه خبرها مدت زیادی روی صفحه تلویزیون دیده می‌شود. این موضوع نه فقط موجب خستگی بیننده بلکه سبب از بین رفتن تمرکز حواس مخاطب نیز می‌شود.
خبرهایی که صرفا خوانده می‌شود سبب می‌شود تا بولتن خبری از سبک تلویزیونی به رادیویی تبدیل شود. این موضوع موجب می‌شود نه فقط از جذابیت بصری خبر کاسته شود بلکه باور پذیری آن نیز کاهش یابد.
بهترین شیوه برای نوشتن این گونه خبرها تلاش برای کوتاه‌نویسی است، به گونه‌یی که نبایستی بیشتر از۲۵ ثاینه یا ۵۰ کلمه باشد.

منبع : خبرگزاری ایسنا