خرد جمعی و تجربیات تاریخی

پایداری و نا پایداری یک سیستم سیاسی، نسبت مشخصی با میزان اندیشه سیاسی، خرد اجتماعی و تجربیات تاریخی دارد. تعیین نوع و شکل دولت مبتنی بر دو اصل: چگونه اندیشیدن نسبت به پدیدارشناسی مقوله دولت و چگونگی تدارک ساختار حاکمیت می باشد.
تدوین شدگی و قاعده پذیری بنیادهای سیاسی، کیفیت بینش اجتماعی و کمیت نمادهای فرهنگی، سیرت و بصیرت تفکر جمعی را نشانه گذاری می کند. چگونه اندیشیدن به موضوع دولت، یک تامل فکری و تدوین ساختار حاکمیت، یک تدبیر اندیشه ای است که الگوهای عمل و تعامل ملی را در یک فرایند تاریخی به ظهور و بلوغ می رساند.
هویت گذاری دولت بر ارزش های دموکراتیک، بستر زندگانی اجتماعی را نهاد مند و مطمئن می سازد. جامعه آسوده خاطر، جامعه تولیدگر و متعادل خواهد بود که تمام رفتارها و مناسبات آن برمبنای نظم و سیستم، تبیین و تعیین می گردد.
در چنین جامعه ای، دولت یک «نهاد واسطه» است که کار کردهای تعریف شده در جامعه و«رابطه افقی» با اتباع دارد. این تعریف از دولت و تطبیق آن با واقعیت ها وشرایط سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، از تکوین و تدوین تفکر سازمان یافته وغنی شده ملی علامت می دهد.
قانون اساسی، معتبر ترین سند مکتوب، مدون و تئوریزه شده تفکر ملی است که هویت، اصالت و نظام مندی سایر عناصر تفکر ملی را به شفافیت تبارز می دهد. این وثیقه، چهارچوبه کلانی را ترسیم می کند که به صورت یک آینه قدنما، اساسی ترین اصول قوام بخش یک جامعه سیاسی را جلوه گر می سازد. کیفیت و ویژگی های قانون اساسی نشان دهنده توان، ظرفیت و استعداد سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و رساننده ساختار ملی یک کشور است.
ستون های اصلی نظام اجتماعی بر قانون اساسی استوار است. چنانچه این ستون ها بر مصالح مطمئن و مستحکمی بنا شود، زیر ساخت های نظام اجتماعی از فرسایش و لرزش مصون خواهد بود.

نویسنده : علی رحمانی

منبع : روزنامه مردم سالاری